வாத்தி வேலைக்குப் போறதுக்கு வாத்து மேய்க்கலாம்.

காலையில் பத்திரிகை வாங்க கடைக்குப் போனேன். வெளியில் தொங்கிய போஸ்டரிலேயே வெடிகுண்டு மாதிரி செய்தி. ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் மாணவன் டீச்சர் திட்டியதால் தற்கொலைன்னு. பக்கத்துலயே டீக்கடை. அங்க நிக்கிறவங்க முன்னாடியே பேப்பர் வாங்கி படிச்சிகிட்டு அதுல ஒரு ஆளு திட்டுன திட்டு இருக்கே. செய்தி படிக்காததால அப்பொழுது கோபம் வந்தாலும், பெரிய அதிர்ச்சியாக இருந்தது. ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கிற மாணவனுக்கு தற்கொலை பண்ற தைரியம் எப்படி வந்தது?

வீட்டுக்கு வந்ததும் முதல்ல செய்தியைப் படித்தேன். 4வது முடிந்து இப்போது தான் காலாண்டு பரீட்சை முடிந்திருக்கிறது.  ஆசிரியை சொன்னாராம் சரியாகப் படிக்கவில்லை என்றால் திரும்ப நான்காவது வகுப்புக்கே அனுப்பிவிடுவேன் என்று. பயபுள்ள அழுதுகிட்டே மதியம் வீட்டில் வந்து சொன்னானாம். அம்மாக்காரி நான் ஆசிரியை கிட்ட கேக்குறேன்னாங்களாம் எப்படி அப்படி சொல்லலாம்னு. இவருக்கு சாப்பாடு வாங்க(?) கடைக்குப் போக இவரு மண்ணெண்ணெய் ஊற்றிக் கொளுத்திக் கொண்டு இறந்து விட்டாராம். ஆசிரியை தற்கொலைக்குத் தூண்டினார்னு அம்மாக்காரி போலீசில் புகார் கொடுத்தார்களாம். அதன் அடிப்படையில் ஆசிரியர் கைதாம்.

மேலோட்டமாக ஏதோ என்று விடும் விஷயமாகத் தோன்றவில்லை எனக்கு. சரியாக படிக்காத ஒரு சிறுவனை இதை விடக் குறைந்த பட்சமாக என்ன சொல்லிவிட முடியும்? எந்த விதத்தில் இது தற்கொலைக்கு தூண்டியதாக கருதப்படும்? ஆசிரியர் ஊக்குவித்திருக்க வேண்டும் என ஒரு கட்சி வாதிடலாம். பொறுங்கள். அந்தக் குழந்தை வந்து இப்படிச் சொல்கிறார்கள் எனக் கூறியதற்கு தாய் கூறிய பதில் என்ன? நான் ஆசிரியையைக் கேட்கிறேன் என்றால், தன் பிள்ளை படிக்காதது பெரிய விடயமில்லை என்றுதானே அர்த்தம்?

ஆசிரியை மிரட்டியது தவறு என்ற எண்ணம் அல்லவா அந்தப் பிஞ்சு நெஞ்சில் பதிந்திருக்கிறது. நீ ஏன் படிக்கவில்லை? படிக்கவில்லை என்றால் என்னாகும், நன்றாகப் படித்தால் ஏன் நான்காவது வகுப்புக்கு அனுப்பப் போகிறார்கள். இனிமேலாவது கவனமாகப் படிக்க வேண்டும் என்று அந்த அம்மா ஏன் சொல்லவில்லை? தற்கொலைக்குத் தூண்டியதாக யாரையாவது சுட்ட வேண்டுமானால் அந்த அம்மாவைத்தான் சுட்ட வேண்டும்.

ஐந்தாவது படிக்கும் மாணவனுக்கு தற்கொலை என்பதோ அதன் விளைவோ தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை. தெரிந்திருக்கும் என்றால், தீக்காயம் எவ்வளவு கொடுமை என்பதும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அப்படித் தெரிந்து திரும்ப நான்காவது போவதை விட சாவது மேல் என அவன் தீர்மானம் செய்யுமளவுக்கு தெளிவானவனா? அப்படியானால், சரியாகப் படித்தால் போதும் என்றல்லவா தீர்மானித்திருக்க வேண்டும்.

ஆக, நான் பள்ளியில் சேர்ப்பேன். கட்டணம் செலுத்துவேன். என் குழந்தை படிக்கிறதோ இல்லையோ. கண்டிக்கக் கூடாது. அப்படி ஒரு வேளை ஃபெயிலாகி விட்டால் அப்பொழுதும் ஆசிரியரைத்தான் கிழிப்பார்கள். சரியாக சொல்லிக் கொடுக்கவில்லை என்று. மறு புறம் பள்ளிக்கு அழுத்தம். இப்படி எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்று கைது செய்வது; பிறகு தான் பொறுப்பில்லை என விடுதலை ஆனாலும், எந்த பத்திரிகையும் ஆசிரியை நிரபராதி என செய்தி வெளியிடப் போவதில்லை. அந்த ஆசிரியைக்கு மாணவர் மேல் என்ன அக்கறை இருக்கும்? என்ன வேண்டுமானாலும் எழுது. நீ பாஸ் என்று தானே இருப்பார்கள்?

