கேரக்டர் - சங்கர்

வாழ்க்கையில் சில நட்பூக்கள் பூக்கின்றன ப்ரயத்தனமின்றி. ஆம்! இரவில் பார்த்தபடி கண்ணுறங்கிய பூந்தொட்டியில், காலையில் கண்விழிக்கையில் சின்னதாய் ஒரு அரும்பு, இலைகளுக்கிடையே எட்டிப் பார்த்து சிரிக்குமே அப்படி. பார்த்துக் கொண்டிருக்கையிலே, மெதுவே விரிந்து மலர்ந்து அறை முழுதும் வாசனை நிரப்புமே! அப்படி மனம் நிரப்பும் நட்பூக்கள் அபூர்வம்.

பள்ளியிலிருந்தும், கல்லூரியிலிருந்தும் பிடுங்கி நடப்பட்ட பயிர்களாக வயிற்றுப்பாட்டுக்கு வேலைக்குச் சேர்ந்த இளசுகளின் உலகம். அலுவலகம், அந்த கலாச்சாரம் எல்லாம் உடைத்தபடி, சிற்றெறும்பாய் ஓடி ஓடி நாள் முழுதுக்குமான வேலையை சில மணிகளில் முடித்து, அரட்டையும், கேலியுமாய் ஒரு புது உலகம் அது.

இந்த உலகத்தில், வெளுத்த தலையும், சலவை வேட்டியும், எம்.ஜி.ஆர் போல் சுருட்டி மடித்து முண்டாவுக்கு ஏற்றிய வெள்ளைச் சட்டையும், வெயிலில் உழைத்து உழைத்து மஞ்சளும் சிகப்புமாய் விழியும், பீடிக் கறையேறிய பற்களும், மூன்று பெண்களுக்குத் தகப்பனுமான, கன்னங்கரேலென்ற அந்த வெள்ளந்தி மனிதன் வாய் கொள்ளாச் சிரிப்புடன் என் வாழ்வில் பூத்தான்.

நீதான் பாலாசியா? ஒன்னட்ட ஒக்கார சொன்னாய அந்த சாரு, என்று அடுத்ததாக ஏதோ ஜனாதிபதி சந்திப்பு மாதிரி கைகுலுக்க நீட்டியதும் வலது கையில் கை பற்றி இடதுகையால் பொத்தியபோது, சுருக்கென்ற வலியோடு கண் அவரின் இடது கையில் கட்டைவிரல் காணோம் என்பதை உணர்ந்தது.

எம்பேரு சங்கரு. ஊரு மய்ரப்பக்கம் மேலூரு. பதினாலு வயசுல பொளுது சாய இருட்டுல ஆளு தெரியாம எங்கப்பய்ண்ட்டயே கங்கு கேட்டுபுட்டேன். ஊரு  புல்லா ஓட ஓட புளிய மிளாறுல வீசிப்புட்டான். தாளி, தூங்கையில இடுப்புச் சுருக்குல ஆட்டய போட்டு முப்பது ரூவாயோட திருட்டு ரயிலேறி மட்ராசு வந்துட்டேன். ஊர்ல சலவைத் தொளிலு. இங்கிட்டு வந்து ஒரு அண்ணன் டோபிகானால (வண்ணாந்துறை) சேர்த்து விட்டுச்சி.

நம்மூர்க்கார பாயி ஒலுத்தரு இங்கிட்டு பார்ஸல் ஆபீசுல கேசுவல் லேபரா இருந்தாரு. அவரு அங்கிட்டு சேர்த்து விட்டு, அப்புறம் பார்ஸல் ஆபிசில வேல பார்த்து, சண்டிங் அஸ்ஸண்டா இருக்கையில, கப்ளிங் மாட்டக்குள்ள பிகிலூதிட்டான். கட்டை விரல் போச்சி. மெடிக்கல் அன்பிட்ல இங்கிட்டு வேல குடுத்தாக. சாரு ஒன்னட்ட இருக்க சொன்னாரு என்று சில வரிகளில் நெஞ்சை நிறைத்தான்.

