தொலைந்து போனவர்கள் - 2

மும்பையின் டப்பா வாலாக்களைப் பற்றி அறிந்திருப்பீர்கள். அந்த அளவு பிரபலம் இல்லாவிடினும் சென்னையிலும் இவர்கள் இருந்தார்கள். இவர்கள் வெறும் பணியாளர்கள் மட்டுமல்ல. ஒரு சமுதாயத்தின் பற்சக்கரமாக இருந்தவர்கள். சம்பாத்தியம் முக்கியமாக இருப்பினும் மனித நேயத்திற்கு இவர்களின் பங்களிப்பு அதிகமென நினைக்கிறேன். இவர்களைத் தொலைத்து விட்டோமே ஏன்? எங்கு போனார்கள் இவர்கள்?

சிறிய வயதில் நாங்கள் குடி இருந்த வீட்டில் 10 குடித்தனங்கள். பெரும்பாலும் இரயில்வேயில் பணியாற்றுபவர்கள். அவர்களூக்கு மதிய உணவு எடுத்துச் செல்ல ஒரு அம்மா வரும். வந்தோமா, சாப்பாடு கொடுத்தால் கொண்டு போவதும் திரும்ப டப்பாவை கொண்டு வந்து கொடுத்தோமா என்றிருக்க மாட்டார்கள். சாப்பாடு தயாரில்லை என்றால் முடியவில்லையாம்மா? எவ்வளவு நேரமாகும்? நீ கட்டி வையம்மா நான் அடுத்த வீட்டில் போய் எடுத்துக் கொண்டு திரும்பப் போகும்போது எடுத்துக் கொள்கிறேன் என்று போவார்கள். சமைக்காமல் இருந்தால் அல்லது நேரமாகும் போல் இருந்தால், நீ டப்பாவைக் கொடம்மா, நான் கடையில் வாங்கி கொண்டு போய் கொடுக்கிறேன். அய்யாட்ட சொல்லிக்கலாம். வேலையில எப்படியோ என்னமோ, பசியோட வரும்போது சாப்பாடு இல்லை என்றால் வருத்தமாயிருக்கும் என்று வாங்கிக் கொண்டு போவார்கள். நானும் வேலைக்குப் போகும்போது இப்படி சாப்பிட வேண்டும் என நினைத்ததுண்டு.

நான் வேலைக்குப் போக ஆரம்பித்ததும் அலுவலகத்தில் இவர்களைப் போன்றோரை ஒரு சேரக் காண முடிந்தது. சாப்பாட்டுக் கூடையுடன் வாழையிலையும் வாங்கிக் கொண்டு வந்து விற்பார்கள். சூடான உணவு, சுவையாகவும் இருந்து வாழையிலையில் விருந்து மாதிரி சாப்பிடக் கசக்குமா என்ன? சாப்பாடு வாங்க ஐயா நேரத்துக்கு வரவில்லையெனில் அவர் நண்பரோ, அதே அலுவலகத்து ஆட்களோ தென்பட்டால் விசாரிப்பு நடக்கும். ஐயாவுக்கு வேலை அதிகமா? வெளிய போய் இருக்கிறார்களா என்று. பல நேரம் தேடிக் கொண்டு வந்து இருக்குமிடத்திலேயே கொடுப்பதும் உண்டு. எழுதாத ஓர் சட்டம் இவர்களுக்கிருந்தது. சாப்பாடு கொண்டு வர கூலி பேசும் போதே தினசரி கொஞ்சம் சாதம், குழம்பு, பதார்த்தம் ஆகியவை மிச்சம் வைக்கப் பட வேண்டும். அதிலும் ஒரு கண்டிப்பு. கலந்த பிறகு பிடிக்கவில்லை என்றோ, அதிகமென்றோ வைக்கக் கூடாது. தனித் தனியாகவே வைக்க வேண்டும். சாப்பாடு நேரம் முடிய டப்பா இவர்கள் கைக்கு வந்துவிடும். வாங்கும் வேகத்திலேயே கனப்பதை வைத்து ஏன் சாப்பிடலை? உடம்பு சரி இல்லையா? சாப்பாடு சரியில்லையா என்ற விசாரிப்பு நடக்கும்.

