பத்திரிகாவிரதை...

தலைவர் பதிவிரதாத்தனத்தை சுட்டி யாரை வேண்டுமானாலும் நக்கலடிக்கலாம். கால் நக்கும் ஊடகங்கள் காட்டும் பதிவிரதாத்தனத்தை பாராட்டாமல் இருக்கவே முடியாது.

இரண்டு நாட்கள் ஓடிவிட்டன. மீண்டும் ஒருமுறை பார்வதி அம்மாளை முன்வைத்து கல்லாக்கட்ட தொடங்கிவிட்டன கட்சிகள். போராட்டங்கள், பொறுப்பற்ற குற்றச்சாட்டுகள் என்று தொடங்கி விட்டார்கள். கோமாளி கூட குரல் எடுத்து அலறிவிட்டான். பதில் சொல்ல வேண்டியவர்களோ வாயே திறக்கவில்லை.

யார் வீட்டு படுக்கையறையிலோ புகுந்து நம் வீட்டு ஹாலில் சல்லாபக் காட்சியைக் கட்டவிழ்க்கும் ஊடகமோ, பாலியல் குற்றங்கள் எங்கே எப்படி நடைபெறுகின்றன என்று விலாவரியாகச் சொல்லிக் கொடுக்கும் ஊடகமோ, இன்வெஸ்டிகேடிவ் ஜர்னலிசம் என்பதைக் கொச்சைப் படுத்தி நீலப்படம் விற்கும் நியாயவாதிகளோ சசி தரூரைக் கவிழ்ப்பதிலும், சாமியார் சல்லாபக் கணக்கிலும் மும்முரமாகி விட்டார்கள்.

அய்யகோ! என்னை மரியாதையின்றி கருணாநிதி என்று சொல்லிவிட்டார் என்று யாரும் கேட்காவிட்டாலும் தானே கேள்வி கேட்டு பதில் சொல்பவர் ஐ.பி.எல். மேட்ச் குத்தாட்டம் ரசிப்பதில் வாயடைந்து விட்டார்.

தனி ஈழம் பெற்றுத் தருவேன் என்று அந்தர் பல்டியடித்தவர் ஒன்றும் கேட்டதாகக் காணோம்.

இரண்டு கல் விழுந்தவுடன் ’அய்யோ! அடிக்கறா! காப்பாத்துங்கோ’ என்று நீதிபதியின் பின் ஒளிந்த ஜந்து உளறிக் கொட்டியதை கட்டம் கட்டிப் போட்டு பெருமைப் படுத்தியாகிவிட்டது.

மிசா காலத்தில் எழுத்துச் சுதந்திரம், கருத்துச் சுதந்திரம் எனக் கதறிய ஊடகங்கள் இப்போது எதற்கு அடிமைப்பட்டுப் போயின? தேடித் தேடி அமைதிப் படையின் அத்துமீறலையும், ஃபோஃபார்ஸ் ஊழலையும் பத்தி பத்தியாய் விற்று இன்வஸ்டிகேடிவ் ஜர்னலிசம் என்று மார்தட்டிக் கொண்ட பத்திரிகைகளுக்கு ஏன் சம்பந்தப் பட்டவர்களிடம் விளக்கம் கேட்டு வெளியிடத் தோன்றவில்லை.

அது அவர்கள் தார்மீகக் கடமை என்பதை விட அவர்கள் போராடிய உரிமையல்லவா? சிண்டு முடிந்து பேட்டி எடுத்து கல்லாக் கட்டுவதுதான் பத்திரிகை தருமமா? அரசு தடை விதித்தால், அடக்குமுறை எனக் கொதித்துப் போகும் ஊடகங்கள், அத்தனை பேரும் எந்த அடிப்படையில் செய்தியை மறைக்கிறார்கள்?

