ராஜி -1

ஹாலில் நட்டநடுவில் சாய்மானமின்றி ஒரு கால் மேல் மற்றொரு காலிட்டு அமர்ந்திருந்தாள் ராஜி அத்தை. பெண்களுக்கு மாத்திரமேயான வரமது. நழுவும் முக்காட்டை முன்னுக்கு இழுத்துவிட்டபடி, ஒரு பெரிய தாம்பாளம் நிறைய மல்லி மொட்டுக்களைத் தொடுத்து சரமாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். இரண்டிரண்டாக தலையும் வாலுமாய் மொட்டடுக்கி சுற்றிச் சுற்றி நாலு ஜோடி வைத்து, பொட்டல நூலால் ரெண்டு எட்டு போட்டிழுத்தால் ஒரு மொட்டு உதிராது. அதெப்படி கணக்குத் தெரியுமோ, சீராக முக்காலடிக்கு ஒன்று என்று பதினைந்துக்கும் மேல் கட்டி அடுக்கியிருந்தாள்.

கலகலவென்றிருந்தது வீடு. ராஜியின் தம்பி விசுவின் பேரனுக்கு கலியாணம். பக்கத்தில் சோஃபாவில் அமர்ந்து டி.வி. பார்த்துக் கொண்டிருந்த விசு

‘பூக்காரனண்ட சொல்லி வாங்கியிருக்கலாமேக்கா. இடுப்பொடிய எதுக்கு நீ உட்கார்ந்து பண்ணிண்டிருக்க? போதும்! இத்தன பொம்மநாட்டிக இருக்கா. ஆரானா வராளா ஒத்தாசைக்கு. கோமுவை கூப்பிட்டு மிச்சத்தைக் கட்டச் சொல்லு’ என்றார்.

‘அசடு மாதிரி பேசாதே கோந்தை.ஆசை ஆசையா வச்சிண்டு, அழகாருக்கா அத்தை? தாங்க்ஸ்னு சந்தோஷமா காமிச்சிட்டு போற சந்தோஷத்துக்கு முன்னாடி, இதெல்லாம் கஷ்டமாடா? மாத்ரையெல்லாம் எடுத்து வச்சிண்டியோ? சலவக்காரனண்ட குடுத்து விசிறி மடிப்பா அங்கவஸ்த்ரம் இஸ்திரி பண்ணி வச்சிருந்தேன். மறக்காம எடுத்துக்கோ. நாளைக்கு சபையில ஜம்முன்னு ராஜா மாதிரி அதப் போட்டுண்டு உக்காந்திருக்கறப்போ நேக்கு அப்பா தெரியணும்’ என்றபடி தொடர்ந்தாள்.

வாஞ்சையாய்ச் சிரித்த விசுவின் மனது ஒரு கணம் பிரமித்தது. எப்படி முடிகிறது இவளால், இத்தனை காலம் சென்றும் அப்பாவை நேசிக்க? வீம்பைத் தவிர அந்த மனிதரிடம் என்ன இருந்தது? ஒரு வேளை அந்த மனிதர் மற்றவர்களைப் போலிருந்தால் அக்கா இப்படி இருந்திருக்க வேண்டாமோ? தொடர்ச்சியாக வந்து விழுந்த எண்ணங்கள் அயர்ச்சியைத் தர, ரிமோட்டை எடுத்து டி.வி.யை அணைத்து நினைவில் முழுகிப் போனார்.

ராஜிக்கு பத்து வயசு. விசுவுக்கு ஏழு. உலகமே அக்காதான். மற்ற பிள்ளைகள் கோலி, கிட்டிப் புள்,பம்பரம் என்று விளையாட விசு அக்கா மற்றும் தோழிகளோடு பாண்டியும், பல்லாங்குழியும் ஆடுவான். அதிகாலையில், அப்பா சந்தியாவந்தனம் முடித்து, கணேரென்ற குரலில் ருத்ரம் சமகம என்று பூஜையறையில் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, ஹாலில், சுருதிப்பெட்டி அடித்தபடி, அக்கா கீதம் வர்ணம் என்று சாதகம் செய்வதை பார்த்தபடியிருப்பான்.

‘ஆம்பளைப் பிள்ளையா லட்சணமா, அப்பாவோட ஸ்லோகம் சொல்லத் தோண்றதா பாரு. அக்கா அக்கான்னு அவ பாவாடையை பிடிச்சுண்டு அலையறது. மூணு நாலு வருஷத்தில அவ புக்காம் போனாத்தான் இது உருப்படும்’ என்று பெருமையாய் சலித்தபடி போகும் அம்மாவின் வார்த்தைக்கு அர்த்தம் சீக்கிரமே புரிந்தது.

