கேரக்டர்-மூர்த்தி.

கர்நாடகாவின் வனப்பகுதியில் இருக்கும் ஸக்லேஷ்பூருக்கு பதவி உயர்வோடு மாற்றம் என்றதும் வேளா வேளைக்கு வக்கணையாய்த் தின்று கொழுத்து, பாரீஸ் கார்னர் போய்விட்டு வருகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு மினர்வா தியேட்டரில் 12.00 மணி காட்சி பார்த்து, தினம் ஒரு நாவல் படிக்கும் சுகவாழ்வுக்கு வந்தது கேடு.

ஹூம்! டிவிஷனல் அக்கவுண்டண்டா? ஜாக்கிரதை. எஞ்ஜினீயர் எப்படி விசாரிச்சியா என்று எழவு வீட்டில் துக்கம் கேட்கிறார்போல் அக்கரையாக சுமையேற்றினார்கள்.

விசாரித்ததில் அதிகாரி நல்லவர்தான், ஆனால் லீவ் கொடுக்க மாட்டார், சொல்லாமல் எங்கேயும் போகமுடியாது, கொஞ்சம் முறைத்தால் கான்ஃபிடென்ஷியல் ரிப்போர்ட்டில் கை வைத்து விடுவார் என்றெல்லாம் கேட்ட பிறகு ஊரைப்பற்றியும், அதிகாரியைப் பற்றியும் ஒரு உருவகம் பயமுறுத்தியது.

திங்கள் காலை ராகுகாலம் பார்த்து, கையோடு கொண்டு போயிருந்த யாமிருக்க பயமேனிடம் மனு போட்டு சரியாக 9.01க்கு கிளம்பி அலுவலகம் சென்றால் அப்படி ஒரு வரவேற்பு. அந்தப் பதவிக்கு அப்படி ஒரு மரியாதையா என்ற வியப்பு முதல் முறை உறைக்க ஆரம்பித்தபோது பயமும் கூடவே வந்து தொலைத்தது. சள சளவென்றிருந்த அலுவலகம் ‘பந்த்பிட்டா நன்ன மக’ என்ற நக்கலான எச்சரிப்பில் மரண அமைதியானது.

வந்து நின்ற ஜீப்பில் இருந்து இறங்கிய உருவத்துக்கும், என் மனதில் இருந்த வில்லனுக்கும் துளியும் சம்பந்தமில்லை. ஏறக்குறைய என் உசரம், என்னை விட தீய்ந்த நிறம், குறுகுறுவென அலைபாயும் குரங்குக் கண்கள், அதைப் போலவே வெடுக் வெடுக்கென எட்டிப்பார்த்து உள்ளே போகும் நாக்கும். எப்படி சிரிக்காமல் இருந்தேன் என்பது இன்று வரை புரியவில்லை. அவர்தான் மூர்த்தி.

போய் வணங்கி, புதிதாக வந்திருக்கும் அக்கவுண்டண்ட் என்றவுடன்,

‘நின்னெசுரு ஏனு?’ (பெயர் என்ன?)

 ‘எல்லிந்த?’ (எங்கேயிருந்து வந்திருக்கிறாய்)

‘நினகே கன்னட கொத்தாகத்தா’ (உனக்கு கன்னடம் தெரியுமா?)

பேரும், சென்னையும், ‘சொல்பவும்’ சொல்லி ஜாயினிங் ரிப்போர்ட்டும், ட்ரான்ஸ்ஃபர் அப்ளிகேஷனும் ஒரு சேர நீட்ட வந்தது வினை.

‘நனிக ட்ரான்ஸ்ஃபர் பேடாந்த பருது கொட்ரீ! ஹாங்காதரே தொகள்தினீ!இல்லாந்தரே நிம்ம ஆஃபிசரத்தர மாத்தாட்தினி’ (எனக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபர் வேண்டாம் என எழுதிக் கொடு! அப்படியானால் சேர்த்துக் கொள்கிறேன். இல்லையெனில் உன் அதிகாரியிடம் பேசுகிறேன்) என்றார்.

அய்யா! சாமி! இது ரிஜிஸ்டர் செய்வதற்குத்தான். முறை வரும்போதுதான் டிரான்ஸ்ஃபர் கிடைக்கும் என்று கெஞ்சினாலும், ‘நீவு ஒரகட இர்ரீ! கரீத்தினி’ (நீ வெளியே இரு! கூப்பிடுகிறேன்) என்பது பதிலானது. அரைமணி கழித்து உனக்கு வேறு இடத்தில் உன் அதிகாரி போஸ்டிங்க் தருவார், நீ பெங்களூர் போய்ப் பாரு என்று அலைக்கழித்து நான் திரும்ப இவரிடமே சேர நேர்ந்தது பெரிய சோகக்கதை.