ஊடகங்களின் எஜமானர்கள் மக்களல்லவா? செய்திகளைத் திரட்டிக் கொடுப்பது மட்டுமே அவர்கள் வேலை. அதற்காக பொறுப்பற்ற முறையில் அனைத்தையும் சொல்லியாக வேண்டிய அவசியமும் இல்லை. ஒரு நாட்டின், ஒரு மாநிலத்தின், ஒரு ஊரின் அல்லது ஒரு அப்பாவிக் குடிமகனின் பாதுகாப்புக்கு ஊறு ஏற்படும் செய்திகளைத் தவிர மற்ற எந்தச் செய்தியையும் மறைப்பதற்கோ, திரிப்பதற்கோ பத்திரிகைகளோ ஊடகங்களோ யார்?

மக்களின் கவனத்தைச் சிதறடிக்கவும், சிற்றின்பத்தில் மூழ்கடிக்கவும், விளம்பர கல்லாக் கட்டலும் தாண்டி நம்மை முன்னிறுத்தி, கவர் கலாச்சாரம் வரை போய்விட்டதாக ‘வடை போச்சே’ ஊடகங்களின் மூலமாவது தெரியவருகிறது.

நாமும் யாருக்கு என்ன நடந்தால் என்ன?  எவனாவது எதையாவது கொடுக்கிறானா? அது குறித்த தகவல் வந்திருக்கிறதா? எந்த ஊர் தேர்தலில் எவ்வளவு கொடுத்தார்கள் என்பது குறித்தே படித்துப் பழகிவிட்டோம்.

ஒரு காலத்தில் கட்சியின் கொள்கைகளைச் சொல்ல கட்சிப் பத்திரிகைகள் நடத்த வேண்டிய அவசியம் இருந்தது. இப்போதோ ஆளும் கட்சியின் பொது ஜனத் தொடர்பாளர்களாகவே அனைத்து ஊடகங்களும் மாறியதோடல்லாமல் நம்மையும் மூளைச் சலவை செய்யும்  வேலையில் போட்டி போடுகின்றன.

நான் கொடுக்கிற காசுக்கு நன்றாக மலமிளக்கும் பத்திரிகையைத் தேர்வு செய்வது நானாகத்தான் இருக்க வேண்டுமே ஒழிய, மனச்சிக்கலும் அதனால் மலச்சிக்கலுக்கும் ஆளாகும் துர்பாக்கியம் தமிழனுக்கு ஏன்?

நேற்றைய பேப்பரை காசு கொடுத்து வாங்கிப் படிக்கிறானே அண்டை மானிலத்தவன், அவன் பத்திரிகை இப்படியா ஜால்ரா அடிக்கிறது? நித்தியானந்தர் வீடியோ மீண்டும் ஒளிபரப்பும் நேரம் என டிக்கர் ஓட்டிய ஊடகம், இந்த விடயத்தை எத்தனை முறை நினைவு படுத்தியது?

நமக்கான ஆட்சியைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் எத்தனை அடிப்படை உரிமை இருக்கிறதோ நமக்குத் தேவையான செய்தியை தேர்ந்தெடுப்பதிலும் அதே உரிமை நமக்கு வேண்டாமா?

யேய்! நீ கேளேன். நீ கேளேன் மாதிரியாவது தெரிந்தவர் தெரியாதவர் அனைவரிடமும், ஒரு நாள் பத்திரிகை வாங்காமல் இருங்களேன் என்று போராடிப் பார்த்தால் என்ன? கவரையும், விளம்பரத்தையும் இன்ன பிற கிளுகிளுப்பையும் நம்பி ஊடகம் யாருக்கென்று நடத்த முடியும், நாம் புறக்கணித்தால்?

(டிஸ்கி: ஈயத்தப் பார்த்து இளிச்சதாம் பித்தளைன்னு எங்கள சொல்ல வந்துட்டியா வானம்பாடி! நித்தியானந்தனையும், சாருவையும் சாடி எத்தனை பதிவு வந்தது? பார்வதி அம்மாளுக்கு நடந்த கொடுமைக்கு எத்தனை பேரு இடுகை போட்டீங்கன்னு துப்புங்க எசமான் துப்புங்க)