ராஜி-2

பூக்களைச் சீராகக் கட்டிமுடித்த ராஜி, கோமதியை அழைத்தாள்.

‘மச மசன்னு நிக்காம எல்லாரையும் கிளம்பச் சொல்லுடி. வண்டி சொல்லியிருந்ததெல்லாம் வந்தாச்சோ? முருகன கூப்புடு. சாமானெல்லாம் ஏத்தி வைக்கச் சொல்லு. அசமஞ்சமாட்டம் அவன் பண்ணுவான்னு இருக்காம, ஒருத்தர் லிஸ்ட் எழுதுங்கோ’

உத்தரவுகள் உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து பறந்தன. பல முறை பார்த்ததுதான். ஆனாலும் விசுவுக்கு பிரமிப்பாகவும், புதுமையாகவும் இருந்தது. பண்டிகையோ, சாதாரண விருந்தாளியோ, கல்யாணமோ யாருக்கும் கவலையில்லை. ராஜி சொல்வதைச் செய்தால் போதும். கனகச்சிதமாக குறைவின்றி நிறைவேறும்.

ஒரு வழியாக அனைவரையும் அனுப்பிவிட்டு கிளம்பினார்கள். மண்டபத்துக்கு வந்து சேர்ந்ததும் சிரித்த முகத்துடன் சூழ்ந்து கொண்டனர் பெண்வீட்டார். பார்த்து இறங்குங்கோ பாட்டி என்று கார் கதவைத் திறக்க வந்தார் பெண்ணின் தாயார்.

‘ஏண்டிம்மா! கோலத்துக்கு செம்மண் பூச வேண்டாமோ? காண்ட்ராக்டுக்கு குடுத்தேளா?’ என்றாள் ராஜி.

‘மன்னிச்சிக்கோங்கோ பாட்டி. இதோ!’ என்று அடுத்த சில நொடிகளில் செம்மண் பூசியான பிறகு, ‘ஹாரத்தி எடுத்து அவாளையெல்லாம் அழைச்சிண்டு போடிம்மா!’ என்றாள் ராஜி.

கடைசியாக இறங்கி மண்டபத்தைச் சுற்றிவந்தாள். மேடையில் கோலம் சின்னது, அது இதுவென சிறு சிறு குறைகளைச் சுட்டியபடி சுற்றிவந்தாள். ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்த விசுவுக்கு புதிதாய் இருந்தது. ஒரு ரவுண்டு அடித்து முடித்து

‘என்னடா பார்க்கிறாய்!’ என்றபடி அருகில் இருந்த நாற்காலியில் கூனோடு அமர்ந்தாள் ராஜி.

‘இல்லை ராஜி! சம்பந்தி ஜம்பம் பிரமாதமா பண்றியே! இதெல்லாம் நோக்கு எப்படி முடியறதுன்னு பார்க்கிறேன்’ என்றார் விசு.

‘பாட்டி! நானே காஃபி போட்டு கொண்டு வந்திருக்கேன் தனியா உங்களுக்காக. எடுத்துக்கணும்’ என்று பவ்யமாய் வந்து நின்ற பெண்ணின் தாயாரிடம் ஒன்றும் பேசாமல் காஃபியை வாங்கிக் குடித்தாள். என்ன வருமோ என்ற கலவரம் முகத்தில் தெரிந்தது பெண்ணின் அம்மாவுக்கு. ஒன்றும் சொல்லாமல் காஃபியைக் குடித்தபிறகு டம்ப்ளரைக் கொடுத்தவளிடம்

‘பாட்டி! ராத்திரிக்கு பலகாரமா? என்ன வேணும் சொல்லுங்கோ. ஆத்தில பண்ணி கொண்டு வந்துடறேன்’ என்றாள்.

‘ரண்டு வாழைப்பழம் போறும். நோக்கு தலைக்கு மேல வேலையிருக்கும். அவசரம், மறந்துபோச்சின்னு சொல்லாம குறையில்லாம பண்ணும்மா. போ!, என்றாள் ராஜி.

