மாப்பு ஊருல வெச்ச ஆப்பு

இன்னைக்கும் கொசுவத்திதான். அதாங்க ஃப்ளாஷ்பேக். ரொம்ப சின்ன புள்ளையா மகிழ்ச்சியான தருணங்கள்னா கவனம் வரும் ஊர் ஈரோடு. ஹி ஹி. வருசா வருசம் லீவுக்கும் அங்கதான் கேம்ப். சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன் பக்கத்துல கழிசடையா கால்வாய் நீர் தேங்கி இருக்கே. பக்கிங்காம் கால்வாய், அதுல தண்ணி இவ்வளவு மோசமா இல்லாம ஓடிட்டு இருந்தது. ஐலேன்ட் எக்ஸ்ப்ரஸ்னு ஒன்னு பகல்ல கிளம்பும். வண்டி கூடவே படகு சவுக்கு கட்டை ஏத்திக்கிட்டு கால்வாய்ல போகும். எதிர்ல உப்பு கொண்டுகிட்டு படகு வரும். நம்ப முடியுதா?

ஈரோடு. என்னோட மிகச் சுருக்கமான இளமைக் காலங்கள்ள சந்தோசமா இருந்த நாட்கள் அங்கதான். அது ஒரு இடுகை தேறும்.  73ம் வருசத்துக்கு அப்புறம் ஈரோடு போக முடியல. கிட்ட கிட்ட ஒரு மாமாங்கம் கடந்து நாம வேலைக்குப் போக ஆரம்பிச்சி ஒரு நாள் தகவல் வந்திச்சி. பெரியம்மாவுக்கு தொண்டைல கேன்ஸர், சாகறதுக்குள்ள பேத்திக்கும் தன்னோட அண்ணன் மகனுக்கும் கலியாணம்னு முடிவுன்னு. ரொம்ப வருசமாச்சா? அம்மா போகணும்டான்னு சொல்லிட்டாங்க.

ஹீரோ கிளம்பிட்டாரு. அம்மாவையும், வெண்ணையையும் கூட்டிகிட்டு. அட நாந்தேன். அதென்ன ஈரோவா. எப்போ போனாலும் குதிரை வண்டியில குதிரை பக்கத்துல உக்கார விடாம யப்பா, பின்னாடி கால தொங்க விட்டுக்கிட்டு உக்கார விடமாட்டாத  குதிரை வண்டிக்காரன்னே நம்ம பிரயாணம். பின்பாரம், தம்பி முன்னுக்கு வான்னு என்னமோ நாந்தான் மகா கனம் மாதிரி, நடுவுல தள்ளி  உட்ருவாங்க. அதெப்பிடி என் உசரத்துக்குன்னே குறுக்கு சட்டம் அடிச்சிருப்பானோ. பின் மண்டை ணங் ணங்னு இடிச்சி புண்ணாயிடும். இந்த வாட்டி நாந்தான் குதிரை பக்கத்துலன்னு கனவோடதான் போனது. ஈரோடு என்னமோ மாறவே மாறாதுன்னு நினைப்பு.

கோவை எக்ஸ்ப்ரஸ புடிச்சி, போய் இறங்கி, ரயில்வே குவார்டர்ஸ் இடப்புறம் வருதே எல்லாரும் வலப்புறமா வெளிய போறாங்களேன்னு குழம்பியே வெளிய வந்தா எல்லாம் ஆட்டோவா நிக்குது. அப்போவே புளிய கரச்சிடுச்சி. இவிங்க நம்மூரு ஆட்டோ காரங்க மாதிரியா என்னான்னு. எப்புடியோ இருக்கட்டும். நாம இப்போ வெளியுலகம் தெரிஞ்சவன்னு இறுமாப்பு. பண்ணக்கூடாத தப்ப பண்ணி பாக்கட்ல வெச்சிருக்கறது தெரியலீங்க எனக்கு.

உசாரா வடிவேலு மாதிரி (ரெம்ப நல்லவனா) ஒரு ஆட்டோ அண்ணன தேடுனேன். முத அடி விழுந்திச்சி. வரிசையாதான் வரும். முதல் ஆட்டோக்கு போன்னு. நல்லவரா இருக்கணுமேன்னு வேண்டிகிட்டே போனா வாடி வான்னு ஒரு அண்ணன்.


நானு:சீனியந்தோட்டம் வரீங்களாண்ணா.

அண்ணன்: போலாந்தம்பி. உக்காருங்க. (வெண்ண பாஞ்சி உக்காந்துட்டான் படுபாவி)

நானு:எவ்ளவுங்ணா

அண்ணன்: பதினஞ்சு தானுங்.

