ரங்கமணின்னா ஈஸி இல்ல தெரியுமா..

நேற்றைய பண்டா இடுகையில் அந்தாளு ஏதோ கேக்கப் போக நம்ம லகலக கம்பேனி சீக்ரட்ட வெளிய சொல்லிருச்சி. எம் போறாத காலம், சொக்காய் கவிதை போட்டு பல பேர சொக்காய கிழிச்சிகிட்டு ஓடவிட்ட லொல்லின் மொத்த குத்தகைதாரர் வசந்த் கூட சேர்ந்துட்டாரு. நான் இல்லாம போய்ட்டனேன்னு இராகவன் அய்யா வருத்தப் படுற அளவுக்கு கும்மி.

சரி. நம்ம அவஸ்தைய பார்க்கறதில இவ்வளவு பேருக்கு சந்தோசம் கிடைக்கிறதுன்னா அத தடுக்க நாம யாரு? ஆனா ஒரு கண்டிசனு. யாரும் போட்டுக் குடுத்துறாதிய. ஏன் இப்புடி அலர்ரேன்னு இப்பவே சொறிய வேணாம். போக போகத் தெரியும்.

வேலைக்கு சேர்ந்த புதிசில இன்னைக்கு ஒரு ரூ கொடுத்தா போக வர 60 காசு பஸ் டிக்கட் போக அடுத்த நாள் 20 காசு வாங்கிகிட்டு ஆஃபீஸ் போய்ட்டு வந்தவன். அப்புறம், அம்மா ஏண்டா சீசன் வாங்கினா இன்னும் கம்மியாமேன்னு மாச சீசன் 20ரூன்னு வாங்கினது.

எம்.ஜி.ஆர். நடிச்ச நேற்று இன்று நாளை சினிமா பார்க்க போய் ஆளு தெரியாம போலீஸ் காரன் பூந்துட்டேன்னு விட்ட அறைல நொந்து நூலாகி (அப்போல்லாம் நூடில்ஸ்னு ஒன்னு இருக்கிறதே தெரியாது) அழுதுகிட்டே படம் பார்த்து, இனிமே படமே பார்க்கறதில்லைன்னு வைராக்கியமா 6 வருசம் இருந்த பய புள்ள.

காபி டீ குடிக்க, ஆஃபீஸ்ல லேட்டா வெலைன்னா டிஃபன் சாப்பிடன்னு கைக்காசுன்னு ஒரு பத்து ரூபா அம்மா குடுக்க ஆரம்பிச்சது. கணக்கு சொல்லிட்டு மிச்சம் வாங்கிக்கலாம். ஆக கைல மொத்தமா பத்து ரூபா நிக்கும். மெதுவா ஆங்கிலப் படம் பார்க்க ஆரம்பிச்சி, ஆஃபீஸ் பக்கத்துல மினர்வா தியேட்டர் வாகா அமைஞ்சு போச்சு.

11.15 க்கு மெதுவா செக்ஷன் ஆஃபீஸர் கிட்ட சார் பாரீஸ் கார்னர் போய்ட்டு வந்துடறேன்னு சொல்லிட்டு பஸ் புடிச்சி அங்க போனா 11.45 கு  டிக்கட் குடுப்பாங்க. 12க்கு  படம் போடுவாங்க. விளம்பரம்லாம் போடமாட்டாங்க. சரியா 1.30கு முடிஞ்சிடும். சத்தம் போடாம வந்து சாப்பிட்டு வேல பார்க்குறது.

எப்புடியோ செலவுன்னு ஆரம்பிச்சி, ஒரு கட்டத்துல அகவிலைப்படி அரியர்சு, சம்பளத்துல சொச்சப் பணம் (சொச்சம்னா என்னாமோ கற்பனை வேணாம், 219 ரூபாய்ன்னா 210 ரூ கறாரா குடுத்துடணும்)னு தேத்தி தேவி தியேட்டரு, சஃபையர்னு போக ஆரம்பிச்சி வாழ்க்கை வளமா போய்க்கிட்டிருந்தது ஒரு ரெண்டு மூணு வருசம்.

