கரு ஒன்னு! கத ரெண்டு!

கூச்சலும் கும்மாளமுமாய் இருந்தது அந்த வீடு. நாளை மாலினி கிளம்புகிறாள். சோஃபாவில் உலகச் சோகம் முழுதும் முகத்தில் தேக்கியவாறு பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் மகாதேவன். மற்றவர்கள் யாரும் விசனித்ததாய் தெரியவில்லை.  ஓரக்கண்ணால் இவரைப் பார்த்து குசு குசு என்ற கமென்டும் அதற்கு கொல்லென்ற சிரிப்பும் இன்னும் எரிச்சலூட்டியது.

இமையோரம் இதோ காட்டிக் கொடுப்பேன் எனத் திரண்டிருந்தது கண்ணீர். என்ன கும்மாளம் வேண்டிக் கிடக்கு என்று அலற வேண்டும் போல் வந்தது. வாயைத் திறந்தால் உடைந்து விடுவாய் மகாதேவா, வேண்டாம் என மனது எச்சரித்தது. மகள் மாலினையைப் பார்த்தவாறே அமர்ந்திருந்தார்.

இந்த மாலினிக் கழுதை இவ்வளவுதானா?  பிஞ்சு விரல் பற்றி அவளை L.K.G.   சேர்த்து முதல் நாள் வகுப்பில் விட்டு வெளியில் எப்போது வருவாள் என பதைக்கப் பதைக்கக் காத்திருந்தது நினைவில் வந்தது. அப்பாவே உலகம் என்றிருந்த பெண்ணா இவள்?   ஒரு நண்பன் மாதிரியல்லவா இருந்தேன்.  இது வரை ஒரே ஒரு நாள் கூட பிரிந்ததில்லையே. பதினெட்டு வயது கடந்து விட்டாலே எல்லாம் தெரிந்து விடுமா?

அதெப்படி சுயநலம் வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும்? அம்மாடி! அப்பாவுக்கு உன்னைப் பார்க்காமல் இருக்க முடியாதுடா. சென்னையிலே இருந்தால் வாரா வாரம் என் மாலிக்குட்டிய பார்க்க ஓடி வந்துடுவேனல்லடா ப்ளீஸ் என்று எவ்வளவோ கெஞ்சினார். கல்நெஞ்சுக் காரி, லெம்மி டிசைட் மை ஃஃப்யூச்சர் அப்பா. ஐ வான்னா செட்டில் இன் கான்பூர். என் லைஃப் முக்கியமில்லையா என்ற போது அதிர்ந்து போனார்.

ஒரு விதத்தில் தானும் காரணம் என்ற உணர்வு மேலோங்கியது. ஆரம்பத்திலேயே உள்ளூர்தான் என்ற பிடிவாதமின்றி மகள் தன் சொல் தட்ட மாட்டாள், பார்க்கலாம் என்று மும்பை, கான்பூர் என்று கொள்கையளவில் ஒப்புக் கொண்டது தவறாகி விட்டது. நம்பி இருந்த மூத்த மகளும் அவளுக்காவது அவள் ஆசைப்படி நடக்கட்டும் அப்பா என்ற போது திகைத்துப் போனார். பத்தாவது படிக்கும் மகனும் மாலி சொல்றது தான் சரி என்று எகிறுமளவுக்கு எதிரியானான்.

அவர் நண்பர் கோபி என்ன, எல்லாம் ரெடியா?  என்றபடி வந்தார். அந்தப் பாவியாவது புரிந்து கொள்ள வேண்டாமா. உலகம் முழுதும் ஒரு புறம். மகாதேவன் தனிமரம் போலானார். வந்தவர் காஃபியைக் குடித்து விட்டு போகாமல், டேய் என்னடா இது இப்படி இருக்கே. பெண் குழந்தை எப்பவும் கூடவே இருக்க முடியுமா? இங்க தானே கான்பூர் . பார்க்கணும்னு தோணுறப்போ போய் பார்க்க முடியுமேடா. அவளும் முடிகிறபோது வரப் போகிறாள். பொம்பிளை மாதிரி அழுறான் பாரு என்று கிண்டல் செய்தார்.

எல்லாக் களேபரமும் ஓய, காலை 7.30க்கு ட்ரெயின், கொஞ்சம் தூங்குடி என்று போன மனைவியை கொலை செய்ய வேண்டும் போல் வந்தது. சை, பெத்தவளா இவள்?  மாலி கிளம்பின பிறகு புலம்பட்டும். அப்போ இருக்குடி உனக்கு என்று கறுவினார். மாலி! எல்லாம் எடுத்து வெச்சிண்டாச்சா? எதாவது மறந்திருப்பம்மா என்றவரை பெரிய மனுஷி மாதிரி, அப்பா இனிமே நாந்தான் எல்லாம் பார்த்துக்கணும், நீங்க தூங்குங்க என்றாள்.

விடிய விடிய உறங்காமல் கிடந்து ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு ஒரு வார்த்தை பேசாமல் போனார்.  வண்டி கிளம்பும் நேரம் நெருங்க நெருங்க மனது தவிக்க‌ , கைக்குட்டையால் கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார். அவரிடம் வந்த மாலினியின் கை பிடித்துக் கொண்டு, அம்மாடி எப்போ எது வேணுமானாலும் ஃபோன் பண்ணுடா. மாமா, மாமி நல்லா பார்த்துப்பாங்க. ஒரு பேச்சு வரப்படாது. பொறுப்பான பெண் நீ, இருந்தாலும் பார்த்து நடந்துக்கம்மா என்று சொல்லும் போது  உடைந்தே விட்டார்.

எங்கோ நின்றிருந்த சூர்யா வந்தான். மாமா என்ன மாமா இது. நாங்க பார்த்துக்க மாட்டமா உங்க செல்லப் பெண்ணை. அம்மா மாலி வரான்னு அங்க ஒரே களேபரம் பண்ணிண்டிருக்காங்க. நீங்க இப்படி இருக்கிங்களே என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கையிலேயே சிக்னல் விழ,  கிளம்பும்மா என்றவர் மனமில்லாமல் வண்டி கிளம்பியும் நின்றவாறிருந்தார்.

திரும்பி வருகையில்,   மிஞ்சி மிஞ்சி நாலு வருடம். ஐ.ஐ.டி கான்பூர்ல இடம் கிடைக்கிறது பெரிய விஷயம். போறாததற்கு உன் தங்கை, சூர்யா எல்லாம் அங்குதானே இருக்கிறார்கள்? உன் விருப்பத்துக்கு அவள் மெட்ராஸில் சேர்ந்திருக்கலாம் என்றெல்லாம் வருத்தப் படலாமா? அவள் எதிர்காலத்துக்கு எது நல்லதோ அவள்தான் முடிவெடுக்க வேண்டும். இது முடிய அமெரிக்கா போகிறேன் என்று பறந்து விடலாம். அப்போ என்னடா செய்வாய்? சந்தோஷமா இருக்கப் பாருடா என்ற மனதோடு வேறு வழியின்றி சமரசமாகிப் போனார் மகாதேவன்.

(பொறுப்பிலி 1:  பொண்ணு கலியாணம் பண்ணி போகுதுன்னு நினைச்சீங்களே தவிர இப்புடி  நினைச்சீங்களா? இஃகிஃகி)     

(பொறுப்பிலி 2: அதென்ன கத ரெண்டுன்னு கேக்கறீங்களா? அம்மா கதைய உல்டா பண்ணிட்டேன்னு யாரோ சொல்றதுக்கு பதில் நாமளே சொல்லிட்டா நல்லதில்லையா. இஃகி)                          

_____________________________