மனுஷி!

கிராமமுமின்றி நகரமுமின்றி டவுன் என்றழைக்கத்தகுந்த ஊர் அது. பிரதானமாக ஒரு கோவில். ஓரளவு கூட்டம் வரும். அந்த ஊரின் பெரும்பாலான திருமணங்கள் அங்கு நடைபெறும். நுழைவாயில் ஓரம் இரு புறமும் பிச்சைக்காரகள். எப்பொழுதும் முதலில் அமர்ந்திருக்கும் பூவாயிக் கிழவி.

இனி சுருக்கம் விழ இடமில்லை எனும்படி கச்சலான தேகம். வெள்ளிக் கம்பி முடியை திருத்தமாகக் கட்டியிருப்பாள். வெடுக் வெடுகென ஆடிய தலையும், சற்றே கூன் விழுந்த உடலும், பூவிழுந்த கண்ணும் பாவமாய் இருக்கும். தருமம் பண்ணுங்க என்று கேட்க மாட்டாள். எதிரில் ஒரு நசுங்கிய அலுமினிய தட்டு. அதில் சில்லறையும் கொஞ்சம் இருக்கும்.

கோவிலின் காவலாளி சரவணன். ஆட்கள் வரும்போது, ஓரமா உக்காரு, வழியடைக்காத என்று குரல் விடுவதும், வரிசையில போங்க என்று அதட்டுவதுமாயிருப்பான்.

அன்றைக்கு ஒரு கலியாணம். பூவாயிக் கிழவி மேள சத்தம் கேட்டு, ஏம்பா சரவணா! யாரு கண்ணாலம் இன்னைக்கு என்றாள்.பொட்டிக் கட மாணிக்கம் பொண்ணுக்கு ஆத்தா. அவன் அக்கா பையனுக்கு குடுக்குறான் என்றான். யாருடா செல்வி பொண்ணா? எனக்கு சொல்லலப்பா அவன். நல்ல பொண்ணுப்பா அது. கோவிலுக்கு வரசொல்ல எல்லாம், என் கிட்ட பேசாம, நாலணா குடுக்காம போவாது என்றாள்.

ம்கும். துட்டு குடுக்கிற பார்ட்டி மட்டும் கவனமிருக்கும் உனக்கு. உங்கூட பேச நேரமில்ல நீ கெட என்றபடி, ஓரமா உக்காரு, வழிய அடைக்காத, வரிசையா போங்க என்று தன் வேலையைத் தொடர்ந்தான். திடீரென மேள சப்தம் நிற்க கச முசவென்று ஆரம்பித்து அழுகையும், வசவுமாய் கேட்கத் தொடங்கியது.

இன்னாடி நடக்குது. சண்டையா என்றபடி, ஏப்பா சரவணா என்னா பாருப்பா என்றாள் கிழவி. பதிலில்லாமல் போகவே பேசாமலிருந்தாள். சிறிது நேரத்தில் திரும்பவும் ஓரமா உட்காரு என்று குரல் வர, சரவணா, என்னாவாம் என்றாள். போ கிழவி, மாணிக்கம் கெடந்து அழுவுறான். கடன உடன வாங்கி கலியாணம் பண்றான். தங்கம் விலை எங்கயோ போயிடிச்சி. 2 சவரன் குறையுதாம். அவன் மாமன் கலியாணத்த நிறுத்திட்டு காசு வந்தப்புறம் வெய்யின்னு பேசுறான் புறம்போக்கு.

யாரு சொல்றதும் கேக்க மாட்டங்குறான். மாமா அக்காவ குடுத்துருக்கேன். பொண்ணையும் உன் வீட்டுக்குதான் அனுப்புறேன். கொஞ்சம் பொறுத்துக்க மாமா. ஊருக்குள்ள மானம் போய்டும்னு அழுறான். அவன் கேக்கமாட்டன்னு அடம் புடிக்கிறான். மனுசனா இவன்லாம் என்றபடி ஓரம், வரிசை என தன் வேலையைப் பார்த்தான்.

தட்டுத் தடுமாறி எழுந்தாள் கிழவி. காலடியில் கிடக்கும் அழுக்குப் பையைத் தூக்கிக் கொண்டாள். சரவணா என்ன இட்டுனு போ அவனாண்ட என்றாள். தோ! கம்னு கெட. ஊரு பெருசுங்க சொன்னாலே கேக்க மாட்றான்! நீ போயி என்னா பண்ணப் போற? என்றான். அப்பிடி சொல்லாதப்பா, கண்ணு தெரிலன்னு தானே கேக்குறேன், இட்டுனு போப்பா என்றாள்.

