சைக்கிளும், நானும் முன்னே ஒரு கோழியும்.

 (டிஸ்கி: தலைப்பைத் திருடத் தந்த கலகலப்ரியாவுக்கு நன்றி)

கோழி முதலில் வந்ததா? முட்டை முதலில் வந்ததா என்ற விடை தெரியாத கேள்வி அப்படியே இருக்க, முட்டை இட்ட பிறகு கோழி செத்ததா? கோழி செத்த பிறகு முட்டையிட்டதா என்ற கேள்வியும் சேரும் விதி வாய்த்தது எனக்கு. 1971ம் ஆண்டு தீபாவளி. அப்பொழுது 13 வயது முடிந்திருக்கவில்லை எனக்கு. நான் சைக்கிள் ஓட்டக் கற்றுக் கொண்டு ஓராண்டு முடிந்திருந்தது.

அதற்கு முன்பிருந்த வீட்டில் வீட்டுச் சொந்தக் காரரின் மகனும் நானும் நண்பர்கள் என்பதால், அவன் வைத்திருந்த சின்ன சைக்கிளில் ஓட்டப் பழகியிருந்தேன். பெரிய சைக்கிளில் குரங்குப் பெடல் பிரமாதமாக வரும். நான் மிகவும் உயரம் என்பதால் (கலகலா  இப்போவே 5'2"னு 2" குறைவா சவுண்ட் விடுறத கண்டுக்காதிங்க) பெடல் சக்கிர அச்சில் கால் வைத்தாலும் சீட்டு தாண்டி கால் போட சர்க்கஸ் செய்தாக வேண்டும். மைதானத்தில் ஓட்டுகையில் ஓரளவு சமாளித்து உட்கார்ந்தாலும், பெடல் முழுதுமாக மிதிக்க கால் எட்டாது.

அந்த தீபாவளிக்கு பட்டாசு அதிகமாக வாங்கவில்லை. வெண்ணைக்காக கொஞ்சம் ஊசி பட்டாசு, மத்தாப்பு அவ்வளவுதான். தொலைக்காட்சி கேள்விப் படாத காலம். குடியிருந்த தெரு நீளம் என்பதால் மற்றவர் வெடிக்கும் பட்டாசுகளை வேடிக்கை பார்க்க முனை வரை போனேன். 

நான்கு வீடு தள்ளி என் பகைவனின் வீடு கடந்து போகையில்  அவன் கறி தோசை கேட்டு ரகளை செய்ததால் அடி விழுந்துக் கொண்டிருந்தது.  அவன் ஒவ்வொரு அடிக்கும், அழாமல் எனக்கு கறிதோசை வேண்டும் என்றே அலறியதில் எனக்கு சிரிப்பு தாங்கவில்லை. வேகமாகக் கடந்து போய் சிரித்துக் கொண்டே வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு தெரு முனைக்கு வர, வாடகை சைக்கிள் கடை திறந்திருந்ததைக் கண்டேன். .

மண்டைக்குள் சைத்தான் மணியடிக்க, வெடி ஆரவாரமும் கொஞ்சம் ஓய, முதல் முறையாக மெதுவாக அம்மாவைச் சுரண்டி வாடகை சைக்கிளுக்கு முப்பது பைசா தேத்தியாகி விட்டது. ராக்ஃபெல்லர் ரேஞ்சுக்கு (பீரியட்ங்க. அந்தக்காலத்தில அப்புடி சொல்லிதான் திட்டுவாங்க, பெரிய ராக்ஃபெல்லர் பரம்பரை போடான்னு) தெம்பாகப் போய், ணா! சின்ன சைக்கிள் ஒன் அவர்க்கு வேணும்ணா என்றேன். அது பெண்டுடா, இன்னொண்ணு இப்போதான் வெளிய போச்சு என்று மனதை உடைத்து, பெருசுதான் இருக்கு என்றார்.

நம்ம ராசிக்கு அதுவும் 24" தான் இருந்தது.  ஆனாலும் வேண்டாமென்று போய், சின்ன சைக்கிள் வரும் வரை காத்திருந்தால் அம்மா மனசு மாறி வேண்டாம் என்றால் கஷ்டமாகிவிடும். சரி குரங்குப் பெடல்தான் இன்னைக்கு என்று எடுத்துக் கொண்டு அதே வீதியில் கோடிக்கு கோடி  மிதப்பில் திரிந்தேன். அப்போது கூட தோழர் கேப் விட்டு விட்டு கறி தோசைக்கு போராடிக் கொண்டிருந்ததில் சிரிப்பு வேறு.

