கேரக்டர் - சீத்தாபதி.

சென்னை என்றாலே புறாக்கூண்டு வீடுகளும் தவிர்க்க முடியாமல் நினைவுக்கு வரும். இந்தப் புறாக்கூண்டுக்கு சொந்தக்காரர்களான வீட்டுக்காரர்களில் பல பேருக்கு வாடகைதான் வருமானம் என்றாலும் குடித்தனக்காரர்களை அடிமையாகவே நடத்துவது இன்று வரை தொடரும் ஒரு கலாச்சாரம். பிடிக்கலைன்னா காலி பண்ணிட்டு போய்ட்டேயிரு என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் எந்தக் குறையும் காணாமலே போய்விடும்.

வாசலிலிருந்தே இஞ்ச் கூட விடாமல் தொடங்கும் வரிசை வீடுகளைப் பார்த்து அயனாவரத்துக் குறுக்குச் சந்தொன்றில் கிட்டத்தட்ட மைதானம் போன்ற முன்புறமும் அதையடுத்த இரண்டு மாடி வீடுகளும் சுத்தமான சூழலும் ஏன் நாம இந்த வீட்டில் குடியில்லை என்ற ஏக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது. அதையும் விட, இனம் புரியாத ஒரு பிணைப்பாக அந்த வீட்டின் சொந்தக்காரரை பார்க்க நேரும்போது அவரின் ஸ்னேகமான, முகமெங்கும் விகசிக்கும் புன்னகையும், காலை வேளைகளில் அப்பாவின் விரல் பிடித்து பள்ளி செல்கையில் அவர்களுக்கிடையே பரிமாறும் ‘குட் மார்னிங்’குமே இந்த ஏக்கத்தை அப்பாவிடம் விண்ணப்பமாக்கத் துணிவைத் தந்தது.

பதினைந்து குடித்தனத்துக்கு மூன்று ட்ரை லெட்ரினும், மூன்று குளியலறையும் திடீரென ப்ரம்மாண்டமான குறைகளாகத் தெரிந்தன. எல்லாம் கூடி வந்த ஒரு நாளில், குட் மார்னிங் தாண்டி, வீடு காலியானா சொல்றீங்களா என்று அப்பா கேட்டதும், அடுத்த மாதம் ஒரு போர்ஷன் காலியாகுதுங்க. சின்ன இடம்தான். போதுமானால் எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்று சொன்னதும், மாதத்துக்கு ஏன் முப்பது நாட்கள் என்று கோவம் வந்தது. 

காலியாகு முன்னரே கால நேரமின்றி வீடு பார்க்க ஆட்களை அழைத்து வருபவர்களிடையே ஒரு ஒழுக்கமாக காலியான பிறகே பார்க்கலாம், பிடித்திருந்தால் அட்வான்ஸ் இவ்வளவு, வாடகை இவ்வளவு, இரண்டு வருடத்துக்கு ஒரு முறை தாங்களே பத்து ரூபாய் வாடகை ஏற்றிக் கொடுக்க வேண்டும் போன்ற ஷரத்துகள் குடித்தனக்காரர்களுக்கு ஒரு வித்தியாசமான அனுபவம்.

ஒல்லியான உடல்வாகு, கோதுமை நிறம், சுமாரான உயரம்,  வெள்ளையும் கருப்பும் கலந்த சுருள் சுருளான முடி, மிகச்சிறிய முகம், முகம் கொள்ளாச் சிரிப்பு,  ஒரு பெண்ணின் குரல் போன்ற மென்மையான குரலோடு நட்பாய், கண்டிப்பாய், பெண்களுக்கெல்லாம் கஸ்தூரி அப்பாவாக, ஆண்களுக்கு சாராக, எங்களுக்கெல்லாம் பெத்த நாநாவாக, கட்சித் தோழர்களுக்கு காம்ரேடாக இருந்தார்.  சீதாபதி என்ற அவர் பெயரை போஸ்ட்மேன் மட்டுமே சொல்லுவார்.

கரையற்ற நாலு முழவேட்டியும், வீட்டிலிருக்கையில் கை பனியனும், வெளியில் செல்வதானால் , வெள்ளை அரைக்கை மல் சட்டையும், தோளில் வெள்ளைக் கைத்துண்டும் எளிமையிலும் ஒரு தனி மரியாதை ஏற்படுத்தும். ஏனோ மிக உயரமான சைக்கிளில் சீட்டும் உயரமாகவே வைத்துக் கொண்டு, ஏரோப்ளேன் டயர் செருப்பு சைக்கிள் பெடல் ஆரம்பிக்கும் ஃப்ரேமில் வைத்து உந்தி உந்தி படக்கென ஒரு லாவகமாய் ஏறி அமர்ந்து வெகு நிதானமாக மிதிப்பார். பத்தடிக்கு ஒரு முறை வணக்கம் சொல்பவர்களுக்கு சலிக்காமல் வலது கையால் முழுமையான வணக்கம் சொல்லும் பாங்கே அழகு. 

காலை ஒரு முறை கட்சி ஆஃபீசுக்குப் போய் வந்து, குளித்து முடித்து, மனுக்கள், கட்சி சம்பந்தமான கடிதங்கள் என்று பரபரப்பாய்ப் போகும். அவருக்கேற்ற அமைதியான மனைவி. மதிய உணவு உண்டு, பத்திரிகைகள் படித்து, வெயில் தாழ தன் வாகனத்தில் கிளம்பி கட்சி ஆஃபிஸுக்குப் போனால் வர எட்டு மணியாகிவிடும். கட்சி மீட்டிங்குகளுக்கு கொடி ஒட்டுவது, போஸ்டர் அடித்துக் கொடுப்பது என்று எல்லாமும் செய்வார். 