‘மாசிப் பூணூல் பாசிப் படரும்பாளே,  விசுவுக்கும் ஏழு வயசு. ஆச்சு ராஜி கல்யாணத்தோட பூணூல் போட்டுட்டா என் கடமை முடிஞ்சது’ என்று ஒரு நாள் மதிய தூக்கம் முடிந்து எழுந்து, பூணூல் திரித்தபடி திண்ணையில் பேசிக்கொண்டிருந்ததைக் கேட்டதும் பகீரென்றானது விசுவுக்கு.

கொல்லையில், பசுமாட்டுக்கு புல் போட்டு, தொழுவத்தைக் கூட்டிக் கொண்டிருந்த ராஜியிடம் ஓடி வந்தான்.

‘ராஜி! நோக்கு கல்யாணமா? நேக்கு பூணூலா? அப்பா சொல்லிண்டிருக்காளே. அப்போ ஸ்கூல் போமுடியாதாடி? நீ அத்திம்பேராத்துக்கு போய்டுவியாம். நான் வேத பாடசாலைக்குப் போணுமாம். அம்பி சொல்றான். நீ போகாதே ராஜி. நாம படிக்கலாம் ராஜி’ என்று உதடு விம்ம நின்றதை பேரப் பிள்ளைகளுக்குச் சொல்லி இப்போதும் சிரிப்பாள் ராஜி.

கனவு போல் இருக்கும் விசுவுக்கு இப்போதும். திப்பிராஜபுரத்திலிருந்து யார் யாரோ வருவதும் போவதுமாய் இருந்து ஒரு நாள் ராஜி துளசி மாடத்தின் பின் ரகசியமாய் விசுவின் கை பிடித்து அழுதாள்.

‘விசு! நேக்கு கலியாணமாம். நீ என் கூட வந்துடுவியோன்னோ. நான் அம்மாட்ட கேக்கறேன். அப்பா அம்மாவோடதான் இருப்பேன்னா உன்னோட டூ’ என்று அழுதாள்.

கிராமமாதலால் சுற்றி சுற்றி அக்ரஹாரத்தில் உறவுகள் வீட்டில் தினமும் பொங்கியிடுவதிலும், விருந்து கேளிக்கையிலும் திருமணநாளும் பூணூலும் வந்தேவிட்டது. கலியாணம் முடிந்து, 13 வயது அனந்தராமன் ‘டீ ராஜி! நான் எங்காத்துக்கு போய்ட்டு வரேன். விசு! தீர்த்தம் கொண்டு வாடா என்றபோது கோவம் வந்தது. வேண்டா வெறுப்பாய் கொண்டு வந்தபோது, வருஷப் பிறப்புக்கு வந்துவிடுவதாகச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். அக்கா வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு ம்... ம்... என்று தலையாட்டிக் கொண்டு ரொம்ப அழகாய் இருந்தாள்.

எல்லாரும் கிளம்பிப் போய் வீடு சகஜ நிலைக்குத் திரும்பியது. அடுத்த நாள் பள்ளிக்குக் கிளம்பியபோது விழுந்தது இடி. ராஜி! நீ ஸ்கூலுக்கு போவேண்டாம். விசு நீ கிளம்பு என்றாள் அம்மா!

‘அக்கா வரலைன்னா நானும் போமாட்டேன்’ என்றவனின் முதுகில் பளாரென அறை விழுந்தது.

’அவளுக்கு கலியாணமாயிடுத்து. நீ அடுத்த வருஷம் வேத பாடசாலைக்கு போகணும். அதுக்குள்ள ரெண்டு அட்சரம் கத்துக்கோ’ என்று தரதரவென இழுத்துப் போய், சுப்ரமணியம் வாத்தியாரிடம் ஒப்படைத்தாள் அம்மா.

வாழ்க்கை சுவாரசியமற்றுப் போனது விசுவுக்கு. திடீரென ஒரு நாள் பள்ளியிலிருந்து வரும்போது வீட்டில் கூட்டமும், பெண்டுகள் அழுதுகொண்டே போவதுமாய் இருந்தது. ஓடிப்போய் பார்த்தான். அப்பா திண்ணையில் முழங்காலைக் கட்டிக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார். பையை திண்ணையில் எறிந்துவிட்டு ஓடினான் விசு. 


‘ஒன்ன மோசம் பண்ணிட்டு போய்ட்டானேடி, அல்பாயுசுல. பொண்ணாறதுக்குள்ள வைதவ்யம் வாய்க்குமாடி நோக்கு’ என்று ஆளாளுக்கு கட்டிப் பிடித்து அழுகையில் மலங்க மலங்க உட்கார்ந்திருந்த ராஜி மனசுக்குள் உறைந்து போனாள்.

‘அம்மா! வேண்டாம்மா, என் ஜடைம்மா’ என்று அழுதவளை கட்டிக் கொண்டு கதறக் கதற மொட்டையும், காவியுமாய் மூலையில் முடக்கியபோது அப்பா பிடிக்காமல் போனார். ஆவணிஅவிட்டத்துக்கு வேத பாட சாலைக்குப் போவதாக அப்பா சொன்னதைச் சொல்லி ராஜியிடம் அழுதான் விசு.