அதே அலுவலகத்தில வேலை செய்யிறவங்க தங்கமணியா வாய்ச்சது ஆரம்பத்துல நல்லாத்தான் இருந்திச்சி. இந்த சினிமா சமாசாரம்லாம் ஓரங்கட்டியாச்சி. அப்புடியே இருந்துட முடியுமா? நாள் கடக்க, ஒரு நாள் நண்பர்களெல்லாம் குற்றாலம் போறதா முடிவு பண்ணாங்க. நானும் ஒரு ஊக்கமா சரின்னுட்டேன். வீட்டில வந்து குற்றாலம் போறோம்னு சொன்னதுதான். ஏன் நாங்க வந்தா குற்றாலத்துல சேர்க்க மாட்டாங்களான்னு ஆரம்பிச்சது.

நாம எல்லாருமா தனியா போனாலும் குற்றாலம் குற்றாலம் தானேன்னு பிட்ட போட்டு, அம்மா, வெண்ணெய் எல்லாரையும், சேர்த்து கூட்டணி அமைச்சு ஆப்பு வெச்சாச்சி. அடுத்த நாள் போய் நான் வரலைடான்னா, அவனவன் ரொம்ப நக்கலா, நாங்க குற்றாலம் போறோன்னா சொல்லிட்டு வரோம். ஃப்ரென்டு கலியாணத்துக்குன்னு சொல்லிட்டு வரோம்னு சொன்னப்பதான் ஆகா, இந்த வாய்ப்பு போச்சேன்னு திகிலடிச்சது.

அவனவனும், போர் அடிக்குதுடா, சினிமா போலாம்னு கிளம்புவாய்ங்க. நான் போய்ட்டு வாங்கடான்னு ஙே நு நிப்பேன். வேற என்ன பண்ண டி.வி.எஸ். 50 ல ஒன்னா ஆஃபீஸ் வந்துட்டு நான் சினிமா போறேன். நீ பஸ்ல போய்க்கன்னா சோத்துக்கு எங்க போறது?

எப்புடியோ ஆண்டவன் புண்ணியத்துல ஒரே ஆஃபீஸ்னாலும் ஆஃபீஸ் விஷயமாவது சம்பந்தமில்லாம போய்க்கிட்டிருந்தது. ஒரே ஒரு விஷயம் தவிர. பி.எஃப். செக்ஷன்ல இருந்தாங்க அவங்க. அதனால சத்தம் போடாம காசு எடுக்க முடியாது. போறாத காலம் வந்து, எனக்கு ப்ரொமோஷன் வர  தங்கமணிக்கு வேற செக்ஷனுக்கு ட்ரேன்ஸ்ஃபர் வந்துச்சு.

மனுசனுக்கு கட்டம் சரியில்லைன்னா எப்படியெல்லாம் அமையுது பாருங்க. சரியா, நம்ம சம்பளக் கணக்கு, லீவ் கணக்கு எல்லாம் அவங்க கைல சிக்கிரிச்சி.  சரி, நாம என்ன பண்றோம். பொறந்த பொறப்புக்கு வேலைக்கு போய்ட்டு வரது கடமை. முன்ன மாதிரி சம்பளம் கைல குடுக்கறதும் போய் பேங்க்னு ஆகிப்போச்சு. சொச்சதுட்டுக்கும் வழியில்லைன்னு மனச தேத்திகிட்டு இருந்தேன்.

கடவுளுக்கு என் மேல என்ன கோவமோ? அவுங்க செக்ஷனுக்கே அதிகாரியா அனுப்பி விட்டான். கதறாத குறையா கெஞ்சுனேன், வேணாம்யான்னு. ஒரே செக்ஷன்ல இருக்கப்படாதுய்யான்னு சொன்னா 24 மணி நேரமும் கைதியா இருன்னு சிரிச்சிகிட்டே கையெழுத்து போட்டுட்டான் பாஸ்.

