ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸப்பா...டென்ஷன்

க்ருஷ்ணா! பரம ஏழையான குசேலன் கிழிஞ்ச துணி மூட்டையில தயங்கித் தயங்கி மறைச்சு வச்சி தவிச்சாராமே! நீ எனக்காக கொண்டு  வந்த அவலைத் தராம என்ன பண்ற குசேலான்னு பிடுங்கி ஆசையா ஒரு வாய் சாப்பிட்டியாமே! வரவாள்ளாம் எனக்கு அது குடு இது குடுன்னு கேக்கறவாதான். இங்க பாருங்கோ. என் நண்பன். எனக்கே எனக்காக அவல் கொண்டு வந்திருக்கான்னு சிலாகிச்சி, அவன கட்டிண்டியாமே. இது நிஜமான்னாளாம். குருவாயூரப்பன் ஆமான்னாளாம்!

அனந்ததராம தீட்சிதர் நாராயணீய உபன்யாசம் நடக்கிறது. உருக உருக இப்படிச் சொல்லும்போதே விசும்புகிறார். கேட்டுக் கொண்டிருந்த கூட்டம் முழுதும் கண்ணீர் வழிய அமர்ந்திருக்கிறது.

‘பதிகளைவரித்தரேனு சதிய பங்க ஹொதகலில்லா. நீனே அநாத பந்தோ!’ க்ருஷ்ணா! அஞ்சு பேர் புருஷா இருந்தும் மனைவியோட மானத்த காப்பாத்த உதவ முடியல்ல. இப்படி அநாதையா இருக்கறவாளுக்கு நீதானே ரட்சிக்கிறவன்னு புரந்ததாசர் பாடறார். இன்னொரு நாள் பாலகிருஷ்ண சாஸ்திரிகள் உபன்யாசத்தில் சொல்லும்போதே அழுகிறார். மொத்தக் கூட்டமும் சேர்ந்து அழுகிறது.

அயனாவரம் குஹாலயத்தில் அரசமரத்தடி பிள்ளையார் கோவிலில் காலட்சேபங்கள் நடக்கும். குளிரக் குளிர மணல் கொட்டியிருப்பார்கள். ஆறுமணியிலிருந்து கூட்டம் கூடும். வக்கீலாத்து மாமி, ரத்தினநாடார் சம்சாரம், பூக்காரி ராஜம், குப்பை வாரும் லச்சி பெண்கள் புறமென்றால் வெங்கடேச தீட்சிதர், ஆடிட் ஆஃபீஸர் அனந்து, ரிக்‌ஷாக்கார முனியன் எல்லாம் ஆண்கள்புறம் அமர்ந்திருப்பார்கள். இவர்களின் குஞ்சு குளுவான்கள் காலட்சேபத்தில் காதும் விளையாட்டில் கருத்துமாக ஓடுவார்கள்.

பாதிக் காலட்சேபத்தில் தீபாராதனை நடந்து தட்சிணைத் தட்டு வரும். (முடியும் தருணத்தில் தீபாராதனை செய்தால் பாதிப்பேர் தாண்டுவதற்குள் மீதிப்பேர் போய்விடுவார்கள்). காலட்சேபம் முடிய, என்னமா கதை சொல்றார். பகவான் சோதிச்சாலும் கைவிடறதில்லை என்பாள் வக்கீலாத்து மாமி. அட போ மாமி! என்னான்னாலும் வீட்டுக்கு தூரமா இருக்கிற பொம்பளைய சீலைய உருவற வரைக்கும் அந்த சாமி ஏன் விடணும் என கோவமாகக் கேட்பாள் ராஜம்.

அது அப்படியில்லையடி, என்னதான் ஸ்வாமிக்கு நெருக்கமானாலும் கஷ்டம்னு ஒன்னு படவேண்டியிருந்தா பட்டுத்தானாகணும். அத தாங்கற சக்தியும், அதில இருந்து காப்பாத்தறதும் அவந்தான் பண்ணுவான்னு புரியணும்டி நமக்கு என்பாள் மாமி.

மூட நம்பிக்கை? இதனால் அவரவர் கடவுள் பார்த்துப்பார் என்று அவர்கள் வேலையை செய்யாமல் விட்டார்களா என்ன? கோவிலே கதியென்று இருந்து விட்டார்களா என்ன? மனது லேசாகி, உணவுண்டு, நன்றாகத் தூங்கினார்கள். அக்கம் பக்கத்தவருடன் பேசினார்கள். கஷ்டங்களைப் பகிர்ந்துக் கொண்டார்கள். மன இறுக்கம் என்பது மிக அரிதான காலமது.

காலட்சேபம் இல்லாத நாட்களில் ஆறு மணிக்குள் ஏதோ இரவு உணவுக்கு ஏற்பாடு செய்துவிட்டு பெண்கள் கூடிப் பேசுவார்கள். ஆண்கள் மாடியிலோ தெருஓரமோ, அரசியல் பேசுவார்கள். அக்கப் போர்தான். பொரணி பேசுவார்கள்தான். 

இந்த பார்வதி பாரு மாமி, அன்னைக்கு விருந்தாளிங்க வந்தாங்கன்னு ஒரு லோட்டால சக்கர கேட்டுச்சு. குப்பாச்சியா அளந்து கீழ சிந்தும்னு ஒரு பேப்பர்ல வெச்சி குடுத்தேன். இன்னைக்கு தலை தட்டி குடுக்குது. என்ன ஒரு ரெண்டு ஸ்பூன் சக்கரை மிச்சம் புடிப்பியா? அத வச்சி மாளிகை கட்டுவியா? அது என்ன புத்தி மாமி என்று கேட்பாள் ஒருத்தி. 

