அரேஞ்ட் லவ்வு!

(இன்று முதல் ஒரு வாரம் வலைச்சரம் ஆசிரியராகவும் இருக்கிறேன். அங்கயும் ஒரு லுக்கு விடுங்க மக்கா. டாங்க்ஸ்:)))

ஈரோடு பதிவர் சந்திப்புக்காக 20ம் திகதி காலை கோவை விரைவு வண்டியில் பதிவு செய்திருந்தேன். ஏ.சி. சேர்காரில் சன்னலோர இருக்கை என்பதே கொஞ்சம் நடுங்க வைத்தது என்றாலும், மார்கழிக் குளிரும், 3 பேர் இருக்கையில் சன்னலோரம் ஏ.சி. முழுதும் மேலடிக்கையில் அடிக்கடி டாய்லட் போக வேண்டிய அவஸ்தை வேறு இன்னும் படுத்தியது.

வண்டி கிளம்பியதும், எதிர் சீட் ஆட்கள் வரிசையாக சீட்டைச் சரித்ததும் 30 டிகிரி பாகையில் வளைந்து கழிப்பறை போவதென்பதே சர்கஸாயிற்றே என்ற கலக்கம் வேறு. மனுசனுக்கு கஷ்டம் சிங்கிளா வராது தானே. எனக்கும் வந்திச்சி. பக்கத்து சீட் பயணி மூலம்.

அய்யா, மலேசியா வழியா சிங்கப்பூர் போயிருக்கிறார். அங்கு லோக்கல் சிம் கார்ட் மாத்தினாராம். இங்கிருக்கும் கார்டுக்கு கால் டைவர்ட் போட்டாராம். இங்கு வந்த பிறகு அலைபேசியில் கால் டைவர்ட் எடுக்கலையாம். மச்சானுக்கு கால் போட்ட போது அந்தாளு கிழிச்சி தொங்கவிட்டு, உன் மனைவி அழுது தவிக்கிறார் என்ற போது தான் தெரிந்ததாம்.

பிடிச்சது போறாத காலம். காலை ஆறு மணிக்குள் எழுந்து ஓடி வண்டி பிடித்து விட்ட தூக்கத்தை தொடர வழியின்றி,  ங்கொய்யால எழுதி வெச்சது படிக்கிறா மாதிரி ஒரு வார்த்தை மாறாமல் ஒன்று இவர் பேசுவார். அல்லது வரும் அழைப்பில் சொல்லுவார்.

குளிர் ஒரு புறம், கொசுக்கடி(அய்யா ஃபோன் பேசுறதுதான்)ஒரு புறம் இருந்தாலும் எப்படியோ அரை மயக்கத்தில் தூங்கி வழிந்து, குளிரில் வடிவேலு ஆகாமல் இருக்க வேண்டி சர்க்கஸ் செய்த படி டாய்லட் போகின்றபோது பார்த்தால் திருவள்ளூர்.

அரை மயக்கத்திலேயே வந்து துண்டு எடுத்து போர்த்துக் கொண்டு கண் மூட, இத்தனை நேரம் கேட்டதில் அவரின் போன் பேச்சு தாலாட்டு மாதிரி பழகிவிட்டிருந்தது. அவரும் கண்மூட, ப்ளீஸ் ஒரு வாட்டி பேசுங்களேன்! நான் தூங்கிக்கிறேன் என்று கெஞ்ச வேண்டும் போல் வந்தது. அதற்கு அவசியமின்றி ஒரு அழைப்பு வர அவசரமின்றி அவர் ஆரம்பிக்க நான் அவசரமாய்த் தூங்கத் துவங்கினேன்.

திரும்பவும் வடிவேலு மணியடிக்க, விழித்த போது காட்பாடி நெருங்கிவிட்டிருந்தது. சர்வர் சுந்தரம் நாகேஷ் போல் சாய்ந்தபடியே கழிப்பறை சென்று திரும்ப, ஓர சீட்டில் ஒரு பெண். இது வேறயா என்றவாறே 26.5 பாகையில் எப்படியோ போய் சீட்டில் உட்கார்ந்தேன்.