அக்காலத்தில் வெள்ளந்தி மனிதர்கள். வெடிகுண்டு கலாச்சாரம் எல்லாம் கேள்விப் பட்டதே இல்லை. எனவே செக்யூரிட்டி என்று பெயருக்கு இருந்தாலும், சாதாரணமாக யார் வேண்டுமானாலும் அலுவலக வளாகத்துக்குள் வருவார்கள். நடைபாதை வாசிகள், ரிக்ஷாக்காரர்கள், பிச்சைக்காரர்கள் என்று கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வருவார்கள். இவர்களிடம் மீதம் வைத்த சாப்பாட்டை சைவ சாப்பாடு தனியாக, அசைவச் சாப்பாடு தனியாக என்று சிலர், எல்லாம் கலந்து என்று சிலர் கொடுப்பார்கள். யானைக்குக் கொடுக்கும் கவளம் போல் பெரிய உருண்டையாக உருட்டிக் கொடுப்பார்கள். மிகுந்த வாழையிலைத் துண்டில் பொரியலோ, ஊறுகாயோ ஏதோ ஒன்று தருவார்கள்.

அங்கும் இவர்களின் கரிசனம் தெரியும். சாராய நெடியுடன் வந்து உட்காருபவருக்கு திட்டு விழும். ஒரு உருண்டை உண்டுவிட்டு தள்ளாடியபடி எழும்ப எத்தனிக்கையில், இப்படி குடி குடின்னு நாசமா போறியே. சாப்பாடாவது சாப்பிட்டு தொலை. அதுலயும் மிச்சம் புடிச்சி குடிக்கலாம்னு சாவுறியா? இந்தா துண்ணு என்று அடுத்த உருண்டை வைப்பார்கள். சற்று தூரத்தில் காசின்றி பசி வயிற்றிலும், உயிர் கண்ணிலும் வைத்துக் கொண்டு சிலர் நின்றிருப்பார்கள். இருப்பதை வழித்து அவர்களுக்கும் கொடுத்துவிட்டு, நாளைக்கு காசு கொடுக்கணும். தினம் சும்மா குடுப்பேன்னு நினைக்காத என்பார்கள். எதுனா வேலை செய்யேன். சும்மா எப்படி காசு வரும் என்று கண்டிப்பார்களே தவிர அடுத்த நாள் நேற்று சாப்பிட்டதற்கு காசு எங்கே என்று கேட்டு நான் பார்த்ததில்லை.

எனக்கு அந்த வயதில் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், யாருக்கு சாப்பாடு கொண்டு போகிறார்களோ அவர்கள் பெரும்பாலும் நோஞ்சானாக, அல்லது நேர்மாறாக ஊற வைத்த உளுந்து மாதிரி ஊதிப்போய் இருப்பார்கள். இந்த உருண்டைச் சாப்பாடு ஆட்களெல்லாம் அர்னால்டு மாதிரி இருப்பார்கள். எல்லாச் சத்தும் கலந்து அப்படி இருந்தார்களா என்று நினைப்பதுண்டு. இப்போது இவர்களைத் தொலைத்துவிட்டு ஹாட் பேக், டப்பர்வேர் என்று காலையிலேயே கட்டிக் கொண்டு வந்து நெஞ்சடைக்கச் சாப்பிடுகிறோம். உருண்டை சாதம் சாப்பிட்ட பயில்வான்கள் இன்று நெஞ்சுக் கூடு தெரிய உழைக்கிறார்கள். குடிமட்டும் அழியாமல் அப்படியே இருக்கிறது.

(பி.கு.: இதெல்லாம் சரி. நீ வேலைக்குப் போனால் இப்படி சாப்பிடணும்னு நினைச்ச கதை என்னாச்சின்னு கேக்குறீங்களா? நம்ம வீட்டில் காலை 8.30 கே குழம்பு, ரசம் என முழுச் சாப்பாடுதான். மதியம் குழம்பு சாதமோ, மோர் சாதமோ. இதுக்கெதுக்கு கேரியர். கையில கொண்டு போனா போதாதான்னு ஆப்பு வெச்சிட்டாங்க. அவ்வ்வ்வ்)