அவனுக்கு பக்கத்து வீட்டில், நாங்கள் கரடி என்று பெயர் வைத்திருந்த எங்கள் பள்ளியில் படிக்கும் பெண்ணின் வீடு.  அது அப்பொழுதுதான்  ஒரு கூடை பட்டாசு வைத்துக் கொண்டு பக்கி மாதிரி பகலில் புஸ்வாணம் கொளுத்திக் கொண்டிருந்தது. அதுக்குப் போய் ஒரு ஆண்மகன் பயப்படுவானா? ஜம்மென்று குரங்குப் பெடலில் போய் வந்துக் கொண்டிருந்தேன். ரொம்ப நேரமாக குரங்குப் பெடல் அடித்த தைரியத்தில் எப்படியோ ஃப்ரேமில் கால் வைத்து சீட்டில் உட்கார்ந்து ஓட்ட ஆரம்பித்தேன். வேகமாக மிதித்தால் வண்டியோட்டத்தில் பெடல் மேலுக்கு  வர கால் எட்டியது.

எனக்கு சனியன் அப்போது பிடித்தானா? இல்லை கையில் கொளுத்தி தூக்கிப் போட அந்தக் கரடி நினத்த போது சிரித்தானா என்பது தெரியவில்லை.  கொஞ்சம் தூரத்தில் வரும்போதே பட்டாசு காற்றில் வெடிப்பது கண்டு, இறங்குவதா? இங்கு இறங்க பிரயத்தனம் செய்தால் அவர்கள் வீடு தாண்டுவதற்குள் இறங்க முடியுமா? ஓட்டிக் கொண்டு போனால் வேகமாக போய் விடலாமா என்று யோசிப்பதற்குள் வந்தே விட்டது அவர்கள் வீடு.

சரியாக அந்த நேரம் பார்த்து அந்தப் பரதேசி ஒரு வெடியை வீச, நான் கவனப் பிசகாய் பயத்தில் இறங்கப் போய் உலரப்போட்ட கால்சட்டை போல் சைகிள் ஃப்ரேமில் தொங்க, அதே நேரம் அங்கு மேய்ந்து கொண்டிருந்த கோழியும் மிரண்டு பறக்க, ஒரிரண்டு செகண்டில் கொக்கொக், டொம், அம்மாஆஆஆ என்று முறையே கோழி, பட்டாசு மற்றும் நான் சப்தமிட்டோம்.

அடுத்த நொடியில் சைக்கிளின் முன் சக்கரம் கால்வாயில், அதில் சிக்கிக் கொண்டு நான், என் முகத்துக்கு நேரே கோழி.  ஒரு கண்ணில் அதன் வாய் வழியே ரத்தம் வருவதும் மறுகண்ணில் அதன் பின் வழியே முட்டை சுகப்பிரசவமானதும் தெரிந்தது. கவட்டை ஃப்ரேமில் பட்டு மூச்சு நின்று போய் நான். அய்யோ என் கோழி என்று எதிரியின் அம்மா. ஆஹா இன்னைக்கு கறிதோசை டோய் என்று அழுத கண்ணீரைக் கூட துடைக்காமல் என் எதிரி ஒடிவந்து கோழியைத் தூக்கினான்.

அந்தம்மா  புருசங்காரன் போய்ச் சேர்ந்தா மாதிரி மார்பிலும் வயிற்றிலும் அடித்துக் கொண்டு வெடுக்கென கோழியை ஒரு கையில் பறித்தபடி, என் காலரை மறு கையில் பிடித்து சைக்கிளிலிருந்து உதறி விடுவித்து நீதி கேட்ட கண்ணகி மாதிரி, போட்டிருந்த கொண்டை அவிழ, நடந்தது. ஒரு கையில் தொங்கிய கோழியும், கவட்டியில் பட்ட அடியினால் நடக்க முடியாமல் நானும் ஒரே மாதிரி தொங்கிக் கொண்டிருக்க இழுத்துக் கொண்டு போனார் அந்தம்மணி.

என்னமோ கோழிக்கும் எனக்கும் கொடுக்கல் வாங்கல் தகராறில் நான் போட்டுத் தள்ளியது போல, அம்மாவிடம் உம்புள்ள என் செனக்கோழிய கொன்னுட்டாம்மா என்று மூஞ்சிக்கு நேராக ஆட்டிய கத்தியது அந்தம்மா. பதறி நடுங்கிய அம்மாவிடம் என் காலர் முறையாக  கை மாறி என்ன இழவுடா இது என்றபடி முதுகில் ஆட்டம் பாம் வெடித்தது. ஒரு கையில் தேர்ந்த தவில் வித்துவான் போல் லயம் பிசகாமல் முதுகில் சாத்தியபடியே, சரிம்மா நடந்து போச்சு. என்ன பண்ணனும் சொல்லு எனக் கேட்க அந்தம்மா 100ரூ கொடு என்றது.

