விசாப்பன்யார்...

என்னா பாக்கறீங்க? விசாப்பன்யார்னா என்னான்னா? இந்த அவசர உலகத்தில புத்தாண்டு வாழ்த்து சொல்றது இப்புடித்தான் நம்ம ஆஃபீஸ்ல. விஷ் யூ எ ஹாப்பி ந்யூ இயர்னு சொல்லவோ கேக்கவோ யாருக்கு பொறுமை இருக்கு? சின்ன ஆஃபீஸ்னா பரவால்ல. இது மட்டு மட்டா 3000 பேருக்கு மேல வேலை செய்யிற இடம். அதுல பாதி பேரு எதுக்கோ அலைஞ்சிண்டே இருப்பாங்க.

விவேக் சொல்லுவாரே, எனக்கு கமிஷனர தெரியும் ஆனா அவருக்குதான் என்னைத் தெரியாதுன்னு. அப்படி உங்களுக்கு தெரியாதவங்களுக்கு உங்களைத் தெரியும். உங்களுக்கு தெரிஞ்சவங்களுக்கு உங்களத் தெரியாது. இந்த மாதிரி சூழல்ல காமெடிக்கு பஞ்சமா என்ன?

100 மீட்டர் தூரத்துல நேரா முகம் பார்த்து ஹல்லோஓஓ பாஸ்னு கைய நீட்டிட்டு ஒருத்தரு வருவாரு. இவனாரு? நமக்கு இவன தெரியுமா இல்ல இவனுக்கு நம்மள தெரியுமான்னு மண்டைக்குள்ள ஸர்ச் கமாண்ட் ஓடிட்டிருக்க, யோவ் கிட்ட வந்துட்டான் கை நீட்டுய்யான்னு கை அனிச்சையா நீள, நான் யார் தெரியுதான்னு கேக்காம இருக்கணுமே கடவுளேன்னு மனசு வேண்ட, அந்த கடைசி நொடியில நம்மள தாண்டி ஒரு பத்து அடி பின்னால பாண்ட் பாக்கட் உள்ள கை விட்டுகிட்டு தலைய சாய்ச்சி குறும்பா சிரிச்சிகிட்டிருக்கறவருக்கு விசாப்பன்யார் சொல்லுவான் பாருங்க.

நீட்டுன கை நீட்டுன படி இருக்க, சட்டுன்னு நம்மள எவனும் தெரிஞ்சவன் பார்த்திருப்பானான்னு திகிலோட சுத்திமுத்தி பார்த்து, இல்லைன்னா யப்பேன்னு ஒரு நிம்மதியும், அப்புடி எதுக்கு அவசரமா நீண்டன்னு கைய ஒரு வெறுப்போடவும் பார்க்குற பார்வையிருக்கே, அத உலகத்துல எந்த நடிகனாலயும் காட்ட முடியாது.

அப்புடி ஒரு வேள தெரிஞ்ச முகம் தெம்பட்டுச்சோ, அசராம கையில புதுசா முளைச்ச ரேகைய ஆராய்ச்சி பண்றா மாதிரி அதே டெக்கினிக்க யூஸ் பண்ணி அல்லோன்னு போய் அந்த தெரிஞ்ச மூஞ்ஜிக்கு விசாப்பன்யார் சொல்லுவாய்ங்க. அது லந்து பார்ட்டியா இருந்து தொலைஞ்சதோ, சும்மாதானே சொல்றான் கைய நீட்டினா என்ன போச்சின்னு இருக்கமாட்டான். இப்பதான 10 நிமிஷத்துக்கு முன்ன கக்கூஸ்ல விஷ்பண்ண, மறந்துட்டியான்னு மானத்த வாங்குவான்.

அட இந்த கை குலுக்குறதுலதான் எத்தன வில்லங்கம் இருக்கு தெரியுமா? விரல சேர்த்து கொத்தா புடிச்சி, எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு நொறுக்கி(இறுக்கமான நட்பாம் ங்கொய்யால) அடுத்த அரை மணி நேரத்துக்கு ஒன்னுமே பண்ண முடியாதபடி சிலது, அடிபம்புல அடிக்கிறா மாதிரி, உன் கைய கழட்டி எடுத்துட்டுதான் மறுவேலைன்னு குலுக்கோ குலுக்குன்னு குலுக்கும் சிலது, புடிக்கவும் புடிக்காம, எடுக்கவும் எடுக்காம கூச்சமா தொட்டுகிட்டு சிலது, கைய நீட்டினா கும்புடு, கும்புடு போட்டா கைய நீட்டின்னு டரியலாகும் சிலது.

கக்கூஸ் வாஷ்பேசின்ல கை கழுவிட்டு ஈரக்கைய நீட்டுவான், சாப்பிட்டு கை கழுவிட்டு வரும்போதே கை நீட்டுவான் சில பேரு. அவசரமா கைக்குட்டை எடுக்கறதுக்குள அட கைய குடுங்க சார்னு ஈரக்கைய புடிச்சி கசக்கோ கசக்குன்னு கசக்கி விசாப்பன்யார் சொல்லியாவணும் இவனுவளுக்கு.