நானு: இல்லிங்ணா. பத்துதானுங்ணா எப்பவும் குடுக்கிறது

அண்ணன்:எப்பொங் கடைசியா வந்தது( குசும்பு ஆரம்பம்)

நானு: (ஆஹா. சங்கப் புடிச்சிட்டாரே) கோபால கிருஷ்ணன் இல்லிங்ணா? இந்த ஸ்டேன்ட்ல தான் ஆட்டோ ஓட்றாரு. அவரு மருமவண்ணா.  அவரு பொண்ணு கலியாணத்துக்கு வந்தனுங். அவருதான் சொன்னாரு.
அண்ணன்: அட நம்ம கோபு. நீங்க உக்காருங் தம்பி. நான் அவருட்ட பதினஞ்சு வாங்கிக்கிறேன். நீங்க பத்து ரூபா அவருக்கு குடுத்துடுங்கன்னாரு பாருங்க. உச்சி மண்டைல டாம் அண்ட் ஜெர்ரில டாமுக்கு கேரட் முளைக்குமே. அப்புடி முளைச்சா மாதிரி இருந்துச்சி எனக்கு.

மத்த ஆட்டோல்லாம் சர்ரு சர்ருன்னு கிளம்புது. வெண்ண வேற ஏறி உக்காந்துட்டான். எல்லாம் விட நம்ம கோபுன்னுட்டாரு.  வீடு தெரிஞ்சிருக்கும். எப்புடி போறதுன்னு வழி காட்ட (தெரிஞ்சாதானே காட்ட) தேவையில்லைன்னு உட்கார்ந்தேன். சுப்பராயன் ஸ்டோர்ஸ்னு கவனம். (அதென்னமோ வரிசையா கட்டுன வாடகை வீடுங்களுக்கு அப்புடி பேரு. கதிர் ஒரு விளக்க இடுகை போட நிறைய மேட்டர் இருக்குங்). இறக்கி விட்டாரு. ரொம்ப ஸ்டைலா பேன்டு பாக்கட்ல கை விட்டு புது பத்து ரூபா நோட்டு கட்டு (ஹெ ஹெ மொத மொதல்ல அவ்வளவு காசு கைலங்கோவ்) எடுத்து, பின்னை புடுங்கி ரெண்டு நோட்டு எடுத்து ஸ்டைலா நீட்டி,  அஞ்சு ரூபா குடுங்கண்ணான்னேன். பார்த்த பார்வைக்கு அர்த்தம் புரியல.

கோபுன்னு குரல் விட்டாரு. மாமா வரவும், பதினஞ்சு ரூபா குடு. நாம் போணும். மருமவன நீ டீல் பண்ணிக்கன்னு விட்டு போய்ட்டாரு. மாமா கிட்ட போய் காச நீட்டவா? ஏன்னே புரியாம வீட்டுக்குள்ள போய் பெரியம்மாவ பார்த்து அழுது, அப்புறம் கலியாண வேலைல கலந்துக்கலாம்னு போனேன். ஆடி ஓடி கொஞ்சம் வேலை பார்த்ததுல களைப்பு. ஓட்டல்ல போய் ஏதாவது சாப்டலாம் வாடான்னு எங்கண்ணன கூட்டிகிட்டு போய் ரோஸ்டும் காபியும் அடிச்சிட்டு,  பில்லுக்கு தகடு தகடா நோட்ட நீட்டினா, வேற குடுங்கிறான்.

புரியல எனக்கு. என்னாடா வேற நோட்டு; கையால கூட தொடாமன்னு. இல்லிங் புது நோட்டு தானுங்களே. வேற நோட்டுன்னா என்னங்னா, இது செல்றது கஷ்டம் தம்பி. பழைய நோட்டு குடுங்கிறாரு. நானெங்க போக? அண்ணங்காரன் அவசரத்துல சொக்காய மாட்டிகிட்டு வந்தவன் பிதுக்கிட்டு இல்லடாங்குறான். இப்போ மாவாட்ட சொல்லிருவாங்களோனு பயத்தோட, இத வச்சிக்கிங்க, நான் வீட்ல போயிட்டு பழைய நோட்டு கொண்டு வரேன்னா பார்த்த பார்வைல அப்புடி ஒரு கொலை வெறி. ஏண்டா நான் என்ன இளிச்ச வாப் பயலான்னு. அப்புறம் ஆஃபீஸ் அடையாள அட்டை, போஸ்டாபீஸ்ல வேல செஞ்சிட்டிருக்கிற அக்கா பேரு எல்லாம் ஜாமீன் குடுத்து வீட்ட வந்து மாமா கிட்ட புலம்பி காசவாங்கிகிட்டு போய் குடுத்துட்டு வந்தேன்.