மணியக்கார் பார்த்தா என் வேலைக்கு ஓலை கிழவி. கிட்ட கொண்டு போய் விட்டுட்டு வந்துடுவேன். அங்க போய் பிச்ச கேட்டு எனக்கு வேட்டு வெச்சிடாத என்றபடி பம்மி பம்மி கொண்டு போய் விட்டான். என்னாப்பாஅங்க கூச்சலு, எங்க மாணிக்கம் என்றபடி வந்த கிழவியை ஏளனமாக பார்த்தது கும்பல்.

மாணிக்கம் பேச முடியாமல் விம்மி வெடித்து அழுதான். மாணிக்கம் அழுவாத. எங்க உம்மாமன்? கூப்பிடு என்றது கிழவி. ஏ கிழவி. பிச்சைக்காரி சொல்லி கேக்குற அளவுக்கு இங்க யாருமில்ல. உன் லிமிட்ல ஒழுங்கா போயிடு. இது எங்கூட்டு பிரச்சினை என்றான் மாமன்காரன்.

கோவப்படாதப்பா. மாணிக்கம் ஏமாத்தமாட்டான். சிறுசுங்களைப் பிரிக்காத என்றபடி இருக்க, கும்பலில் ஒரு இளவட்டம், ஏன் நீ குடுப்பியா? அவருக்கா கேக்குறாரு. நாளைக்கு நாலு இடம் போக வர ஒரு மருவாதி வேணாம். ஒரு செயினுக்கு கதியில்லைன்னா கலியாணம் பண்ண ஏமாளிங்களா நாங்க என்றான்.

எங்கிருந்துதான் வ‌ந்ததோ கிழவிக்கு ஆவேச‌ம். நிறுத்துடா நாயே. ப‌த்து ச‌வ‌ர‌ன் போட்டுனு வ‌ரேன். என்ன‌ க‌ட்டிக்கிறியாடா. பேமானி. வ‌ய‌த்துக்கு இல்லாம‌ இருட்டில‌ நின்னு உட‌ம்ப‌ விக்கிற‌வ‌ளுக்கு பேரு விப‌ச்சாரி.அவ பண்றது விபச்சாரம்.  பட்ட பகல்ல ஊரைக்கூட்டி உன் புள்ள‌ சுக‌த்துக்கு ஒருத்திய‌ க‌ட்ற‌துக்கு அவ‌ ந‌கை கொண்டு வ‌ர‌து போற‌லைன்னு க‌லியாண‌த்த‌ நிறுத்துன்றியே, நீ ப‌ண்ற‌துக்கு பேரு என்ன‌டா?

இந்தாடா இதைப் பிடி என்று ந‌சுங்கிய‌ த‌ட்டை நீட்டினாள். மிர‌ண்டு போய் வாங்கிய‌வ‌னின் த‌ட்டில் அழுக்குப் பையிலிருந்து நூறும் ஐந்நூறுமாய் நோட்டுக்க‌ளைக் கொட்டினாள். எடுத்துக்கடா! எதுக்குன்னே தெரியாம சேர்த்து வச்சது. பிச்சை எடுத்த‌ காசுன்னு பொன்னு குடுக்காம‌ போயிட‌ மாட்டான். எவ்வ‌ள‌வு வ‌ருதோ வாங்கிக்க‌. மிச்ச‌ம் மீதி இருந்தா என் செல்விக்கு மொய்யின்னு எழுதிக்க‌.

முகூர்த்த‌ம் தாண்ட‌ முன்ன‌ க‌லியாண‌த்த‌ ந‌ட‌க்க‌ விடு. மாணிக்க‌ம்! என்ன‌ வாச‌ல் வ‌ரைக்கும் கொண்டு போய் விடுப்பா. ப‌ஞ்சாய‌த்து ப‌ண்ணிகினு இருந்தா ம‌த்யான‌ம் பூவாவுக்கு நீ என்னா க‌லியாண‌ சாப்பாடா குடுக்க‌ போற‌ என்ற‌வ‌ளின் காலைக் க‌ட்டிக்கொண்டு க‌த‌றினான் மாணிக்க‌ம்.