அப்புறம் பாஸ்ங்களுக்கு விசாப்பன்யார் சொல்றது இருக்கே அது சும்மா போனமா சொன்னமான்னு பண்ணமுடியாது. கூடிக்கூடிப் பேசி, க்ருப் க்ரூப்பாத்தான் (வரலாறு முக்கியம் அமைச்சரே) முடிவெடுப்பாங்க. ஆஃபீஸ் இம்ப்ரெஸ்ட்ல பொக்கே வாங்கறதா, மொமெண்டோ வாங்கறதான்னு பலதும் தீர்மானிக்கணும். அப்புறம் ஃப்ரீயானா சொல்லுங்கன்னு சொல்லிட்டு காத்திருக்கணும்.

சில நேரம் அப்புறம் பார்க்கறேன்னு சொன்னா இது வரைக்கும் வந்த இனிப்புகள் ஸ்ரீமித்தாய், க்ராண்ட் ஸ்வீட்ஸ் போல வீட்டுக்கு கொண்டு போற அயிட்டமா வந்திருக்கும்னு புரிஞ்சிக்கணும். ஸ்ரீகிருஷ்ணா, ஆனந்த பவன் ஸ்வீட்ஸ் இருந்தா நம்ம தலைல கட்ட வசதி. அதனால உடனே பார்த்துடலாம்.

அரை மணி நேரத்துக்கு முன்ன நாக்கு புடிங்கிக்கிறா மாதிரி திட்டி, நீயெல்லாம் ஆஃபீசருன்னா பெரிய கொம்பா? கேட்டு தாண்டமாட்டன்னு திட்டிட்டு போன தலைவரு, அவரை விட பெரிய தலைவர் கூட வந்து நம்ம தகுதிக்கு ஏற்ப குளிக்கிற துண்டோ, சால்வையோ, பொன்னாடையோடவோ வந்து, விசாப்பன்யார் சொல்லி, சின்னதா நம்மள பாராட்டி உரையோட போர்த்துறப்ப, தொழிலாளர் தோழர் சுனாபானா வாழ்கன்னு சவுண்ட் விடுறப்ப என்னிய வெச்சி காமெடி கீமடி பண்ணலயேன்னு கேக்க தோணுமா தோணாதா?

ஆனா சக ஊழியர்ல இருந்து பெரிய தலைவரைக்கும் அலற வைக்கிற பார்ட்டி ஒண்ணு இருக்கு நம்ம ஆஃபீசுல. பத்துபைசா ந்யூட்ரீன் ஆரஞ்சு முட்டாய் (சக ஊழியருக்கு), 25 பைசா சாக்லேட் சூபர்வைசருக்குன்னு, முழங்காலுக்கு கொஞ்சம் மேல் வரைக்கும் பாக்கட் வச்ச தொளதொளா பாண்ட் பாக்கட்ல பக்கத்துக்கு ஒண்ணுன்னு ரொப்பிக்கிட்டு வருவாரு.

எல்லாருக்கும் கொடுக்க முடியுமா. அது பம்மி பம்மி குடுக்கறதுக்குள்ள வேர்வைலயும் சூட்டுலயும் கொத கொதன்னு இருக்கும். பாசமா குடுத்து விசாபன்யார் சொல்லி, ஆசையா குடுக்குறேன்ல அத சாப்டமாட்டியான்னு அடம்புடிப்பாரு.

அந்த ரவுண்ட் முடிஞ்சதும் பைக்குள்ள இருந்து ஒரு ரூபா, 2ரூபா பார் சாக்லேட் அடுத்த பெரிய அதிகாரிங்களுக்கு ரொப்பி வெச்சிகிட்டு கூழாக்கி நீட்டி, கொஞ்சம் தன்மையா சாப்டுங்க சார்னு மென்முறைய கையாளுவாரு. ஒரு 12 மணி வாக்கில எலுமிச்சம்பழம், அத விட பெரிய சைஸ்ல ஒரு ஆப்பிள் அதுங்கள பாக்கட் உள்ள போட்டுகிட்டு, நழுவுற பேண்ட இழுத்து இழுத்து விட்டு, அய்யா ஃப்ரீன்னா சொல்லு, அம்மா ஃப்ரீன்னா சொல்லுன்னு சுத்தி சுத்தி வருவாரு.

உள்ள விடாதன்னு சொல்லி வச்சாலும், மவனே/ளே வீட்டுக்குப் போவல்ல அப்போ இருக்குடி உனக்குன்னு இருப்பாரு. ஒரு 4 அல்லது 5 மணி நேரத்துக்கு கவட்டி சூட்டுல நல்லா வெம்பி சுருங்கிப்போய், எலுமிச்சம்பழம் கலர் மாறிப்போய் இருக்க லிஃப்ட், கார்னு காத்திருந்து மடக்கி விசாப்பன்யார் சொல்லி குப்பைல போடவோ வேற யாருக்குமோ குடுக்காம பார்த்துக்கற அழகிருக்கே, அட அட. அதவிட தேடி தேடி போய் கோவிச்சிக்கிட்டாங்க ஏன் காலைலயே சொல்லலன்னுன்னு அளந்துட்டுத் திரிவாரு.

இப்பிடியெல்லாம் ஒரு விசாப்பன்யார் இல்லைன்னு யாரு கேட்டா?

(டிஸ்கி:விசாப்பன்யார் பெயரல்ல!!! விஷ்+யூ+எ+ஹாப்பி+ந்யூ+இயர் சேர்த்து அவசரமா சொல்லுறப்ப இப்புடிதான் காதில விழுது)