அடுத்த நாள் பார்வதி வரிந்து கட்டிக்கொண்டு சண்டைக்கு நிற்கும். அதெப்படி மாமிகிட்ட சொல்லுவ? என்ன கேட்டிருக்கலாமில்ல? நீ போன முறை வாங்கினப்ப எப்படி குடுத்தன்னு நான் சொல்லிக்காட்ட மாட்டனா என்பாள்.

அவர்களுக்குள் பேச்சு வார்த்தை நின்றுவிடும். ஆனால், ஏதோ ஒரு நாள் பார்வதி இல்லாத நேரம் பள்ளி விட்டு அவள் பிள்ளை உணவுக்கு வந்தால், உங்கம்மா எங்க போச்சோ. நீ வாடா சாப்புட்டு இஸ்கோலுக்கு போ என்று தாயினும் பரிந்தூட்டுவார்கள். புள்ள என்னாச்சோ என்று பதறிவரும் பார்வதிக்கு வழியில் தென்படும் பிள்ளை அத்தை சாப்பாடு குடுத்துச்சு. மீன் குழம்பு சோறு என்று சொல்லிவிட்டு குஷியாகப் போகும்.

உடனே போய் நன்றி சொன்னதுமில்லை. எதிர்பார்த்ததுமில்லை. இரண்டு ஸ்பூன் சக்கரைக்கு சண்டை போட்டவளுக்கு இது பெரிய விஷயமேயில்லை. சிறிய ஊடலுக்குப் பின் நட்பாகி விடுவார்கள். பேசாமலே இருந்தாலும், ஒரு கடன்காரன் வந்து வாயில் வந்தபடி பேசிவிட முடியாது. 

கையிலிருந்தால் காசு தேத்தி கொடுப்பதோ, இல்லையேல் யோவ்! இருக்கறதுன்னா இரு. இல்லாட்டி ஒரு மணி நேரத்துல வா. உந்துட்ட வாங்கிட்டு போய்ட்டே இரு. ஆம்பிளங்க இல்லாதப்ப வந்து கலாட்டா பண்ற வேல வெச்சிக்காத என்று மிரட்டி, தோடோ, மூக்குத்தியோ சேட்டு கடையில் வைத்து பணம் வாங்கிக் கொடுத்து உதவுவார்கள்.

ஒரு விசேஷமோ, சாவோ வீதி கூடி, அல்லது குறைந்தபட்சம் அக்கம் பக்கத்தவர் கூடி உறவு எது, நட்பு எது எனப்பிரிக்க முடியாமல் பங்கேற்ற காலமது. கஷ்டங்கள் இருந்தன. வருத்தங்கள் இருந்தன. பகிர்ந்து கொண்டார்கள். மன இறுக்கம் மிகவும் அரிதான காலமது.

தங்கச்சி கலியாணம்டா, சீட்டு கேக்காதேன்னு சொல்லியும் ஏலம் கேட்டு ஆயிரம் ரூபாய் ஏத்திவிட்டான்யா ராகவன் என்று சண்டைபோடுவார் குமார். குமார் ஊரிலில்லாதபோது அவன் தந்தைக்கு மார்வலியென்று கொண்டு போய் காப்பாற்றுவார் ராகவன். மன்னிப்புகள் பெரிய மனதுடன் ஏற்கப்பட்ட காலம் அது. 

இப்போது அதே ஆறுமணி. அலுவலகத்தில் மூட்டை கட்டிக் கொண்ட வசவு, ரயிலில் பஸ்ஸில் இடம் கிடைக்காமல் வந்த அவதி, வீட்டில் வரும்போதே அலறும் சுட்டி டீவி, ஷூ ஒரு புறம், பள்ளிப் பை ஒரு புறம், மதிய சாப்பாடு பாதிக்கு மேல் சாப்பிடாமல் டிஃபன்பாக்ஸ் ஒரு புறம். வைதபடியே ஹோம் வொர்க் செய்ய விரட்டி, அடுக்களையில் ஒரு கண்ணும் சீரியலில் ஒரு கண்ணும் வைத்தபடி சமையல். ஒரு நிமிஷம் ஸ்கோர் பார்க்க சானல் மாற்றும் பையனுடன் சண்டை.

அதே அழுத்தத்தில் வரும் கணவன் வாங்கி வர மறந்துவிட்ட டீத்தூளுக்கும், மாகிக்கும் சண்டை. தீடீரென ஸ்ட்ரைக்கால் பஸ்ஸோ, ரயிலோ தாமதமாகி வந்தால் பெல் அடித்தும் திறக்காமல் தூங்கிவிடும் பிள்ளைகள். டென்ஷனோடு கத்தி, கதவு திறந்த பிறகு நாலு சாத்து சாத்தினால் அழுது கொண்டே ஸ்னேக்ஸ் தீர்ந்து போய் பசியுடன் தூங்கிவிடும் குழந்தைகள். குற்ற உணர்வை மீறிய எரிச்சல், ஒப்பீடு, வாக்குவாதம். மன இறுக்கம் மிக எளிதான காலம் இது. முரண் படுதலே வாழ்வாகிப் போய்விட்டது.

மேனர்ஸ், டீஸன்ஸி, ப்ரைவசி என்பதையெல்லாம் தப்பாகப் புரிந்து கொண்டு நகர வாழ்க்கை நரக வாழ்வாகிவிட்டது. கிராமப் புரங்களில் இந்த வேஷங்களில்லாததால் தானோ மனுசத்தனம் மிஞ்சியிருக்கிறது? அதனால் தானோ மனதும் அவர்கள் வசமிருக்கிறது?