கேரக்டர் - அவன்..

கேரக்டர் எழுத ஆரம்பித்ததிலிருந்து இவரை எழுதுவதா வேண்டாமா என்று ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு சின்னப் போராட்டமே நடைபெறும் என்னுள். அப்படி ஒரு மனிதன். அவனின் சாதனை என்பதை விட இப்படி ஒருவனை கணவனாக வரித்து பிள்ளைகளை உன்னதமாக ஆளாக்கிய அந்தச் சகோதரியை சொல்லாமல் போனால் இவன் முழுமையில்லை. அதற்கு இவன் குறையையும் சொல்லியாக வேண்டிய நிர்பந்தம். பெயர் சொல்லிப் பாராட்டமுடியாத நிலை. மன்னித்துக் கொள் நண்பனே.

அவன் என் செக்‌ஷனுக்கு மாற்றலாகி வருமுன் அவனைப் பற்றிய விவரம் மாற்றலாகி வந்தது. என் அதிகாரி, என்னிடம், இவனை உன் கண்ட்ரோலில் வைத்துக் கொள். ரேஸ் பைத்தியம். அந்த மூத்த அதிகாரி சொன்னார். எங்கேயும் சுத்தவிடாடாதே. ஸ்ரிக்டா இருக்கணும். ஏதாவதுன்னா என்னிடம் சொல்லு என்றார். கண்டிப்புக்கும் எனக்கும் வெகுதூரம். நட்பாய்ச் சொன்னால் எல்லாம் நடக்கும் பாலிசி நம்முடையது. எனக்கு வந்ததடா வில்லங்கம் என்று ஒரு பூதத்தை எதிர் நோக்கியிருந்தேன்.

என்னைவிட சற்றே மூத்தவன். செக்கச் செவேலென்ற தேகம். களையான சிரித்தமுகம். செக்கச் சிவக்க ஒற்றைத் திருமண். கருகருவென அடர்த்தியாய் அலையலையாய் வாரிய கூந்தல். வெற்றிலை பாக்கு புகையிலை மென்று பல் என்பது வெள்ளை நிறம் என்று ஒரு முறை கவனப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம். ஒரு காற்றுக்குப் பறந்து விடுவேன் என்பது போன்ற ஒல்லியான உடல்வாகு. சிரித்த முகத்துடன் வந்து அறிமுகம் செய்து கொண்டு ஆர்டரை நீட்டிய போது தெரியாது இவன் என்னை எப்படி பாதிக்கப் போகிறானென்று.

தேனீதான். பரபரவென்று சுற்றிச் சுழன்று வேலை செய்வான். கையெழுத்து கோழி கிண்டினாற் போலிருக்கும். கேட்டுக் கேட்டுச் செய்வான். பரோபகாரி. யாராவது முதியவர் பென்ஷன் விஷயமாக அல்லது அட்ரஸ் கேட்டு வந்தால், இருக்கும் வேலையை விட்டுவிட்டு அவருக்கு வேண்டியதைச் செய்து கொடுத்துவிட்டுதான் மறுவேலை பார்ப்பான்.

கொஞ்ச நாளிலேயே மிகவும் நம்பிக்கைக்குரியவனாகி விட்டிருந்தான். நெருக்கமும் கூட. ஒரு நாள் தேனீர் அருந்துகையில் ரொம்பவும் யதார்த்தமாக, தன்னுடைய ரேஸ் பழக்கத்தைச் சொன்னான். ரொம்ப அழிஞ்சிட்டேன் சார். பெரிய ஆஃபிஸர் கிட்ட கூட போட்டு பார்த்துட்டாங்க. எக்மோர் பின்னாடி ஆஃபீஸா. மச்சான் கொஞ்சம் பாத்துக்கடா லெட்ரீன் போய்ட்டு வரேன்னு ஒரு வண்டி பிடிச்சி மாம்பலம் இறங்கி புக்கியிடம் பணம் கட்டிவிட்டு அடுத்த வண்டியில் வந்துவிடுவேன். இப்போதுதான் திருந்தி நன்றாக இருக்கிறேன் என்று சொன்னபோது கொஞ்சம் பெருமையாய்த்தானிருந்தது.