திரும்ப வந்ததும், ‘ஏனு மனஸ்னல்லி இட்கோபேடா காணோ! லெட்ஸ் வர்க் அஸ் அ டீம்’ என்றால் அப்பவேண்டும் போல் வருமா வராதா? சார்! வெள்ளிக்கிழமை இரவு கிளம்பி ஊருக்கு போய்விட்டு திங்கள் காலையில் வந்து விடுகிறேன் சார் என்றால், ‘கல்ஸா இத ரீ! ஹோகக்காகல்லா’ (வேலையிருக்கிறது போக முடியாது என்பார்). சனிக்கிழமை காத்துக் காத்து விசாரித்தால், இவர் ஊரிலேயே இருக்கமாட்டார்.

லீவ் அப்ளிகேஷன் தனியே நீட்டினால், ரிஜக்டட்தான், அலுவலகத் தபாலோடு சேர்த்து அனுப்பினால் சேங்ஷனாகி வரும். அப்படி சாங்க்‌ஷன் செய்ததையும் வாங்கி கிழித்துப் போட்டு விடுவது தெரிந்து, ஜெராக்ஸ் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு அய்யா எகிறும்போது நீட்டி பல்ப் வாங்கினாலும், அசராமல், சிரித்தபடி லீவுக்கு பொறுப்பான அலுவலரை ஒரிஜினல் எங்கே என்று திட்டுவார்.

பெரும்பாலும் காண்ட்ராக்டர் பில், இரவு 12 மணிக்கு மேல் கையொப்பமிட்டு, ப்யூன், லாரியில் போய் அரிசிக்கரையில் இறங்கி, பின் ரயிலில் போய் பெங்களூரில் சேர்க்க வேண்டும். ஒரு முறை கன மழையில் ட்ரான்ஸ்ஃபார்மர் வெடித்து விட, ஜீப் ஹெட்லைட்டை ஆன் செய்து அதன் முன் டேபிளை இழுத்துப் போட்டு பில்லை அனுப்ப வைத்த கடமை வீரர். அதன் பிறகு பில் என்றாலே, டேலைட்டா, ட்யூப்லைட்டா ஹெட்லைட்டா என்று கேட்குமளவுக்கு ஆனது.

குடித்திருப்பவரைக் கண்டால் பயமென்பதால், குடிப்பழக்கம் இல்லாதவர் கூட கொஞ்சம் சாராயத்தைத் தெளித்துக் கொண்டு, ‘பங்ளூர் ஹோபேக்கு! டூட்டி கொட்ரீ சார்’ (பெங்களூரு போக வேண்டும். டூட்டி கொடுங்கள் சார்) என்றால், பதைத்து எழுந்து, ‘டி.ஏ.! இவனிக டூட்டி கொட்டு கள்ஸி பிட்ரீ! ஒளகட யாக்க பிடுத்தீரா!(இவனுக்கு டூட்டி கொடுத்து அனுப்பிடுங்க. ஏன் உள்ள விடுறீங்க) என்று அலற வெளியே வந்தவன், கண்ணடித்து சிரித்தபடி போவான்.

நான்கு மகள்களும் ஒரு மகனும் அவருக்கு. மூத்த மகளுக்கு 28 வயதாகியும் திருமணமாகவில்லை. பள்ளி செல்லும் நேரம் தவிர கடைசி பெண்ணும் வீட்டை விட்டு எங்கும் வரமுடியாது. அவ்வளவு கட்டுப்பாடு. ட்ரைவர் மூலம் விபரம் கசிந்ததும் நம்பவே முடியவில்லை. இத்தனைக்கு மாதம் இரண்டு பேராவது வந்து பெண்பார்த்துப் போவார்கள்.

பெண்பார்த்து முடித்ததும், அய்யா பையன் வீட்டுக்குச் செல்லும் நேரம் இரவு 11 மணி. (அந்த நேரத்தில் பையன் தூக்கத்திலிருந்து எழுந்து வர வேண்டும்.)

மெதுவாக பேச்சுக் கொடுப்பார். (குழறாமல் பேசுகிறானா என்று கண்டு பிடிக்கிறாராம்.) சற்று நேரம் பேசிவிட்டு, வீடு சொந்த வீடா? கடன் இருக்கிறதா? இத்தியாதி விசாரணையாவது பரவாயில்லை. ‘நோடப்பா! குடித்தியா?சிகரட் அப்யாசா?பேக்காடுத்தியா?’(பாருப்பா, குடிப்பியா? சிகரட் பழக்கமிருக்கா? சீட்டாடுவியா?) என்றெல்லாம் கேள்வி கேட்டால் கழுத்தைப் பிடித்து தள்ளாத குறையாக விரட்டாமல் என்ன செய்வார்கள்?