அப்புறம் மாமாகிட்ட கேட்டேன். ஏனுங் மாமா எங்க போனாலும் புது நோட்டு வேணாங்கிறாங்கன்னு. இப்போ படம் ரிலீஸ் ஆக முன்ன திருட்டு டிவிடி வரா மாதிரி அப்போ கோயம்புத்தூர்ல பேப்பர்ல புது நோட்டுனு செய்தி வந்ததுமே நோட்டடிப்பாங்க போல. கசங்குனது, ஒட்டுனது, இந்தப் பக்கம் பார்த்தா மத்த பக்கம் மூஞ்சி தெரியறது, சாயம் போனது எதுனாலும் வாங்குவாங்கடா. நம்பர் கிட்ட கிழிஞ்சி ஒட்டினது, புது நோட்டு ரெண்டும் செல்லாதுன்னு சொன்னாங்க. இப்பிடி என்னை காசிருந்தும் பிச்சக்காரனாகிட்டீங்களான்னு அவஸ்தையா போச்சு.

சரின்னு போஸ்டாபீசுக்கு அண்ணன கூட்டிகிட்டு போய் அக்கா பேர சொல்லி, நிலவரத்த சொல்லி போஸ்டாபீஸ்ல இத குடுத்தா கலக்ஷன்ல மாத்திக்கலாம்னு அறிவு பூர்வமா யோசிச்சிட்டு போனா, அக்கால்லாம் ஊட்டோட. இது ஆபீசு. போய் பேங்குல கேளுன்னுட்டாங்க. காலைல கலியாணம். பொண்ணுக்கு மாமன் சீல எடுக்கோணுமேன்னு பெரிய கடையா போய், முதல்லயே அடையாள அட்டைய காண்பிச்சி, அழமாட்டாக் குறையா கெஞ்சினதுல‌, துணி எடுங்க பிரச்சன இல்லன்னாங்க. அப்பாடா தெய்வம்யா நீயின்னு எடுத்து, அப்புடியே மேக்கொண்டு சில்லறையா குடுத்து ரெண்டு நூறு ரூபா வாங்கிட்டு வெளிய வரவும்தான் மனுசனா உணர்ந்தேன்.

அடுத்த கூத்து, அந்த வீதி பேரு கவனமில்ல. வார துணி சந்தை நடக்குற இடம். அங்கன ஒரு நகராட்சி கழிப்பிடம் . உலகத்துல வேற எங்கயும் கழிப்பிடத்தில பாட்டு பொட்டி வெச்சிருப்பாங்களான்னு தெரியல. வர்த்தக ஒலிபரப்பு ரொம்ப ஃபேமஸான நேரம். அங்க போலாம்டான்னு அண்ணனுங்க கூட்டிப் போனானுங்க. உள்ள போனவன் அடுத்த பாட்டு என்னா வரும்னு வெளிய வரமாட்டங்குறான். வெளிய நிக்கிறவன் பாட்டு கேக்க விடாம கதவ இடிக்கிறான்.

பாட்டு பிடிக்காமலோ, இல்ல இதுக்கு மேல உக்காந்தா கால் மறத்து போய்டுமுன்னோ, வெளிய வர்ற‌வன மறிச்சி பாட்டு கேக்க இதாடா இடம்னு அவசரத்த மறந்து சண்ட போடுறாங்க. இந்த கூத்துல ஒண்ணு ஓடிப் போய் பூந்துடிச்சி. இவன விட்டு அந்தாளு திரும்ப 'ஆலய மணிக்கதவே தாள் திறவாய்னு' பாடாத குறையா, நியாயம் கேக்குறாரு. வெளிய நிக்குறவனெல்லாம் லேபர் வார்ட்ல நிக்கிறா மாதிரி நிக்கிறப்ப, இதக் கண்டு அடக்க மாட்டாம கெக்கேக்கேனு நான் சிரிக்க, எதுக்குடா சிரிக்கிறன்னு எங்கண்ணனும் புரியாமலே சிரிக்க இந்த அவஸ்தையிலயும் லூசுப் பயலுவளான்னு அவங்க பார்த்த பார்வைய ஆஸ்கார் நடிகரால கூட பார்க்க முடியாது.

இப்ப ஒரு வேள டிஷ் டிவி வெச்சிருக்காங்களோ தெரியல. இன்னோரு அதிசயமும் கவனம் வருது. மண்ணெண்ணெயில ஆட்டோ ஓடும்னு எப்புடி கண்டு புடிச்சாங்களோ ஈரோட்டில‌. இதுக்கு மேலயும் சொன்னா, கதிர், மேடி எல்லாமா சேர்ந்து கெரசின் ஆட்டோ அனுப்பினாலும் அனுப்புவாங்க. சமாதானமா போயி நல்ல விசயமா இன்னோரு இடுகையில சொல்லிக்கிறேன்.