அய்யாவை கூட்டிப்போக ஏற்பாட்டுக்கு அழைப்பு மாறி, அந்த விடயம் பரிமாறப்பட, அடுத்த தாலாட்டில் தூங்கவும் முடியாமல் படிக்கவும் முடியாமல் ஒரு மார்க்கமாகிப் போனேன். அப்புறம் ஆரம்பித்தது எனக்கு புது அனுபவம்.

அந்தப் பெண் தன்னுடைய அலைபேசியை எதிர் சீட் ட்ரே மீது வைக்க, ஐய்யா மாடல் பேர் சொல்லி நல்லா இருக்கா என்று முதல் பிட்ட போட்டாரு. அந்தம்முணி பரவாயில்லை என்று குறை நிறை சொல்ல, இப்போ புது மாடல்ல என்று ஆரம்பித்து தான் செல்ஃபோன் கடை ஒன்றும் வைத்திருப்பதை வெளியே விட்டார்.

கொஞ்ச நேரம் செல்ஃபோனைச் சுற்றிய அரட்டை மாறி, நீங்க இங்க படிக்கிறீங்களா என்ற ஒற்றை பிட்டில் ஆரம்பித்து, எந்த கோர்ஸ், என்ன பண்ணப் போகிறார், வாரா வாரம் போய் வருவாரா, விடுமுறையில் மட்டுமா?, ஒன்றாம் வகுப்பிலிருந்து ஹாஸ்டலில் இருந்தது முதல் அத்தனை விவரமும் வரவைத்து விட்டார்.

மெதுவாக தன் மனைவி எப்படி வீட்டுப் புறா, காலேஜ் போவதற்கே என்ன பாடு, திருமணம் முடித்து கரெஸில் பட்டப் படிப்பு முடித்தது எல்லாம் சத்தமாகக் கூறி, லவ் மேரேஜ்தாங்க என்றும் சொன்ன போது என்ன இது என்று தூக்கிப் போட்டது.

மேலதிகமாக, சொந்தம்தான், நம்ம ஜாதிதான். பார்க்கிறோம் இல்லிங்களா? வேற ஜாதின்னா குடும்பத்தில பிரச்சன, லவ் ஃபெயிலியூராயிடும். அதனால அதுல நான் தெளிவா இருந்தங்க. அந்தஸ்தும் ஒன்னும் குறையில்லங்க அதுனால பிரச்சனையில்லங்க என்று காதலுக்கு புது விளக்கமளித்தார்.

அடங்கொன்னியா! யாருன்னே தெரியாத பொண்ணுகிட்ட இப்புடியெல்லாமா பேசுவாங்க? ஏப்பா அந்த கட்டம் போட்ட கடுதாசி பிரச்சனயில்லையான்னு கேக்கணும் போல வந்திச்சி. மனசப் படிச்சவன் மாதிரி, நல்ல காலங்க அதுலயும் பிரச்சனயில்லைன்னு சொன்னதும் சிப்பு சிப்பா வந்தாலும் அமுக்கிட்டு இருந்தேன்.

அம்முணி சர்வ சாதாரணமா நானும் லவ் பண்றேன்னது ஒரு அதிர்ச்சின்னா, எனக்கும் தெரியுமுங்க இப்புடி வேற ஜாதின்னா தகறாரு, ஒறவுல அசிங்கம்னு. என் லவரும் நம்ம ஜாதிதான், வசதியானவங்கதான்னு முன் பின் அறிமுகமில்லாத ஒரு நபர் கிட்ட விளக்கமா சொன்னது பேரதிர்ச்சி.

20-25 வருஷத்துக்கு முன்னாடி  ”கணக்கு பார்த்து காதல் வந்தது..கச்சிதமா ஜோடி சேர்ந்ததுன்னு ” கங்கை அமரன் எழுதுன பாட்டு கவனம் வந்திச்சி. இப்புடி லவ்வரதுதானா அது! வெவரமாத்தான்யா இருக்காங்க.

அதுக்குள்ள என்னாண்ணே எங்க இருக்கீங்க? காவேரி தாண்டியாச்சான்னு கதிர் கால் பண்ணவும், அய்யா! சாமி! நான் சர்க்கஸ் பண்ணி அங்கால போறேன்,கொஞ்சம் பைய குடுங்க சாமிகளான்னு நடைய கட்டி கதவண்டை போனேன்.