கேரக்டர் - நரசிம்மன்.

குறைந்தது ஒரு நூறு பேராவது தினமும் சாப்பிடும்போது அந்த புண்ணியவானால் இன்றைக்கு நானும் என் குடும்பமும் சோறுண்கிறோம் என நினைக்க வாழ முடியுமா? ஒரு ஐந்நூறு பேராவது அந்தய்யா மட்டும் இல்லைன்னா என் குடும்பம் நடுத்தெருவில் என பல நேரங்களில் நினைக்கும்படி வாழ்வது சாத்தியமா? 

இவை எதுவும் என்னால் என்று ஒரு நொடியும் எண்ணாது, “Its good! We could do it" என்று மகிழ்ச்சி பொங்க அனைவரையும் அரவணைக்கும் மனது சாத்தியமா? மிகச் செல்வந்தரான குடும்பத்தில் பிறந்தும் கடைமட்ட ஊழியனின் பிரச்சனையை அவன் பார்வையில் பார்க்கும் மனதென்பது மிக அரிதான ஒன்று.

அவர் மகானல்ல. சாமானியர். ஆனால் மனிதன். நெடு நெடுவென்று ஆறடி தாண்டிய உயரம். மெல்லிய உடல்வாகு. படபடவென்று சிமிட்டும் கண்கள். பேசியபடி சிரிக்கிறாரா, சிரித்தபடி பேசுகிறாரா என்றறியாப் பேச்சு. அவர்தான் தென்னக இரயில்வேயின் ஜெனரல் மேனேஜராக இருந்து காலமான திரு நரசிம்மன் அவர்கள்.

“அய்யாவ பாரு! அவரு மனசு வெச்சி எதுனா செஞ்சா உண்டு. அவரு முடியாதுன்னு சொல்லிட்டா கடவுளாலயும் முடியாது” என்ற நம்பிக்கைக்குச் சொந்தக்காரர். எளிமையானவர். 

பொதுவாக தலைமை அலுவலகத்திலிருந்து ஒரு ஆணை வந்தால், நமக்கென்ன போயிற்று? அரசாணையை நடைமுறைப்படுத்துவது மட்டுமே வேலை என்ற மனப்பான்மை சாதாரணம். அதைத் தவறென்றும் சொல்லவியலாது. இவர் மட்டும் விதிவிலக்கு. 

“என்னமோ சரியில்லை பாருய்யா! கீழ்மட்டத்தில் அவனுக்கு தெரிஞ்ச இங்கிலீஷ் எழுதி வைப்பான். மேல இருக்கிறவனுக்கு புரிஞ்சதோ இல்லையோ. இதோட விளைவு என்னவாகும் பாரு” என்பார். பெரும்பாலும் அத்தகைய கடிதங்களில் “I” (இம்ப்ளிகேஷன்ஸ்) என்ற குறியோடு அவரின் கையெழுத்திருக்கும். அலசி ஆராய்ந்து, அவரின் பரிசீலனைக்குத் தரும்போது அந்த ஆணை தவறாகவோ, தொழிளாளருக்கு பாதகமாகவோ இருப்பின் வரிந்து கட்டிக் கொண்டு பிரித்து மேய்வார். 

ஒரெ ஒரு சொல் அனாவசியமாக இராது. ஒன்றல்ல இரண்டல்ல, எத்தனை அத்தகைய ஆணைகள் திரும்பப் பெறப்பட்டிருக்கின்றன? சூத்திரதாரி அவர்தான். ஆனாலும்,  “திரும்பப் பெறப்பட்டுள்ளது” என்று கடிதம் வரும்போது பொறுப்பான கீழ் அலுவலரை அழைத்து, “தேங்க்ஸ் டு யு, தே ஹாவ் வித்ட்ரான் தட் இடியாடிக் ஆர்டர்” எனும் போது ஒரு அரசு ஊழியனுக்கு வேறென்ன வேண்டும்?

அவர் சென்னைக் கோட்ட அதிகாரியாக இருந்தபோது லெவல் கிராசிங் கேட்டில் இருந்த ஊழியர் ஒருவரை பணிநீக்கம் செய்து விட்டார்கள். குற்றம், வேலை நேரத்தில் போதையில் தூங்கி ட்ரெயின் போன பிறகும் கதவை திறக்கவில்லை என்பது.