தங்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்த ரூமுக்குப் போய் ஒவ்வொன்றாய்ச் சரிபார்த்து, மெதுவாய் சமையற்கட்டுக்குப் போனாள். ராஜியைப் பார்த்ததும் ஓடிவந்தார் சமையல்காரர்.

‘பாட்டிக்கு ராத்திரிக்கு என்ன வேணும். பூவாட்டம் இட்லி, உப்புமா, கேசரி என்ன வேணுமோ சொல்லுங்கோ’ என்றார்.

‘ஒன்னும் வேணாண்டாப்பா. அது ஆச்சு கொள்ளைகாலம். ராத்திரி ரண்டு வாழைப்பழம்தான். சும்மா பார்க்கவந்தேன். சமையல் அருமையா இருக்கணும். பார்த்துக்கோ. மனசு வச்சி பண்ணா நன்னா வரும்’ என்று நகர்ந்தாள்.

‘நீங்கதான் மாப்பிள்ளையோட பாட்டியா?’ என்று கேட்டபடி வந்தாள் ஒரு பெண்மணி.

‘கொள்ளுப்பாட்டி. நீ யாரும்மா?’ என்றாள் ராஜி.

‘கல்யாண பொண்ணோட ஒன்னுவிட்ட அத்தை முறை மாமி! எங்கண்ணா கெட்டிக்காரன். நல்ல இடமாத்தான் பார்த்திருக்கான் பொண்ணுக்கு. அவனுக்கு ஒரு தங்கையிருக்கா. அவளுக்கு காயத்ரியை அவ பிள்ளைக்கு பண்ணிக்கணும்னு ஆசை.  என்னதான் தங்கைன்னாலும், முறைப்பையன்னு பொண்ணைத் தள்ளி விடமுடியாயிதில்லையா. சின்ன வயசுல இருந்தே அவனுக்குதான் அவள்னு பேசிண்டத வச்சிண்டு தன் பிள்ளைக்குத்தான் குடுக்கணும்னு சண்டையெல்லாம் போட்டா முடியுமா? அந்தப் பையனும் காயு காயுன்னு காயத்ரி மேல அன்பா இருப்பான். எங்க போனாலும் ஒன்னாத்தான் போயிண்டு வருவா. பசங்க ஆசைப்படறதுன்னு பண்ணிட முடியுமோ. பொண்ணைப் பெத்தவன்னு கடமையிருக்காயில்லையா. அவள் சண்டை போட்டுண்டு போய்ட்டா. கலியாணத்துக்கு கூட வரலை. ரெண்டு மூணு வரன் பார்த்து அப்புறம் அவாளுக்கு விஷயம் தெரிஞ்சி வேணாம்னுட்டா.’

‘என் பிள்ளை பேங்க்ல ஆஃபிசராயிருக்கான். கை நிறைய சம்பளம். ஜாதகம் நன்னா பொருந்தியிருந்தது. ஒறவுல வேணாங்கான்னு சொன்னா புரிஞ்சிக்கணுமா இல்லையா. பைத்தியம் மாதிரி ஒறவே வேண்டாம்னு போயும், அவளாலதான் கல்யாணம் தடையாறதுன்னு அண்ணாக்கு கோவம். என்னமோ, நீங்க நல்ல மனுஷாளா இருக்கக் கொண்டு கல்யாணம் ஜாம் ஜாம்னு நடக்கறது. காயு ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி. அப்புறம் வந்து...வந்து..ஒங்களுக்கே தெரிஞ்சிருக்கும்னு சொல்லிட்டேன். யாருக்கும் இதெல்லாம் நான் சொன்னேன்னு தெரிய வேண்டாம். நான் வரேன் பாட்டி’ என்று போனாள்.

மாப்பிள்ளை அழைப்பு ஆரம்பிக்க சுரத்தில்லாமல் அமர்ந்திருந்த ராஜியைப் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தார் விசு.