ஒரு முறை இன்ஸ்பெக்‌ஷன் வந்த அதிகாரியிடம் வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டு அவர் கிளம்பிப் போனதும் அரையிருட்டில், ட்ராக்கில் விடுவிடுவென கிளம்பி நடந்தார். கூட இருந்தவர்கள் பின் தொடர்ந்து நடக்க, ஹேமவதி ஆற்று ப்ரிட்ஜில் பாதி உடம்பை நுழைக்கவும் பதறிப்போய் இழுத்துப் போட்டால், குழந்தை மாதிரி அழுதார்.

‘நன்ன கர்மா! மனேகே ஹோதரே ஹெண்ட்தி பொய்த்தாளே. இல்லி சாயபவரு பொய்த்தார! சத்தோக்தினி பிட்ரீ’(என் கருமம். வீட்டுக்கு போனால் பெண்டாட்டி திட்டுறா. இங்க அதிகாரி திட்டுறார். சாவரேன் விட்டுடுங்க) என்று சீன் போட்டதை பிற்பாடு சொல்லிச் சொல்லிச் சிரிப்போம்.

சார்! எனக்குத் திருமணம். 15 நாள் லீவ் வேண்டுமென பத்திரிகையோடு போய் நிற்கிறேன். வாங்கிப் பார்த்துவிட்டு, ‘லீவ் கொடக்கில்லா ரீ, கல்ஸா இத’ என்று கிளம்பிப் போய் விட்டார். செய்வதறியாது திகைத்திருக்க, இரவு எட்டு மணி வாக்கில் வீட்டிலிருந்து ஆள் விட்டு அழைத்தார்.

‘யாவாக மதுவே!’(எப்போது கலியாணம் என்று கேட்டு) இரண்டு நாளுக்கு மட்டும் லீவ் அப்ளிகேஷன் தரச் சொன்ன போது கிட்டத்தட்ட பைத்தியம் பிடித்துவிடும் போல் இருந்தது. விதியே என்று எழுதிக் கொடுத்தவுடன், சாங்ஷன் செய்து விட்டு, நமட்டுச் சிரிப்போடு பார்த்தார்.

பிறகு, தன்னுடைய வீட்டுக் கடன் அப்ளிகேஷனை எடுத்துக் கொண்டு இன்றே கிளம்பி, அடுத்த நாள் பெங்களூரில் ஒரு கையெழுத்து வாங்கி, மதியம் புறப்பட்டு சென்னை சேர்ந்து கலியாண வேலை நடுவே, இதையும் சேங்ஷன் செய்து பெங்களூரில் சேர்ப்பது வரையிலான காலகட்டம் டூட்டியாக சேங்ஷன் செய்கிறாராம். இதில் ‘சந்தோஷவாய்த்தேன் ரீ” என்ற கேள்வி வேறு.

பெங்களூர் அருகில், தன் சொந்த வீடு கட்டிய பிறகு, இதர அலுவலர்களின் கவலையேதுமின்றி, அலுவலகம் ஸக்லேஷ்பூரில் தேவையில்லை, பெங்களூருக்கே மாற்றி விடலாம் என்று மாற்ற வைத்த நல்லாத்மா. எனக்கு வசதியாக ஒரு நாலு மாதம் கழிந்தாலும், மற்றவர்கள் பட்ட தவிப்பைச் சொல்லி மாளாது.

என் முறைக்கு பணிமாற்றம் வந்தும் என்னைப் போலவே என்னை ரிலீவ் செய்ய வந்தவனை காத்திருக்க வைத்து, இவன் சூப்பரா ஆணி புடுங்கறான். இவனை விட முடியாது என்றெழுதி வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டுதான் விடுவித்தார்.

யாருக்கும் பெரும் பாதிப்பின்றியே அனைவராலும் வெறுக்கப்பட்ட ஒரு மனிதனாகவே இருந்து விட்டார். ரிடையர்ட் ஆகி சிறிது காலத்தில் இறந்தும் போனார். கடைசி வரை ஒரு மகளுக்கும் திருமணம் செய்யவில்லை. மகனும் ஆன்மீகத்தில் நாட்டம் கொண்டு ஒரு ஆஸ்ரமத்தில் சேர்ந்து விட்டதாகச் சொன்னார்கள்.