நிஜங்கள் பிரசவிக்கும் அதிசுவாரசியம்

பிம்பங்கள் பிரசவிக்கும் சுவாரசியம் இங்கே

உறக்கம் தேடும் இரவுகளில் நெரிசல் இல்லாப் பயணங்களை விரும்பினாலும், உறங்கிப் பழகாப் பகல் பொழுதுப் பயணங்களில் ஒருவித சுவாரசியத்தை தொடர்ந்து தக்கவைப்பவர்கள் புதிது புதிதாய் தவிர்க்க முடியாமல் நாம் சந்திக்கும் மனிதர்களே. 

(பாலாசி: அதுக்குத்தான் குடுக்கிற காசுக்கு குறையில்லாம பகல் பஸ்ஸுல போறீங்களா? சைட்டடிக்கிறத என்னமா சொல்றாரு பாருங்க)

சில நேரங்களில் பெருத்த ஏமாற்றத்தைத் தருவது எதிர்பார்த்த நபர்களை சந்திக்க முடியாமல் போவது, அதே போல் மிகப் பெரிய ஆச்சரியத்தையும் ஏமாற்றத்தையும் அதிர்ச்சியையும் விதவிதமாய்த் தருவது எதிர்பாராத நபர்களை பொருந்தாத தருணங்களில் சந்திப்பது.

(வானம்பாடி: வாக்கிங் போறேன்னு போயி மொதலாளிய கழட்டி விட்டுட்டு ரயில்வே ஸ்டேஷன்ல சுத்தின கதை வந்தப்பவே நினைச்சேன். யார்ட்ட மாட்னீங்க மாப்பு?)

நம்மைச் சுற்றி மனிதர்களாக குவிந்து கிடக்கும் தேசத்தில், நம்மை எத்தனை பேருக்குத் தெரியும், நமக்கு எத்தனை பேரை நேரிடையாக அடையாளம் தெரியும். எங்கும் மனிதர்களாகத்தானே வியாபித்துக் கிடக்கின்றனர். ஆனாலும் அதில் எத்தனை சதவிகிதம் நம்மையும், நமக்கு பரிச்சயம் இருக்கின்றது.

(பாலாசி: இந்த நெனப்புதான் பொழப்ப கெடுக்கறது. என்னதான் நமக்கு தெரிஞ்ச மூஞ்சி யாருமில்லைன்னு உறுதிப்படுத்திகிட்டு லுக்கு விட்டாலும், தவறாம நம்மளத் தெரிஞ்சவன் ஆனா நமக்குத் தெரியாதவன் போட்டு குடுத்துடுவான்.)

நம் வீட்டின் அருகில் இருப்பவர்கள், அடுத்து நம் வீதியின் முதல் திருப்பம் திரும்பும் வரையில் இருக்கும் வீடுகளில் அதிகப் படியாக வீதியில் புழங்கும் நபர்கள், அதைத் தாண்டி பெரிய வீதிக்கோ, முக்கிய சாலைக்கோ வரும் போது, அதில் இருப்பவர்களில் பெரும்பாலும் நாம் முன்பின் அறியாத நபர்களாக இருக்கின்றனர்.

(வானம்பாடிகள்: ஹி ஹி. அது அப்புடியில்லடி மாப்பு. பாலாசி சொன்னா மாதிரி அவிங்கள உங்களுக்கு தெரியாது. ஊட்ல போய் போட்டு குடுப்பானுவோ. தங்கமணி வந்து வத்தி வச்சிடும். எத்தன வாட்டி இப்புடி மாட்டிகிட்டு வாங்கி கட்டிகிட்டு இங்க பேசறத பாரேன்)

தொடர்ந்து மனிதர்களைச் சந்திப்பது, மனிதர்களே இல்லாத நிசப்த தனிமை இதில் எது சுகம்? தெரிந்தவர்களைச் சந்திப்பதைக் காட்டிலும், காணும் இடம்தோறும் பல மடங்கு தெரியாத நபர்களை புதிதாய் சந்தித்துக் கொண்டேயிருக்கின்றோம். முன்பின் பார்த்திராத ஒரு மனிதரை புதிதாய் பார்க்கும் சுவாரசியத்திற்கு இணை ஏது?

(பாலாசி: ஆமா! ஆமா! ஒரே ஃபிகர எத்தன நாளைக்குதான் லைன் போடுறது. ஏனுங்க நீங்கள்ளாம் இப்புடி போட்டிக்கு வந்து கைடெல்லாம் போட்டா எங்க பொழப்பு என்னாறது)

நேரம் வாய்க்கும் போதெல்லாம் நீண்ட காலமாய் இருக்கும் அலுவலக வாசலில் நின்று வேகமாய் இயங்கும் சாலையில் பார்வையை ஏதோவொரு சுவாரசியம் தேடி மிதக்க விட்டுப்பார்த்தால், காலை நேரத்தில் கடந்து பல ஆயிரத்தில் ஓரிரண்டு பேர் மட்டும் ஏற்கனவே பார்த்த முகம் போல் தோன்றும்.