‘என்னக்கா? டல்லாருக்க. உடம்பு முடியலையா. ராத்திரி ஆத்துக்கு போய்க்கலாமா. கார்த்தால கிளம்பி வந்தாப் போச்சு’ என்றார்.

‘அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம். கொஞ்சம் அசதி. அவ்வளவுதான். நீங்கள்ளாம் சாப்பிடப் போங்கோ. நான் ரூம்ல போய் கொஞ்சம் கட்டையைச் சாய்க்கிறேன்’ என்று போனாள்.

சாப்பாட்டுக் களேபரமெல்லாம் முடிந்து, அறையிலும் ஹாலிலுமாய் கிடைத்த இடத்தில் அவரவர் படுத்திருந்தனர். அரவமடங்கி மெதுவாக பெண்ணின் பெற்றோர் வந்தார்கள். புரண்டு புரண்டு படுத்தபடியிருந்த ராஜியிடம் மெதுவாக வந்து அமர்ந்தாள் பெண்ணின் தாயார்.

‘தூங்கலையா பாட்டி?’ என்றாள்

‘ம்ம்! புது இடம்னா தூக்கம் பிடிக்காதுடியம்மா. நீ தூங்கு போ’ என்றவளிடம் தயங்கித் தயங்கி ‘பாட்டி, ஒரு நிமிஷம் தனியா வரேளா. அவர் ஏதோ பேசணுமாம்’ என்றாள்.

சட்டென்று எழுந்து உட்கார்ந்தாள் ராஜி.

‘வரச்சொல்லும்மா. தனியா என்ன? எதுவானாலும் தெளிவா பேசிட்டா கஷ்டமில்லை. விசு! க்ருஷ்ணாவை கூட்டிண்டு வா’ என்று கணீரென்று வந்த குரலுக்கு படுத்திருந்தவர்கள் வாரிச் சுருட்டிக் கொண்டு எழுந்தனர்.

பதறியபடி வந்த பெண்ணின் தந்தையிடம், காயத்ரியையும் கூப்பிடுங்கோ என்றாள் ராஜி.

காய்த்ரியும், க்ருஷ்ணாவும் வந்து சேர ‘ம். இப்போ சொல்லுங்கோ. என்ன சொல்லணும்?’ என்றாள்

பாவமாக தொண்டையடைக்க ‘மாமி. மறைக்கணும்னு இல்லை. என் தங்கைக்கு தன் பிள்ளைக்கு காயத்ரியைப் பண்ணிக்கணும்னு ஆசை. நான் வெளி சம்பந்தம் பார்க்கறது அவளுக்கு பிடிக்கலை. ரெண்டு மூணு இடம் பெண்ணைப் பார்த்துட்டு போய் என்னாச்சோ பதிலே சொல்லலை. எப்படியோ என் தங்கைதான் காரணம்னு தெரியவந்தது. தெய்வாதீனமா, இந்தச் சம்பந்தம் தடையில்லாம நடந்தது. அவளுக்குச் சொல்லலை. நான் முன்னாடியே உங்களுக்கும் சொல்லியிருக்கணும். தயவுபண்ணி, மாப்பிள்ளை அழைப்பெல்லாம் ஆற வரைக்கும் காத்துண்டிருந்து சொல்றான்னு நினைக்க வேண்டாம்....’

பேசவிடாமல் கை உயர்த்தி நிறுத்தினாள் ராஜி. ’

‘இதெல்லாம் சொல்ல வேண்டாம். வாழப்போறவள் அவள். அவள் விருப்பத்துக்கு மாறா உங்க அந்தஸ்து, இதர லௌகீகம்னு வேற மாப்பிள்ளைன்னு முடிவு பண்ணேளா? என்றாள்.

‘அவளுக்கே அதில் விருப்பமில்லை பாட்டி. நீங்களே அவளைக் கேட்டுக்கலாம்’ என்று சொல்வதற்குள் பொங்கிவந்தது அழுகை.