நாதாரி சார் நானு. நினைச்சா ச்சீன்னு சாவணும் போல வரும்சார். அர்பன் பேங்க் லோன் போட்டு ஆயிரக் கணக்கில கையில இருக்கும். பொண்டாட்டி புள்ளதாச்சி. காலைல ஒரு பன், டீ வாங்கி குடுத்துட்டு க்ளப்புல மொத்த துட்டும் தொலைச்சிட்டு போயிருக்கேன் சார். ராத்ரி வரைக்கும் ஒன்னும் சாப்பிடாம தூங்கியிருப்பா சார் என்று சொல்லும்போது கண்கலங்கும். கொஞ்சம் கடன் இருக்கு சார். அது முடிச்சிடலாம் என்ற போது நம்பிக்கையும் வந்தது.

திருவேங்கடம், ஜனா வகையறாவுடன் மங்காத்தா ஆடுவான். வெறும் பத்து ரூபாயோடு. பல நேரம் மொத்தம் உருவி விடுவான். ஆட்டம் முடிந்ததும், டமாஷ்கு ஆடினதுய்யா. இந்தா புடி என்று பெருந் தொகையை கொடுத்து விடுவான். இவனால் பல்ப் வாங்கிய சமயம் பல உண்டு. எலுமிச்சம் சாதம், காண்ட்ராஸ்டாக வெண்டைக்காய் பொரியல். ஒரு தீய்ந்த அடையாளம் இன்றி பச்சு பச்சென்று இருக்கும். சாதம் முழுதும் பரவலாக முந்திரிப் பருப்பு. பெரிய ராஜ பரம்பரை இவரு. முந்திரி கேக்குதோ என்றால், அட சை, 2 ரூ குடுத்தா இவ்வளவு முந்திரி குடுப்பான். இதுக்கு ராஜாவா இருக்கணுமா என்றதை நம்பி, ஒரு பண்டிகையன்று என் அம்மா பக்கதுக் கடையில் முந்திரி வாங்கி வரச்சொன்னபோதுதான் தெரிந்தது 5ரூபாய்க்கு 5 முந்திரி என்று. அப்படியொரு தில்லாலங்கிடி ஆசாமி.

‘த்தா’ இல்லாமல் பேச வராது. ஆனால் நெற்றியில் ஒத்தையை நம்பி, சில நேரம் ஏதோ விசேஷத்துக்கு கூப்பிட வருபவர்கள் இது பழைய பஞ்சாங்கம் என்று ‘அந்த’ பாஷையில் பேசினால் நொந்து நூலாகிப் போவார்கள். யாராவது இறந்தால் முதல் வருட திதியை ‘வருஷாப்திகம்’ என்று சொல்வார்கள். குழந்தை பிறந்து முதல் வருட பிறந்த நாளை ‘ஆயுஷ் ஹோமம்’ என்பார்கள். ஒரு பெரியவர் தன் பேரனுக்கு பிறந்த நாள் விழாவுக்கு அழைக்க வருகிறேன் என்று ட்ரெயினில் சொல்லும்போது ‘ஆயுஷ் ஹோமம்’ என்று சொன்னதை மறந்து, பத்திரிகை கொண்டு வந்தவரிடம் ‘என்ன மாமா! பேரனுக்கு வருஷாப்தின்னு சொன்னீங்களே. அந்த பத்திரிகையா என்றதும் அவர் பதறின பதறல் இருக்கிறதே.

எம்.ஜி.ஆர் மறைந்த தினம். சம்பள பில் போயாக வேண்டும். ஊரெங்கும் கடையடைப்பு. கல் வீச்சு. ஒரு சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு வந்துவிட்டான். சார் போலாமா என்று. பயந்து பயந்து டபுள்ஸ் போய், ஓட்டேரியில் கல்வீச்சில் சிதறி ஓடி, எப்படியோ சேர்ந்து நடந்தே போனோம். அடுத்த நாள் சைக்கிளும் வேண்டாம் நடந்தே போகலாம் என்று வந்துவிட்டான். மொத்த பில்லும் முடித்து, அடுத்த செக்‌ஷன் பில்லும் பெரும்பாலும் முடித்துப் போட்டோம் இருவரும். அடுத்த வேலை நாளில், சம்பளம் பெரிய பிரச்சனையாய் பேசப்பட்டு, எல்லாருக்குமே கேஷிலும், ஆடிட்டிங் பிறகு செய்து கொள்ளலாம் என்று அதிகாரி சொன்னபோது மொத்த பில்லும் ரெடி என்றதில் அசந்து போனார்.

