‘அசி’ - ஓர் ஆத்மானுபவம்.

ஒரு கவிதை என்பது படிப்பவர்களால் அவர்கள் நோக்கில் உணரப்படுவது என்பது உண்மை. பல நேரங்களில் சமர்த்துக் குழந்தையாய் மனதில் சம்மணமிட்டு அமரும் கவிதைகள். சில நேரம் குழந்தைபோல் அழகாய்ப் போக்குக் காட்டும். பிடிபட்ட நொடியில் மனம் முழுதும் நிரம்பும் அதன் சுகம் ஒரு சிறு புன்னகையாய் விகசிக்கும். கலகலப்ரியாவின் கவிதைகள் பல நேரம் எனக்கு பிடிபட்டுவிடும். சில நேரங்களில் வார்த்தைப் பயன்பாடு அல்லது உருவகம் குறித்த விளக்கம் கேட்க வைத்திருக்கிறது. 

அவரின் சமீபத்திய ‘அசி’ என்ற கவிதையில் வார்த்தையழகு தாண்டி பொதிந்திருக்கும் கரு ஒரு வரியில் அல்லது வார்த்தையில் ஒளிந்துகொண்டு ஆட்டம் காட்டியபடியே இருந்தது. இதைப் புரிந்துகொண்டேயாகவேண்டும் என்ற தவிப்பில் அவரிடம் விளக்கம் கேட்டுப் பெற்றபோது, ஒளிந்திருந்த கரு சிரித்தது..காதலைப் போலவே..குருடன் நீயென்று..புரிந்த பிறகு எனக்கு அஷ்டபதியின் ராதை, ப்ரேமையின் சொரூபமான கண்ணன் இந்தக் கவிதைக்குள்ளிருந்து சிரிக்கிறான். நான் அடைந்த இன்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள ஆசை..

 ப்ரியாவின் கவிதை இங்கே.

 கவிதை தரும் உணர்ச்சி இது:

விடாமல் மனக்கதவைத்தட்டி உட்புகப் பார்க்கிற ப்ரேமை நிராகரிக்கப் படுகிறது. ஏதோ ஒரு வழியில் (சாளரம்)  புகப் பார்க்கிறது. அதன் குரலுக்கு செவிசாய்க்காமல் தலையணையடைத்திருக்க, அறிவிப்பின்றி தடாலடியாக மனதிற்குள் புகுந்து அசைக்கப் பார்க்கிறது..விதிர்த்துத் தவித்து என்னவிது என அறிதலில் நீளும் கை நோக்கி எள்ளிச் சிரிக்கிறது..கனவில் வெண்கொக்கின் நிறம் கூட அறியமாட்டாதவள் நீ! என்னை உணர்வாயோவென்கிறது. உணர்ந்தவள் எள்ளுகிறாள்..ஆம்! நான் குருடியெனில் உனக்கும் குருடென்றல்லவா பெயர்.. குருடு குருடறியுமாதலால் நீ நானாகிறாய்..அன்பே கடவுள்..நானே கடவுள்..

இந்தப் புரிதலோடு மீண்டும் படிக்கையில் ‘குருடு குருடறியாதோ தத் த்வம் அஸி’யில் மூழ்கித் திளைக்கிறது மனசு. கண்ணன் மீதான ப்ரேமையே ராதை. ராதையே கண்ணன் என்று கொண்டாடும் ஜெயதேவரின் அஷ்டபதி சொன்ன பெரிய விஷயத்தை இரண்டு வரியில் அடக்கி அகத்தியனாய் நிற்கிறது இது.  ஒரு நொடியில் ஆட்கொண்டு உடல் சிலிர்க்கப் பரவசப்படுத்தும் உணர்வல்லவா ப்ரேமை, காதல், அன்பு. புதிதாக வந்ததெனத் தோன்றுமா எவர்க்கும். தன்னுள்ளிருந்ததைக் கண்டு கொண்ட பரவசானுபவமல்லவா அது. ‘தத் த்வம் அஸி’

அத்தகையதோர் உணர்வைத் தரும் கவிதையை பகிர்ந்தமைக்கு நன்றியம்மா.

__/\__