100 ரூபாயா என அதிர்ந்து பேரம் தொடங்கி, அந்தம்மா கோழியை அம்மா முகத்துக்கு நேராக நீட்டி நீட்டி பேசும் போதெல்லாம் அலறி, என் முதுகில் சாத்தி (ஹெ. எதிரி பார்த்துக் கொண்டிருக்க அழுதுடுவமா?) 30 ரூ தருகிறேன் என்றாள். யம்மா, உயிரோடு கோழி 12 ரூ உரித்த கோழி 15 ரூ என்று (கறிக்கடையில் பார்த்த போர்ட் கண்முன் வந்து போக) அடிக்கு நடுவே அந்தத் தகவலையும் சொல்லிவிட்டேன்!

செனக்கோழி 12ரூபாய்க்கு தராங்களா? 2 நாள்ள முட்டை வெச்சிருந்தா அது குஞ்சாகின்னு கோழிப்பண்ணை கணக்கு சொல்லி, சாவடிச்சிட்டு பேசுறான் பாருன்னு இன்னும் வேகமாக கோழியை ஆட்ட, ஊர்வம்ப இழுத்து விட்டு வாய் வேற உனக்கு கிழியுதோ என்று ஒரே முனைப்பாய் ரெண்டு கையிலும் தபலா வாசித்தார் அம்மா. ஒரு வழியாய் 30ரூ வாங்க அந்தம்மா சம்மதிக்க, சப்தம் கேட்டு சம்முகம் பொண்டாட்டி, அதான் முனீசுவரன் பார்ட்டி மேலே வந்தாங்க.

என்னாடி கோழிய வெச்சிகிட்டு தகராரு பண்ற? மாமி, நீ சொல்லு என்னாச்சின்னாங்க. சலுகை சொல்ல ஆள் வந்ததில் அம்மா அழுதபடி விபரம் சொல்ல அந்தம்மா, ஏண்டி 30ரூ வேணுமா உனக்கு, கோழி விலை வாங்கிக்கன்னிச்சி. அதெல்லாம் முடியாதுக்கா. பேசியாச்சி 30ரூ தரசொல்லுன்னுச்சி அந்தம்மா. சரி, கோழியக் குடு என்று பிடுங்கி மாமி நீ  25ரூ குடு என்று வாங்கிக் கொடுத்து, இந்தாடி இவ்வளவுதான் போன்னாங்க.

அந்தம்மா, என்னாக்கா நீ வேற என்றபடி கோழியைக் கேட்க, கோழியும் குடுத்து 25ரூபாயும் குடுப்பாங்களா? கோழி எனக்கு, நீ ஓடுன்னாங்க. எனக்கு இஃகிகினு வந்திச்சி. . எதிரிக்கு கறி தோசை போய்டுமோன்னு விழி பிதுங்கிப் போச்சி. அந்தம்மா, விளையாடாதக்கா! கோழி போச்சேன்னு வூட்டுக்காரர் கத்துவாரு நீ குடுத்துடுக்கான்னுச்சு. கோழியும் கொடுத்து, 25ரூ தரமுடியாது.  கோழி வேணுமானா எடுத்துகிட்டு குழம்பு செலவுக்கு 10ரூ போக மிச்சம் கொடு. இல்லன்னா போன்னு கராறா பேசுனாங்க.

விதியேடான்னு கோழிய வாங்கிகிட்டு 15ரூ திரும்பக் கொடுத்துட்டு கோழியை பிடுங்கிக் கொண்டு போச்சு அந்தம்மா. எனக்கு 15ரூ மிச்சமான ஆறுதல். எதிரிக்கு கறிதோசை கிடைச்சிடும்னு சந்தோஷம். அப்புறம் ஒரு வழியாக பப்பரப்பேன்ன்னு காலை அகட்டி கெந்திக் கெந்திப் போய் சைக்கிளைக் கொடுத்துவிட்டு வந்து, வாங்கிய அடிக்கு நிதானமாக அழுதேன். அன்று முதல் கோழி செத்தப்புறம் முட்டை வந்திருக்குமா? முட்டையிட்டப்புறம் கோழி செத்திருக்குமா என்ற கேள்வியைச் சுமந்து கொண்டிருக்கிறேன்.