ஜாதி என்னய்யா ஜாதி. என்னமொ பொறந்துட்டோம். எங்கப்பன் பூணூல் போட்டு விட்டான். ஒத்தை போடாட்டி என்னமோ போல இருக்கும். செத்தா அரணாக் கயிறைக் கூட அறுத்துட்டுதானே அனுப்பறாங்க என்பது அவரின் தத்துவம். மூலக் கொத்தளச் சாவுக்கு தப்பாட்டத்துடன் ஜோதியாவான். பிணத்தைத் தூக்குவதிலோ, குழிக்குள் வாங்க மற்றவர் தயங்குகையில் முதலில் குதிப்பதோ கொஞ்சமும் தயக்கமிருக்காது. ‘மொகம் பாக்கறவங்க பார்க்கலாம், மூடப் போராங்கவும், உடன் பாலேய் உடன் பலேயிலும்’ அதகளம் பண்ணுவான். பார்ப்பனர் வீட்டு சாவில் தர்ப்பை வாங்கி பேண்டில் சொருகிக் கொண்டு ரொம்பவும் ஐதீகமாக எல்லா சாங்கியமும் செய்வான்.

திரும்பவும் ஆள் அவ்வபோது காணாமல் போக ஆரம்பித்ததும், கேட்கும் போதெல்லாம் அங்கே போனேன் இங்கே போனேன் என்று சாக்கு வரும். ஒரு நாள் கேட்டேவிட்டேன். ஆரம்பிச்சாச்சா திரும்ப என்று. ‘இனியும் ரேசுக்கு போறதை விட’ என்று மோசமான ஒரு வாசகம் சொன்னான். டீக்கு போகையில் ஒரு சக ரேசரை பார்த்த ஆர்வ மிகுதியில், ‘இன்னா மாமா! நேத்து செம அடியாமே’ என்று கேட்க அவர் நீ எங்க முதல் ரேசுக்கப்புறம் ஆளைக் காணோம் என்று போட்டுக் கொடுத்துவிட்டார். அப்படியும் அவர் சும்மா சொல்றார் சார் என்றாலும் கடன், வீட்டுக்கு சரியாக சம்பளம் போவதில்லை என்பது தெரிய வந்தது.

ஒரு கட்டத்தில் எப்படியோ வசதியான வேறொரு அலுவலகத்துக்கு மாற்றலாகிப் போனதும் தொடர்பில்லாமல் போனது. சில காரணங்களினால் மனவருத்தமும் கூட. ஆனாலும் அங்கேயும் அவனன்றி ஓரணுவும் அசையாது என்பது போல் வேலையில் அவ்வளவு நல்ல பெயர். எப்போதாவது பார்த்தால் தயக்கமின்றி பேச முடிந்தாலும் அந்த வலி மறையாமல் ஊமையாய் வலிக்கும்தான்.

கடைசியாக, ஒரு அதிகாரியின் தாயின் இறப்பில் பார்த்து ஒன்றாய்க் கிளம்பியபோது மகன் எஞ்சினியரிங் முடித்து எம்.பி.ஏ. படிப்பதும், மகள் ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் நல்ல வேலையில் இருப்பதும் பெருமையாகச் சொன்னபோது அந்தச் சகோதரியைக் கும்பிட வேண்டும்போலிருந்தது. இல்லையென்றால் இப்படி ஒரு நாதாரியுடன் வாழ்ந்து இது சாத்தியமா?

இப்போதும் அன்று பார்த்தார்போல் அதே உருவம், ஒரு நரைமுடியில்லை, மூப்பு தட்டாத அதே இளம் முகம். மனுஷனுக்கு வீக்னெஸ் இருந்தால் என்ன ? இப்படி மனுஷனாய் எல்லோருடனும் ஒட்டுறவாய்ப்  பழக முடிந்து, எதானாலும் பார்த்துக்கலாம் என்ற மனோதிடமும் இருந்தால் மூப்பு வராதோ?