பள்ளிக்கூடம் போனதில்லை. அழுக்கெடுக்க, ஆற்றங்கரைக்குப் போக, வெள்ளாவிப்பானையில் துணிசுத்த, என்று படித்து, கஞ்சி போட்ட வேட்டி, புடவை,  முனையிழுத்து நாலாய் மடித்து ஒரு முறை, எட்டாய் மடித்து ஒரு முறை பெட்டி போட்டால் ஒரு சின்ன சுருக்கமின்றி விடைத்துக் கொள்ளும்படி இஸ்திரி போடும் திறனில் பட்டம் இருந்தால் இவனுக்குத்தான் என்று முன்னேறினான். ராயபுரத்தில் ஒரு சின்ன சலவைக்கடை இருந்தது. ரயில்வேயில் வேலைக்குப் போகும் நேரத்தில் வைப்பு கடையில் இருப்பாய்ங்க என்றவருக்கு, அதை வைஃப் என்று சொல்ல வைக்க நான் பட்ட பாடு இருக்கிறதே..ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸப்பா. பி.எஃப் என்பதை ஃபி.எப் என்று சொல்ல முடிபவருக்கு வைஃப் என்று சொல்ல வராத மாயம் என்னவோ?

மூனும் பொட்டப் புள்ளையலாப் போயிருச்சி, என்று வருந்துவார். யோவ்! எல்லாம் போதும். இப்போதே கருத்தடை செய்தால் ஒரு இன்கிரிமெண்டாவது வரும்யா என்றால், மனுசனுக்கு காசா மிக்கியம், நம்ம பேரு சொல்ல ஒரு ஆம்பளபுள்ள வேணும்யா என்பார். அட சை! எழுதி வைக்க ரெண்டு கழுதக்குட்டி கூட சொந்தமில்ல, என்னமோ திருமலை நாயகர் மகாலுக்கு வாரிசு இல்லாத மாதிரி பேச்சப் பாருய்யா என்றால் கண்ணில் தண்ணீர்வர சிரிப்பார். எப்படியோ, சாமியாடியும், சைனீஸ் காலண்டரும், சைக்கிள் முறையும் கூட்டாய் அடுத்தது ஆணென்று சதி செய்து இன்னும் ரெண்டு பெண்களுக்குத் தகப்பனாக்கியது.

ஏபிசிடி தெரியாது. எழுதப் படிக்கத் தெரியாது. பார்சல் ஆஃபீஸில், ஊர் ஊராகச் செல்ல குவிந்திருக்கும் பார்சலை வகை வாரியாக பிரித்து, எழுத்தே தெரியாத ஒரு ஆள், ரயில் நிலைய சங்கேதத்தை ஒரு படம் போல் பார்த்து, இது மதுரை, இது திருச்சி, இது ஜான்ஸி, இது தில்லி என பிரித்து லோட் செய்ய முடியும் என்றால் நம்புவீர்களா? நம்ம சங்கர் அதில் கில்லாடி. ‘

சங்கர்’ எனக் கிறுக்கி தமிழில் கையெழுத்து போட்டவரை, படாதபாடுபட்டு, ஆங்கிலத்தில் ‘Sankar' என்று எழுதக் கத்துக் கொடுத்தால், கன சிரத்தையாக இம்போசிஷன் மாதிரி எழுதி எழுதிப் பழகி, ‘SAKNAR' என்று கையெழுத்துப் போட்டு, இது தப்புதானே! இது அங்கிட்டு, அது இங்கிட்டு வரணும்ல என்று சிரித்து ‘SANKAR' என்று பாராமல் எழுதியதை, மடித்து வைத்து வீட்டில் அத்தனை பேரிடமும் காட்டி அசத்திவிட்டான்.