உண்மையில் அந்த ஊழியர் ரிலீவர் வராததால் தொடர்ந்து ஓய்வின்றி 3 நாட்கள் பணியில் இருத்தப்பட்டிருக்கிறார். காய்ச்சலோடு இருந்தபோதும், அவரின் அதிகாரி, லீவ் தர மறுத்துவிட்டிருக்கிறார். குடிப்பழக்கமே இல்லாத அவரை, ஒரு சக ஊழியர், சாராயத்தில் மிளகுத்தூள் போட்டு அடித்தால் சரியாகிவிடும் என தான் குடிக்க வழி பார்த்துக் கொண்டு இவருக்கும் கொடுத்திருக்கிறார். பழக்கமின்மை, உடல் அசதி, ஜூரம் வேறு இருந்ததால் மயங்கிவிட்டிருக்கிறார். 

அவரின் உயரதிகாரி, இன்ஸ்பெக்‌ஷனில் பிடித்து, மருத்துவப் பரிசோதனைக்கு அனுப்பி, சஸ்பெண்ட் செய்துவிட்டார். மருத்துவ சோதனை முடிவில், ரத்தத்தில் ஆல்கஹால் கலந்திருப்பதும், பணி நேரத்தில் போதையில் இருந்ததும் உறுதியாயிற்று. பணி நீக்கம் செய்யப்பட்டுவிட்டார். 

அதற்கெதிரான, அப்பீல் மனுவைக் கொடுத்து, அந்த ஆள், மனைவி குழந்தையுடன் கதறி, அய்யா! நான் குடித்ததே இல்லை. அன்றைக்கு முடியாமல் வருத்தம், களைப்பு புத்தி கெட்டுப் போனேன். வாழ்க்கை கொடுங்கைய்யா என்று கைகூப்பி நின்றான். சத்தியமாய், வேறு யாராயினும், சாட்சியம் இருக்கிறது, முதலோ கடைசியோ பணி நேரத்தில் குடித்திருந்திருக்கிறாய். நான் என்ன செய்ய முடியும் என்றுதான் சொல்லத் தோன்றியிருக்கும். பார்க்கலாம் போப்பா என்று அனுப்பிவிட்டார்.

தகுந்த விசாரணைகளுக்குப் பிறகு, அவர் குடிப்பழக்கமற்றவர் என்பதும், சொன்னது உண்மை என்றும் தெரிந்தது. நாங்கள் (நான் அப்போது செக்‌ஷன் ஆஃபீஸர், என் அதிகாரி, இன்னோர் அதிகாரி) அப்போது அவருக்குக் கீழ் வேலை செய்யவில்லை எனினும், அழைத்து, விபரம் கூறி,  பாவம்பா! ஏதாவது வழியிருக்கும் பாருங்க. ஹி ஈஸ் ஒன்லி அ விக்டிம். நல்லகாலம், கேட் திறக்காம பூட்டி வச்சிட்டான். திறந்து வெச்சிருந்தா ஒன்னும் பண்ண முடியாது. எங்காவது சந்து பொந்து கண்டு பிடிப்பீங்களே பாருங்க என்று அனுப்பிவிட்டார். 

சட்டங்கள் தெளிவாயிருக்கின்றன. சாட்சியங்கள் அசைக்க முடியாததாக இருக்கிறது. தினசரி கிடைத்ததா கிடைத்ததா என்பதே கேள்வியாகிப் போனது எங்களுக்கு. அத்தனை வேலைகளுக்கிடையேயும் மறக்காமல் தினம் ஒரு முறை என்னாச்சு என்று கேட்கத் தவறியதில்லை அவர். நடைமுறைப் பிழை ஏதேனும் இருப்பின் மட்டுமே வழியென்பது தெரிந்திருந்தது.

எத்தனை புரட்டினாலும் ஒன்றும் சிக்காமல் கண்ணாமூச்சி காட்டிய கேசில் ஒரு ஒளிக்கீற்று தோன்றியபோது நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை. என்னால் மறக்க முடியாத ஒரு அற்புத தருணமது. நான் துள்ளியபடி என் அதிகாரியிடம் அலட்டிக் கொள்ள பத்து அடி நடந்திருப்பேன். எதிரில் என் அதிகாரி சிரித்தபடி, புடிச்சிட்டியா என்று வருகிறார். சரியாக அதே நேரம் அலுவலகத்தின் மறுகோடியில் இருந்த மற்ற அதிகாரி, க்ருஷ்ணமூர்த்தி புடி பட்டுடுத்துய்யா என்று வருகிறார். மூவருக்கும் ஒரே நேரம் கிடைத்தது அந்த ஒளிக்கீற்று.

எந்த அதிகாரி, இவர் போதையில் மயங்கியிருந்ததைக் கண்டு பிடித்து, மருத்துவ சோதனைக்கு அனுப்பி, சஸ்பென்ஷனில் வைத்தாரோ அவரே ஒழுக்க அதிகாரியாக விசாரணை செய்து பணிநீக்கம் செய்திருந்தார். ஒழுங்கு முறைச் சட்டப்படி, அவர் அவருடைய மேலதிகாரிக்கோ, அல்லது மேலதிகாரியை வேறோர் அதிகாரியை நியமனம் செய்யச் சொல்லியோ கேட்டிருக்க வேண்டும்.