‘நீ படிடா! நன்னாப் படி. நான் இருக்கேன் நோக்கு. டாக்டருக்குப் படிடா’ என்றாள் ராஜி

அப்பாவிடம் போனாள். கோந்தைய வேத பாடசாலைக்கு அனுப்ப வேணாம். அவன் டாக்டருக்குப் படிக்கப் போறான் என்றாள். ராஜியில்லை அவள். ராஜியின் குரலல்ல அது. அப்பாவிடம் தொண்டையே வராது அவளுக்கு. வெண்கலக் குரலில் அவள் சொன்ன உறுதியில் உறைந்து போனார் அப்பா. அன்று இரவு ராஜியைக் கட்டிக் கொண்டு அழுதாள் அம்மா.

அப்பாவுடனான பேச்சு என்பதே குறைந்து போனது ராஜிக்கு. அக்காவின் வாக்கைச் சிரமேற்கொண்டு படித்து டாக்டரானான் விசு. என்னவானால் என்ன? ராஜிக்கு கோந்தை அவந்தான். படிப்பு முடிந்து வீடு திரும்பி,

‘ராஜி! நீதான் ஹெல்ப் பண்ணனும் ராஜி. மேல் படிப்புக்கு லண்டன்ல இடம் கிடைச்சிருக்கு ராஜி. அப்பா ஒத்துக்க மாட்டார். எப்படியாவது ஒத்துக்க வைக்கணும் ராஜி. உன்னைத்தான் நம்பியிருக்கேன்’ என்றான்.

‘நீ ஆகவேண்டியதைப் பார். நான் பேசறேன் அப்பாவிடம்’ என்றவள் மீண்டும் வென்றாள்.

‘நாசமாப் போச்சு குடும்பம். கால காலமா வேத சம்ரக்ஷணை பண்ண குடும்பம் என்னோட போயுடுத்து. பண்ண பாவம் போறாதுன்னு கடல் தாண்டி வேற போயாகணுமாம். நான்னாருக்கு பொம்மனாட்டி ராஜ்ய பாரம்’ என்று எகிறினார் அப்பா.

’அவன் படிச்சிட்டு வரட்டும். ஒங்க வேதத்துல அதுக்கும் பரிகாரம் இருக்கு பார்த்து வைங்கோ’ என்று நிறுத்தி நிதானமாக உறுதியாய்ச் சொன்னாள்.

‘நேக்கு அவன் கொள்ளி போடப்பிடாது. எக்கேடு கெட்டுப் போகட்டும்’ என்றார். அம்மா முந்தானையால் முகத்தை மூடியபடி அழுதாள்.

‘நேக்கு? நேக்கு யாருப்பா போடுவா? நோக்கு பிள்ளை கொள்ளிப் போடப்படாதுன்னு  பிடிவாதமா சொல்ல முடியறது. நேக்கு யாரு கொள்ளி போடணும்னு நீ சொல்ல முடியுமாப்பா? தோ! சந்தியாவந்தனம் பண்ண ஆத்துக்கு போனான் என் ஆம்படையான். வெள்ளம் கொண்டு போயிடுத்து. யாரு போட்டா கொள்ளி. தேகம் கூட கிடைக்கல. இத்தன வருஷம் வேத சம்ரக்ஷணைல த்வேஷம்தான் கத்துண்டதுன்னா, அந்த வேதம் நாசமா போகட்டும்.  ஆம்பளப் பையனா பொறந்துட்டான். இல்லைன்னா என்ன மாதிரி ஒரு மொட்டச்சியா வீட்டோட இருக்கலாம்பா. விதிச்ச வரைக்கும் வீடு, இல்லைன்னா வீதின்னு. அவன் படிக்கப் போறான் அவ்வளவுதான்’ என்றாள்.

அன்றோடு பேச்சு அறுந்ததோடன்றி ஆசைப்படியே விசு கொள்ளி வைக்க முடியாத படிக்கு, அவன் படிப்பு முடியுமுன்னரே போய்ச் சேர்ந்தார். படிப்பு முடிந்து திரும்பி, சென்னையில் ப்ராக்டிஸ் ஆரம்பித்தான் விசு. அன்று வந்தவள்தான் ராஜி. இன்று வரை அவளின் ராஜ்ஜியம்தான். அவளைச் சுற்றியேதான் இந்தக் குடும்பம். என்றைக்காவது அவள் கொஞ்ச நேரம் சுணங்கியிருந்தால் வீடு சகிக்காது. அன்பால் கட்டியிருந்தாள் அனைவரையும். இதோ, விசுவின் பேரன் க்ருஷ்ணாவுக்கு கலியாணமும் அவள் டைரக்‌ஷனில்தான்.

தொடரும்...