(வானம்பாடிகள்: காலையில ஆஃபீசில வேல வெட்டி பாக்கறத உட்டுபுட்டு தெருவில பராக்கு பார்க்கறது என்னங்கறேன். என்னாத்த சுவாரசியம் தேடுறது கார்த்தால. அது அது தின்னும் தின்னாம, ஊட்ல சண்ட, புள்ளைங்கள வெரட்டி அனுப்பிட்டு வேகு வேகுன்னு ஓடுனா இவருக்கு ஸ்வாரஸ்யம் கேக்குது. குளிக்க தண்ணியில்லாம முகம் கழுவிட்டு ஓடுறது இவருக்கு பார்த்த முகமாமா?)

அது தவிர்த்த நேரங்களில் புதிய புதிய முகங்கள் கண்களுக்குள் கலந்து.... கலைந்து போகின்றன. ஆச்சரியம் அதில் பெரும்பாலும் ஒரு முகம் போல் இன்னொரு முகம் இருப்பதில்லை., அதிகபட்சம் முக்கால் சதுர அடிக்குள் அடங்கிப் போகும் முகத்திற்குள் எத்தனையெத்தனை வகைகள்.

(பாலாசி: அதான் பொழுதன்னிக்கும் ஜிமெயில்ல ஆரஞ்சுல இருக்கோ? இவருக்கு அளந்துக்கோன்னு யாரு மூஞ்சிய காட்டுனா? )

நெட்டையோ குட்டையோ, பருமனோ ஒல்லியோ, சிவப்போ கருப்போ, பார்க்கும் விநாடியே கண்கள் அந்த நபரிடம் இருக்கும் குறிப்பிட்ட சிலவற்றை திருடி மூளைக்கு கடத்தி. அதனடிப்படையில் மனதிற்குள் இவர் இப்படிப் பட்டவராக இருக்கலாம் என்று வேகவேகமாய் ஒரு ஓவியம் படியும். சில நேரம் மிகத் தெளிவாக, சில சமயம் கலங்கலாக.

(வானம்பாடி:அட கண்றாவியே! ரகம் பிரிச்சில்லய்யா சைட்டடிக்கிறாரு. இதுல வேற குறிப்பிட்ட சிலத திருடறதாம். யப்பே! இது கசியறத விட கேவலமா இருக்குடி! மவனே ஒரு வாரத்துக்கு கட சோறுதாண்டியேய். வேல வேலன்னு சொல்லி பம்மாத்து பண்ணிட்டு ஆபீஸே கதின்னு இருக்கிற ரகசியம் இப்பல்ல தெரியுது)

முடி, காது, மூக்கு, கண்ணாடி, நரை, கன்னக் கதுப்பு, கழுத்து, பருத்த-வதங்கிய வயிறு, கைக்கடிகாரம், செல்போன், உடையணிந்த விதம், வெட்டப்பட்ட(படாத) நகம், காலுக்கு பொருந்தாத செருப்பு என எதையாவது மனதிற்குள் பதித்து அதையொட்டி ஒரு கணக்கு உள்ளுக்குள் மிக மிக வேகமாக எழுதப்பட்டு, பெரும்பாலும் பதிவு செய்யப்படாமலே அழிந்து போகும். அந்தக் கண நேர சுவாரசியம் ஒரு வித்தியாசமான அனுபவமாகவே இருக்கும்.

(பாலாசி: மொதல்ல இவருகிட்ட எது இல்லையோ அத பார்க்கிறாரு பாருங்க. வடிவேலு சொல்றா மாதிரி வால்ல்லிப்ப்ப்ப்ப்ப்ப வயசுதான் வேணுமாம். நரைச்சி, முடி குட்டையா, கன்னம் ஒட்டிப்போய், கழுத்தே இல்லாம, தொப்ப கேசு, ஷேப்பில்லாத வகுறெல்லாம் பதிவே செய்யாம எரேஸ் பண்ணிடுவாராம்)

மனிதர்களே இல்லாத நாட்களும், வீதிகளும், சாலைகளும், பயணங்களும் சிறிது நேரம் மனதிற்குள் அமைதியை பரவச் செய்யலாம், அந்த அமைதி கெட்டிப்படும் நேரத்தில், அமைதி அளித்த சுகம் நீர்த்துப்போய், மனிதர்களைச் சந்திக்காத தனிமை ஒரு வித வெற்றிடத்தை மனதிற்குள் கருவாக்கும், அந்த வெற்றிடம் கனமாக உருவெடுக்கும், அந்தக் கனமான தனிமை ஏதோ ஒரு இனம் புரியா பயத்தை மனதிற்குள் தோற்றுவிக்கும்.

(வானம்பாடிகள்: ங்கொய்யால. அன்னைக்கு மேம்பாலத்துக்கு பந்த்ன்னு ஆஃபீஸ்ல வந்து உக்காந்து காஞ்சி கருவாடாகி, மதியானம் சோத்துக்கு வழியில்லாம ராத்திரி உலை ஏத்த முன்ன போய் துண்ட போட்ட சோகக்கதை இதுதானா? பந்தன்னிக்கு வேலை புடுங்கறேன்னு புளுகிட்டு ஊட்டுக்கு போறதுன்னா பயம் வராம இருக்குமா)

எதன் பொருட்டேனும் அவ்வப்போது துளிர்க்கும் சுவாரசியமே மனிதனை அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறது. 

பாலாசி: என்னாது அடுத்த கட்டம். இப்புடி சைட்டடிச்சத வச்சி வசதிக்கு 11.30 மணிக்கு கஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸிய விடுறதா

~~~