ஊரில் மனைவியின் நிலத்திலிருந்து அரிசி, பருப்பு போன்றவை வந்துவிடும். அறுவடைக்கோ விதைப்புக்கோ தப்பித் தவறிக் கூட இவரை அனுப்ப மாட்டார்கள். சந்தையில் விற்காமல் அடிமாட்டு விலைக்கு கொடுப்பது, கூலி ஏற்றி விடுவது என்று அதகளம் பண்ணி விடுவார் என்ற பயம். 

தோழர்களின் சைக்கிள் ஊர்வலம் வெகு பிரசித்தி. இரயில்வேத் தொழிற்சாலைகளில் அடிக்கடி ஏதோ ஒரு கேட் மீட்டிங் நடந்தபடி இருக்கும். அதற்கான ஊர்வலங்கள் போராட்டங்களில், டக்கென ப்ரேக் பிடித்து கால் ஊன்ற முடியாத பேலன்சில், பெண்குரலில் லீடிங் வாய்சாக ஸ்லோகன் சொல்லிக் கொண்டு போகிறவர் பெத்தநாநா என்று சொல்லிக் கொள்வதில் அலாதி பெருமை எனக்கு. 

என் தந்தை இறந்து போன அதிகாலையில், அருகிலிருக்கும் ஒரே உறவான சித்தப்பாவின் வீட்டுக்கு ரிப்பேருக்கு இருந்த டாக்ஸியில் ஸ்டூல் போட்டு அவர் தம்பி ஓட்ட தரையில் மடியில் என்னைச் சாய்த்துக் கொண்டு கன்று குட்டிப் போல் தடவிக் கொடுத்தபடி கூட்டிச் சென்றது இப்போதும் நினைத்தால் சிலிர்க்கும். போஸ்ட் மாஸ்டர் என்பதால், உடனே வரவியலாது, ஆஃபீஸ் திறந்ததும் சாவி கொடுத்துவிட்டு வந்து விடுகிறேன் என்றவரை முறைத்தபடி, சற்றே வருத்தம் கலந்த சிரிப்போடு, வா நாயனா என்று தோள் பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு, வருத்தத்தோடு இதர சொந்தங்களுக்கு தந்தி அடிக்க அழைத்துப் போனதும் அப்போது பெரிதாகத் தெரிந்திருக்கவில்லை.

வரும் பென்ஷனில் அந்த வாடகை மிக அதிகமென்ற நிலையில், காலி செய்வதாகச் சொன்னபோது, என் வீட்டில் இருந்து இப்படி ஒருத்தர் கஷ்டத்தோட காலி பண்ண மனசு இடம் கொடுக்கலைங்க. பாருங்க ஒரு முப்பது ரூபாய் கம்மி பண்ணி கொடுங்க. கொஞ்ச நாள் தானே. பையன் வேலைக்கு போன பிறகு, சேர்த்து வாங்கிட்டா போச்சு, என்னப்பா என்னும் ஒரு வீட்டுக்காரரை யாரும் கண்டிருக்க முடியாது. 

வேறு வழியின்றி, சின்ன இடமாகப் பார்த்துப் போய், வேலை கிடைத்து, திருமணமானபின், அவருடைய வருத்தம் போக்கவோ என்னவோ, கொஞ்சம் பெரிய வீடாக வேண்டும் என்று அவர் வீட்டிலேயே திரும்பவும் குடியிருக்க வாய்த்தது. பாழாய்ப் போன நாகரீக எழவு ஒட்டிக் கொண்டதோ என்னவோ, வாய் நிறைய பெத்த நாநாவென அழைக்கவிடாமல், சார் என்று அழைக்க நேர்ந்தது. 

அந்த வயதிலும், தொழிற்சங்க வேலைகள், கட்சி மீட்டிங்குகள் என்பதையும் தாண்டி, எந்தக் கட்சியானாலும் ஸ்னேகமாக மாற்றுக் கருத்துக்களைப் பேசுவதும், உட்குழு விவகாரத்தில் காம்ரேட் சொன்னால் கட்சித்தலையை மதிக்காதவர் கூட சுமுகமாகப் போவது கட்சி தாண்டி அவரின் செல்வாக்குக்கு சாட்சி.  நாட்கள் செல்ல, இன்னமும் பெரிய வீடு தேட வேண்டிய நிலையில் வருத்தத்துடனே போனாலும், வழியில் பார்க்கும் நேரமெல்லாம் ஃப்ரேமில் காலூன்றி குதித்து, வணங்கி விசாரிப்பார். 

இன்னமும் கட்சி, வேலைன்னு இருக்கீங்களா என்று ஒரு முறை கேட்டபோது, கண்ணு மூடுற வரைக்கும் அது இல்லாம போகுமாப்பா. போராட்டம் ஊர்வலம்னு போறதில்லை. நிதானமில்லாம போயிடுச்சி. மரியாதை போயிடுச்சி. விரோதிகளா பார்க்கறாங்க. பேசித் தீர்க்கக் கூடியதுக்கு கூட போராட்டம் ஆர்ப்பாட்டம்னு துடிக்கிறாங்க. எப்பவாவது ஒன்னு ரெண்டு மீட்டிங், மற்றபடி தேடி வரவங்களுக்கு உதவுறதுன்னு பொழுது போகுது என்றார். கட்சி ஆஃபீசுக்குப் போய் நண்பர்களைப் பார்த்து பேசிவிட்டு வந்து, சாப்பிட்டு அமர்ந்த கொஞ்ச நேரத்தில் ஹார்ட் அட்டாக்கில் போனவரை தேவதைகள் இருப்பின் ரெட் சல்யூட்டோடு தான் அழைத்துச் சென்றிருப்பார்களோ?

~~~~~~~~~~~~~~~