போன வருசங்க. இன்கம் டேக்ஸ் ஒரு 13 ரூ கம்மியா புடிச்சிட்டான். விடுங்கம்மா. 100 ரூ வரைக்கும் வித்தியாசமிருக்கலாம்னா, அதெப்புடி ஊட்டுக்காரன்னு கம்மியா புடிச்சியான்னு எனக்கு ஓலை வரும்னு 10 இடத்துல கரெக்ஷன் பண்ணி, கையெழுத்து போடுன்னு குடுத்தாங்க பாருங்க டார்ச்சரு.  எங்க போய் சொல்ல?

சம்பள பில்லு நேரமா இருக்கும். ஏதோ வேலை, இல்லாட்டி பொண்ணுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னா அப்பாவியா, நான் என்ன பண்ண? நீங்க லீவ் போடுறீங்களா?  எனக்கு பில் இருக்குன்னா சரின்னு சொல்லவா? உனக்கு உன் பில் மட்டும்தான், நான் மத்தவங்க பில்லெல்லாம் பார்க்கணுமே. நீ லீவ் எடுமா, நானே உன் பில் போடுறேன்னு பண்ணனும். அவ்வ்வ்.

இதெல்லாமாவது பரவாயில்லைங்க மக்கா. பாலியல் வன்முறைச்சட்டம்னு ஒன்னு இருக்கு. படுபாவி சட்டம்னு போட்டானே தவிர எது எதுல்லம் வன்முறைல வரும்னு சொல்லாம விட்டான். எப்போ பார்த்தாலும் என்ன திட்டுறான்னு ஒரு கம்ப்ளெயின்ட் போனா போதும்.  இந்த ஒரு பொம்பள தவிர இன்னும் 2 பொம்பளைங்க விசாரணை அதிகாரியா உக்காந்துடுவாங்க. மீள முடியுமா? அவுங்க வூட்டுகாரன் மேல இருகிற கடுப்பெல்லாம் சேர்த்து வெச்சி நம்மள ரேகிங்க் பண்ண மாட்டாங்களா?

கேனத்தனமா எதாவது எழுதி வெச்சாலோ, என்ன இதுன்னு கேக்க கூட கூப்ட மாட்டனே! கடுப்புல, என்னாடி வேல பார்க்குறன்னு கேட்டு தொலைஞ்சா, திட்டீட்டான்னு ஒரு வரி எழுதி குடுத்தா போதும். 4 சிட்டிங்ல மனுசன நாறடிச்சி அப்புறம், சரி சரி தொலையுறான், கம்ப்ளெயின்ட் வித்ட்ரா பண்றேன்னு சொன்னா போதாது?

ஒரு நாள் தயிர் சாதம் கட்டிட்டு ஊறுகா வைக்கலயேம்மான்னு கேட்டேன் ஆஃபீஸ்ல. இந்த ஃபைல் அர்ஜண்டா கேக்கறாங்க. கையெழுத்து போடுறீங்களான்னாங்க. அஃபிஷியலா பேசறாங்களாமா! இன்னோரு நாள், ஃபைல்ல காண்பிச்சி, இந்த ரூல் கிளியராதானே இருக்கு. நீங்க என்னா எழுதியிருக்கிங்கங்கறேன், சாரி, வெறும் ரசம் வெச்சிருக்கேன். புடலங்கா கூட்டு உங்களுக்குப் பிடிக்காதில்லை. சைட் டிஷ் ஏதாவது வாங்கிக்கோங்கன்னு போறாங்க.  லஞ்ச் டைம் ஆயிடுச்சாம்.

நீ அப்புடி வரியான்னு, வீட்ல வந்து என்னாம்மா பண்ண, அவ்ளோ புரியாம போக அதில என்ன இருக்குன்னு ஆரம்பிக்கவே, ஆஃபீஸ் வேலைய வீட்டுக்கு கொண்டு வராதீங்கன்னு அட்வைசு! இவ்வளவு சோகத்த சுமந்துகிட்டு பெக்கு போடாம ப்ளாக் போடுறான் ஒருத்தன். பாராட்டாம மிறட்ராய்ங்க வசந்து. அவ்வ்வ்வ்..