சாரிடம், குஷியாகப் போய் சொன்னபோது, “ ஐ நோ யூ பீபிள் ஆர் கேபபிள், எனிவே தேங்க் யூ” என்று சொல்லி, அந்த அதிகாரியை அழைத்து வறுத்தெடுத்தார். தன்னுடைய அடிப்படைக் கடமை தெரியாமல் ஒருவனின் மேல் நடவடிக்கை எடுத்ததுமின்றி, அவனின் வாழ்வாதாரத்தைக் குலைக்கும் தண்டனை என்ற போதும் தகுந்த அக்கறையின்றி ஆணை வழங்கியமையைச் சுட்டிக் காட்டினார்.  சட்டத்துக்குப் புறம்பான அந்த ஆணையை ரத்து செய்து, அப்பீலின் மேல் தன் அதிகாரத்துக்குட்பட்டு, மிகக் கடுமையான சம்பளக் குறைப்பை தண்டனையாக்கினார்.

அவருடைய காலத்தில்தான் தென்னக இரயில்வே மருத்துவமனையில், வெளி ஆட்களும் குறைந்த கட்டணத்தில் சிகிச்சை பெற வழி செய்ய முடிந்தது. பலவிதமான இதய நோய் சம்பந்தப்பட்ட நோயாளிகள் சிகிச்சை பெற முடிந்தது. மறைமுகமாக இரயில்வேத் தொழிலாளர்களுக்கும் அனுபவம் காரணமாக எங்கள் மருத்துவர்களால் சிறந்த சிகிச்சை அளிக்க முடிந்தது.

இதய நோய் அறுவை சிகிச்சைக்கு குறைந்த கட்டணம், சிறந்த சிகிச்சை என்ற அளவுக்கு புகழ் வளர்ந்தது. இன்றும் இதய நோய் அறுவை சிகிச்சையில் தலை சிறந்த முன்னோடிகளாய் தனியாய் மருத்துவம் பார்ப்பவர்களில் ஆகச்சிறந்தவர்கள் இந்த காலகட்டத்தில் இரயில்வேயில் பணிபுரிந்தவர்களே. அத்தகைய ஓர் வாய்ப்பமைத்துத் தந்தவர் திரு நரசிம்மன்.

ரூல் இப்படிச் சொல்கிறது சார் என்று சொல்லிவிட முடியாது. எனக்குப் படிக்கத் தெரியாமலா உன்னிடம் கேட்டேன். ஏன், எதற்கு என்று யோசி. அப்புறம் வந்து சொல், என்பார். அப்படிப் படிக்கும் போது அதன் உள்ளர்த்தம் புரியும். அடுத்த முறை, இதற்காகத்தான் என்று விளக்கும் போது வாதம், பிரதிவாதம் என்று புரியவைப்பார். நாளடைவில், புரிதல் எளிதாகிப் போகும்.

பணிமூப்பு பெற்ற பிறகும் அடிக்கடி பேசுவார். பழைய நாட்களுக்காக மனம் ஏங்கிப்போகும். தவறாமல், ‘இட் வாஸ் ப்ளஸண்ட் டு வர்க் வித் யூ பீப்பிள்.’ எனும் போது, இல்லை சார் அந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தவர் நீங்கள் என்றிருக்கிறேன்.

ஒரு நாள் தொலைபேசியில், பாலா ‘ஐம் நாட் வெல், எலும்பு மஜ்ஜையில் ஏதோ ப்ராப்ளமாம். ஒரு ஊசி போடுவான் பாரு எலும்பில், செத்துப் போறது பெட்டர்.  வி டோண்ட் ஹாவ் த ஃபெஸிலிடி. அதனால வெளியில் பார்த்தது. பில் அனுப்பியிருக்கேன், பார்த்து அனுப்பிவிட்டு தகவல் சொல்’ என்றபோது அதிர்ந்து போனது மனது.

எத்தனை பேரின் கண்ணீர் துடைத்த ஒரு மனிதனுக்கு தன் கடைசிக் காலம் வலியில் துடித்துச் சாகவா? எப்படியோ, அதிக காலம் வலிபடாமல், சீக்கிரமே விடுதலை பெற்று விட்டார். வாராது வந்த மாமணி அவர்.

சொல்ல மறந்து விட்டேனே. எக்மோர் குப்பத்து திருவேங்கடத்தை தென்னக இரயில்வே டென்னிஸ் ப்ளேயராக்கியவர் இவர்தான்.

We miss you Sir!