ராஜி, க்ருஷ்ணாவைப் பார்த்தாள்.

க்ருஷ்ணா ‘ராஜி! கார்த்தால ஆறுக்கு முகூர்த்தம். அந்தப் புகைல சும்மாவே கண்ணுல தண்ணியா கொட்டும். தூங்கலைன்னா இன்னும் கஷ்டம். நான் தூங்கப் போகட்டுமா?’ என்றான்.

ராஜி, காயத்ரியைப் பார்த்தாள். கடுகடுவென்று நின்றுக் கொண்டிருந்தவள் ‘இப்ப என்ன பாட்டி? எனக்கு உங்க பேரனைத்தான் பிடிச்சிருக்கு. எனக்கு வாழ்க்கை குடுங்கோன்னு நாங்கள்ளாம் உங்க கால்ல விழணுமா? அப்படி எதிர்பார்த்தா சாரி! எனக்கு அப்படி ஒரு கலியாணம் அவசியமில்லை..’

படபடவென பொறிந்து தள்ளியவளை ’காயத்ரி! என்னம்மா இது’ என்று பதறியபடி தடுக்கப் பாய்ந்தார் பெண்ணின் அப்பா.

ராஜி ‘நீ சும்மா இருப்பா. நான் பேசிக்கறேன் அவள் கிட்டே. இங்க பாரு காயத்ரி. ஒரு வேளை அப்படி கண்ணைக் கசக்கிண்டு அழுதிருந்தா என்ன ஆயிருக்குமோ தெரியாது. இப்போ நீ பேசின பாரு, ரொம்ப வருஷத்துக்கு முன்னாடி நான் எங்கப்பாட்ட பேசின மாதிரி இருக்கு. ப்ச்! என்ன! கொஞ்சம் அனாவசியமா வார்த்தையைக் கொட்டுற. என் பேரனைப் பார்த்தியோ! கார்த்தால ஆறு மணிக்கு முகூர்த்தம்னு எவ்ளோ தீர்மானமா சொன்னான். அவன் என் பேரன்!’ என்று சிரித்தாள்.

‘அப்போ நான் மட்டும் யாராம்?’ என்றாள் காயத்ரி

‘இப்படி பேசறவ எதுக்கு ஊரைக் கூட்டணும்னு அதுக்கும் கத்தாதே. இதை மறைச்சு வச்சு என்னாகப் போறது. சில நல்ல ஜென்மங்கள் இதை புரளி கிளப்பிண்டு, வந்திருக்கறவா வாய்க்கு அவல் கொடுத்துண்டிருக்கும் மெல்ல. இப்போ அதுக்கு வேலையில்லை பாரு. சம்மந்தி! சும்மா பொம்மனாட்டியாட்டம் அழாம போய் தூங்கும். கார்த்தால வேணப்பட்ட வேலையிருக்கு’ என்றாள் ராஜி.

‘ராஜி! நீ மடின்னு யாரையும் தொடவிடமாட்டியா? எனக்கு இப்போ உன்னை இறுக்கிக் கட்டிக்கணும்னு இருக்கே. சாரி! கொஞ்ச நேரத்துல விடிஞ்சிடும். அப்புறம் நீ குளிச்சி திரும்ப மடியாகிப்பியாம் என்ன?’ என்று இறுகக் கட்டிக் கொண்டாள் காயத்ரி.

‘மட்டு மரியாதையில்லாத கழுதை. சொல்லச் சொல்லக் கட்டினுடுத்து. ஆத்துக்கு வாடி! அந்தக் கையை முறிக்கிறேன்’ என்று பதிலுக்கு இறுகக் கட்டிக் கொண்டு சிரித்த ராஜியில், பல வருஷங்களுக்கு முன் சிரிப்பும் துள்ளலுமாய் பாண்டியாடிய ராஜி தெரிந்தாள் விசுவுக்கு.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~