வட்டம் போட்ட முத்திரைக்குள் தேதியிருந்து, நம்பர் இருந்தால் அது பாலிசி லெட்டர். மத்தபடி வேறே ஸ்டேம்ப் இருந்தால் அது கரெஸ்பாண்டென்ஸ். 23ம் நம்பர் இருந்தா, வீட்டு லோன், 483ல ஆரம்பிச்சா தொழிலாளர் விஷயம் என்று சரியான கோப்பு எடுக்கத் தெரிந்த மிகத் திறமையான  எழுத்தறிவில்லாத ரிக்கார்ட் சார்ட்டர் இவர்.

ஏகலைவனைக் கேனையாக்குவான் என் சங்கர். ஆம்! கட்டை விரல்  இல்லைதான். அதனாலென்ன? வேட்டி மடிப்பிலிருந்து கனேஷ் பீடி கட்டை எடுத்து, சுண்டுவிரலால் ஒற்றை பீடியை மேலெழுப்பி, பல்லால் கடித்து நாவால் ஓரம்தள்ளி, தீப்பெட்டியில் இடது கை ஆள்காட்டி,மற்றும் நடுவிரலில் பிடித்த பெட்டியில் உரசி, எந்தக் காற்றிலும் மறுகை துணையின்று நான்கு விரல் மறைப்பில் பீடி கொளுத்த முடியும்.

ஐந்தரை கிலோ எடை இஸ்திரி பெட்டியை, கங்கு உண்டாக்கி, கொக்கி போல் நான்கு விரலில் பிடித்து, தூளிபோல் ஆட்டி தணலாக்கி, நான்கு விரல் மடித்து உள்ளங்கையோடு இறுக்கி, ஓட்ட ஆரம்பித்தால், மூட்டைத் துணிகளை நீட்டாக மடித்து அடுக்குதல் அப்படி ஒரு வேகத்தில் நடக்கும். நம்மால் ஒரு அரைஅடி அந்தப் பெட்டியை நகர்த்தவியலாது.

சம்பாதிப்பது, சீட்டு கட்டி ஏமாறுவது, புறம்போக்கு நிலத்தை மடக்கப் போகிறேன், வெறும் அன்ச்ச்ச்சாயிரம் ரூவா குடுத்தா பீம நோட்டீசு. பாயி எல்லாம் பேசி முடிச்சிட்டாரு. நீயும் ஒரு மனைய மடக்கி கொட்டாய போட்டு வைக்கிறியா, நான் பார்த்துக்குறேன் என்று வருசா வருசம் மழைக்கு ஏமாறுவது ஒரு நேர்த்திக் கடன் மாதிரி.

எந்தம்பி எந்தம்பி என்று கொள்ளைப் பாசம். போதையில் யார் தம்பி என்பதில் எட்ஜாக்கும் சங்கருக்கும் சண்டை தவறாமல் வரும். நீ சொல்லு பாலு என்று மல்லுக்கு நின்று, ஒன்றும் சொல்லமாட்டாமல் இருக்க ஆளுக்கு ஒரு பக்கம் கன்னத்தில் இடித்து ஒன்னய போய் தம்பின்னு சொன்னம்பாரு என்று கோவித்துக் கொண்டு போவது வாடிக்கை. அடுத்த நாள் காலையில் எட்ஜா கையில் என் காதும் சங்கர் கையில் என் கையும் சிக்கித்தவிக்கும்.

ஒழுக ஒழுக எண்ணெய் தடவி உருண்டாலும் ஒட்டுற மணல்த்தான் ஒட்டும் என்ற சொலவடை பொய்யாகிவிடக் கூடாதே! சக்கைபோடு போட்டு வந்த எக்ஸ்போர்ட் துணி பிஸினஸ் படுத்துவிட, இஸ்திரித் தொழிலில் பெரிய வருமானமில்லாமல் போனது. எப்படியோ முட்டி மோதி இரண்டு பெண்களுக்குத் திருமணம் செய்து கடனில் குடும்பம் நடத்துவதே பெரும்பாடானது. போதாத குறைக்கு, ஒரு சண்டியன், கிட்டத்தட்ட பாதிக்கும் கம்மியான வயதில் இருந்த மூன்றாவது பெண்ணை பெண்கேட்டு, அதிர்ந்து போய் மறுக்க, என்னைக்குன்னாலும் தூக்கிறுவேன் என்ற சபதம் கடையை மூடி தெருவுக்கு அனுப்பியது.