எழவெடுத்த சீரியலும் அதை உட்கார்ந்து பார்க்கும் வீட்டுப் பெரியவர்களும் தான் தூண்டியவர்கள். கலகலப்ரியா வாயிலாக குழந்தை வளர்ப்புக்கான பெற்றோருக்கு அயல் நாட்டினர் வெளியிட்ட (தமிழில்!) ஒரு கையேடு காண நேர்ந்தது. வயது வாரியாக குழந்தைகளை ஊடகங்களிடமிருந்து எவ்வாறு பாதுகாப்பது என்று. வன்முறைக் காட்சிகளே நீண்ட நாள் நினைவில் குடிகொள்ளும். எனவே அதைத் தவிர்க்க வேண்டும் என்று போட்டிருந்தார்கள். ஆனால் இங்கே, அத்தை சாப்பாட்டுத் தட்டை எறிந்து திட்டினாள் என்ற சொத்தைக் காரணத்துக்காக மருமகள் சமையலறையில் மண்ணெண்ணெய் டின்னை பார்ப்பதில் தொடர் முடியும்.

பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பெரியவர்கள் கொளுத்திக்கப் போறா என்று அத்தையை திட்டுவதும், மாட்டாள் என்று மாறாகவும் வாதம் செய்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அடுத்த நாள் காத்திருந்து விலேவாரியாக  மண்ணெண்ணெய் எப்படி ஊற்றிக் கொள்ள வேண்டும், யாரும் காப்பாற்றி விடாமல் சன்னல், கதவு எல்லாம் எப்படி தாளிட வேண்டும், எப்படிக் கொளுத்திக் கொள்ள வேண்டுமென செய்முறை விளக்கம் காணலாம். ஒரு க்ராஃபிக்ஸில் நெருப்பும், மற்றவர்கள் பதறி கதவைத் திற என அலறுவதும் மட்டுமே காண்பிக்கப் படும்.

பார்ப்பவர்களுக்கு, எரிகிற உயிரின் வலியோ அவஸ்தையோ மறைக்கப் படும். அதைப் பார்க்கும் அந்த வயது சிறுவனுக்குப் புரிதல் எந்த அளவில் இருக்கும்? நான் கொளுத்திக் கொண்டால் மற்றவர்கள் பதறுவார்கள். எனக்காக அழுவார்கள் என்று தான் நினைக்கத் தோன்றும். இது ஒரு மிரட்டலாக பின்விளைவை அறியாமல் செய்யத் தூண்டி இருக்க வேண்டும்.

மகிழ்ச்சியாக இருக்கிற மனநிலை உள்ளவன் இப்படி எழவெடுத்த அழுகை சீரியல் பார்க்கப் போவதில்லை. மனம் குமைந்துக் கொண்டிருப்பவர்களும் என் கதையே பெரிய எழவாப் போச்சு. இதுல இத வேற பார்த்து அழணுமா என்று பார்க்கும் மன நிலையில் இருக்கப் போவதில்லை. இதிகாச படங்கள், நாடகங்கள், காலட்சேபங்கள் இருந்த நாட்களிலும் மக்கள் போய் பார்த்து பிழியப் பிழிய அழுது கொண்டு வந்தாலும், கடவுளுக்கே இவ்வளவு கெரகம் புடிச்சி ஆட்டி இருக்கு. நாம எம்மாத்திரம்? சரியாயிடும் என்ற மனோநிலை இருந்தது. இப்போதோ சின்ன மனத் தாங்கலுடன்  தொலைக்காட்சி சீரியல் பார்த்தாலுமே இப்படித் தூண்டுதலாக அமையுமோ எனத் தோன்றுகிறது.

சீரியலுக்கு ஏன் தணிக்கை இல்லை? வன்முறை என்பது மிகப் பரந்த வட்டத்துக்குள் வந்துவிட்ட இந்தக் காலக் கட்டத்தில் ஊடகத் தணிக்கை மிக அவசியமென்றே தோன்றுகிறது. ஊடக சுதந்திரம், எழவு என்று எவனாவது கிளம்பினால், குண்டர் சட்டத்தில் உள்ளே போட வேண்டும். விளம்பரக் காசிலேயே குறியாய் இருக்கும் நாய்களுக்கு தன் வீட்டில் ஒரு இழவு விழுந்தாலும் இது உறைக்கப் போவதில்லை. ஒட்டு மொத்தமாக அத்தனை உயிர்கள் போனதை எதிர்க்கத் துணிவில்லாத, கைக்கூலி ஊடகங்களுக்கு சுதந்திரம் பற்றிப் பேசஎன்ன தகுதி இருக்கிறது?

இப்படியே போனால், வாத்தி வேலைக்குப் போகிறத விட வாத்து மேய்த்து பிழைக்கலாம் என்று ஆகி விடும். விவசாயம் போயாச்சு. கல்வியும்  கடனே என்றானால் விளங்கிடும் எதிர்கால சந்ததி.