கை வண்டி தயார் செய்ய வைத்து, எங்கள் ஏரியாவில் புதிதாக முளைத்த அடுக்கு வீடுகளில் வாடிக்கை பிடித்து கொடுத்து சனி ஞாயிறுகளில் மட்டும் ஓரளவு நல்ல வருமானம் வரத்தொடங்கியது. நெகிழ்ந்த தருணங்களில், தாளி என்னைக்குண்டாலும் சரி, ஒன்னய ஏ.சி.ரூம்புல பாக்காம சாவமாட்டம்பா. ங்காரு! வெளீய நிண்டு அய்யா இருக்காராண்டெல்லாம் கேட்டுருய்க்கமாட்டன். நீ மீட்டிங்லதான் இரு, ரெட் லைட் போட்டு வேணாலும் இரு. எந்த மசுரான் என்னய தடுப்பான் பார்க்கலாம் என்பார்.

கலங்கிய நேரங்களில், கை பிடித்து குழந்தை மாதிரி அழுதபடி, பாலாசி ஒனக்கே தெரியும்லப்பா. இருக்கையில புடுங்கிதிங்க வருவாய்ங்க ஒரவுன்னு. நாளபின்ன எனக்கு ஏதும் ஆச்சின்னா எனக்கு எந்தம்பியிருக்கான்னு கண்ண மூடுவேன். அது ஒரு பச்ச மண்ணு. ஒரு எளவும் தெரியாது. நீதான் பார்க்கணும் சொல்லிபுட்டேன் என்பார்.

எந்தம்பி எப்பவும் கர்ட்டா சொல்லுவாப்பல என்று நம்பிய அந்த ஜீவனை, அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆவாது சங்கர். நீ ரிட்டயர் ஆகி பாஸ் வாங்க வரும்போது என்னை பார்க்கணும்னு வந்தாச் சரி என்று சொல்லிச் சிரிப்பதை பொய்யாக்க விதிக்கு என்ன வெறியோ.

ஒரு ஞாயிறு காலை விடியலில், மருமகன் வந்து மாமா போய்ட்டாங்க என்றபோது ஏதோ ஒரு அவயம் பிடுங்கப்பட்டது போன்றதொரு உணர்வு. சொன்னாற்போல் சாவு எடுக்கும் முன்னரே, அண்ணன் வகையறா, மைத்துனன் வகையறா என்று எத்தனை தேறும் என்ற விசாரிப்பில் ஓரம் கட்ட,  பெண்ணுக்குத்தான் வேலை என்றவர்களை போக்கு காட்டி, அவர் மனைவிக்கு எடுத்துச் சொல்லி, அவர்களுக்கு வேலைக்கு வழி செய்யத்தான் வாய்த்தது.

வாழ்ந்த நாளில் உழைத்தும் கடனே வரமாய் இருந்த குடும்பம்,  இறந்த பிறகு, வேலை, பென்ஷன் என்று வருமானம் நிலைப்பட, செட்டில்மெண்டில் கை வைக்காது மகள்களுக்குத் திருமணம் முடித்து எப்போதாவது தேடி வந்து உனக்கு பேரம் பொறந்துருக்கான் சார். சாந்தி ஊட்டுகாரரு கேட்டுட்டே இருப்பாரு மாமா ஏன் வரமாட்டங்குறாரு என்றெல்லாம் சொல்லும்போது, பட்டாப்பட்டி அண்டர்வேர் லேசாகத் தெரியும் மடிப்புக் கலையாத வேட்டியுடன், மடித்து விட்ட சட்டையும், உதட்டோரம் பல்லால் கடித்த பீடியுடன் வலக்கையில் என் கை பொத்தி இடக்கை நான்கு விரல்களில் என் தோள் இறுகப்பற்றி ‘எந்தம்பி’ என்று சிரிப்பானோ சங்கர்?

~~~~~~~~~~~~~~~~~