கேரக்டர் ராம்ஜி...

நம் எல்லோர் வாழ்விலும் ஒரு காலகட்டத்தில் திரும்பிப் பார்க்கையில் நம்மையறியாமலே நமக்கு திருப்புமுனையாக அமைந்த ஒரு நபர் இருப்பார். ஏதோ ஒரு வகையில் அவரின் தாக்கம் நம்மைச் செம்மைப் படுத்திக் கொள்ள தூண்டுகோலாயிருந்திருக்கும். வேலையில் சேரும் வரை மாவட்ட நூலகத்தில் வாழ்க்கை என்றிருந்த காலம். வேலை கிடைத்தாலும் எதையோ பறிகொடுத்த தவிப்பிருந்தது. ஓரிரு மாதங்கள் அலுவலகம் பழக்கமாகி ஒரு நாள் கண்ணில் தென்பட்டது தலைமை அலுவலக ஊழியர் நூலகம் என்ற அறிவிப்பு. மெதுவே எட்டிப் பார்த்தால் சுவற்றோரம் எட்டடி உயர தேக்கு அலமாரியில் கண்ணாடிக்குப் பின்னால் பழுப்பேறி தடி தடியான பொக்கிஷங்கள். வெள்ளைக்காரன் விட்டுப் போனவை. அட்டை கிழிந்து பக்கம் தொங்கியபடி பழைய ஆங்கில நாவல்கள். புதுசும் பழசுமாய் தமிழ், தெலுங்கு,கன்னட, மளையாள நூல்கள்.

பத்தடி மேசையில் இறைந்து கிடந்த புத்தகங்களின் நடுவே அமர்ந்திருந்தார் அந்த மனிதர். தயங்கித் தயங்கி உறுப்பினராகப் படிவம் கேட்டேன். அமைதியாக எடுத்துக் கொடுத்த படிவத்தை நிரப்பி, மேலதிகாரி கையெழுத்துடன் அடுத்த நாள் கொடுத்து உறுப்பினராகி, கிடைத்த கிழிந்த புத்தகங்களை படிக்கத் தொடங்கி ஓரிரு வாரம் சென்றது. திரும்ப வந்திருந்த புத்தகங்களில் ஏதேனும் தேறுமா என்று தேடுகையில் மொழிவாரியாக பிரித்து அடுக்கியது அவருக்கு வித்தியாசமாகப் பட்டிருக்க வேண்டும். முதல் முறையாக பேசினார். பெயர், அலுவலகம் விசாரித்து, தானும் அக்கவுண்ட்ஸ் என்றும் எமெர்ஜென்ஸி பீரியடில் ஸ்பெஷல் செல்லில் பணிபுரிவதாகவும் கூறினார்.

அடுத்து வந்த நாட்களில் பழகி, அன்றாடம் புத்தகம் அடுக்க உதவி, ஒன்றாகக் கிளம்பியபோது இருவரும் அயனாவரத்திலிருந்து வருவது தெரிந்தது. ஒரே பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு வந்து காத்திருக்கையில் குடும்பம் குறித்த விசாரணையில் அடுத்த ஆச்சரியம் பூத்தது. எனக்கான வினோத அனுபவத்தின் முதல் அனுபவம் அது. என் தந்தையுடன் பணி புரிந்து என் சக ஊழியனாக, எனக்கு அதிகாரியாக, நான் அவர்களில் ஒரு சிலருக்கு அதிகாரியாக என்று இன்னமும் தொடரும் ஓர் சங்கடம் அது. விபரம் புரியாத வயதில் தொலைத்த தந்தையைப் பற்றி மனம் நிறைய சந்தோஷத்துடன் நினைவு கூறக் கேட்பதைப் போல் சுகமென்ன இருக்க முடியும்?

ராமச்சந்திரராவ் அப்படித்தான் எனக்கு அறிமுகமானார். ஆறடிக்கும் மேல் உயரம். செக்கச் செவேலென்ற நிறம். ராமனை வர்ணிக்கும்போது உள்ளங்காலும் கையும் தாமரை என்பார்களே அப்படி ஒரு சிவப்பு. சற்றே சிறுத்த தலை. முப்பத்தைந்து வயதிலேயே பின்பக்கம் மட்டும் கொஞ்சம் முடி. ஒல்லியான ஆனால் வலிமையான தேகம். காலில் ஸ்பிரிங் கட்டியதுபோல் துள்ளித்துள்ளி வேகமான ஒரு நடை. சில மாதங்களில் எங்கள் அலுவலகத்துக்கே மாற்றலாகி வந்தார்.

தினசரி அவருக்கு உதவுவதும் ஒன்றாய்க் கிளம்புவதும் வேறொரு விதத்தில் அனுகூலமானது. அலமாரியில் வைத்தால் திருடிக் கொண்டு போய்விடுகிறார்கள் என்று மேசை அறைக்குள் இருந்து புதிய புத்தகங்கள் கிடைத்தது. ஆங்கிலப் புத்தகம் படி என்று முதன் முதலில் தேடி எடுத்துக் கொடுத்ததுதான் ‘Sesame and Lillies'. அதைப் படிக்க வைத்து, விவாதித்து, புரிய வைத்து ஆங்கில நூல்களின்பால் பைத்தியமாக்கிய புண்ணியவான்.

 சில மாதங்களில் அமீபியாஸிஸ் வந்து உடல் நிலை சரியில்லாமல் போக, துணைக்கு நான் காலையில் அவர் வீட்டிற்குப் போய் அவருடன் கிளம்பி, மாலையில் அவர் வீட்டில் விட்டு என் வீடு சேர்வது வழமையாயிற்று. அவர் நண்பர் ஒரு டெய்லர் இருக்கிறார். புதியதாகத் துணி வந்தால் ‘ராவ்! பாருய்யா என்பார்’. அலுவலகம் செல்லும் அவசரத்திலும் ஒரு துணியைத் தேர்ந்தெடுத்து விட்டு கிளம்பினால் மதியம் நாங்கள் இருவரும் அரை நாள் சி.எல்.

வீட்டுக்கு வரும் வழியில் தைத்து ரெடியாயிருக்கும் சட்டையை வாங்கிக் கொண்டு சாப்பிட்டு டெய்லரோடு கிளம்பினால் ஏதோ ஒரு புதிய ஆங்கிலப் படம் நிச்சயம். சென்னையின் பிரபல தியேட்டர்களில் படம் ரிலீசான முதல் இரண்டு நாட்களில் வார் பிக்சர் போட்டு 10 நிமிடம் வரை இவர்களுக்காக இரண்டு அல்லது மூன்று டிக்கட்டுகள் ப்ளாக்கில் விற்பவர்கள் வைத்திருக்கும் அளவு பிரசித்தம். ஒரு முறை ப்ளூ டைமண்டில் பத்துமணிக் காட்சி, ஆனந்தில் மாட்னி, தேவியில் மாலைக் காட்சி முடித்து காசினோ தியேட்டரில் இரவுக்காட்சியும் பார்த்தது உண்டு.

‘உங்கப்பாவிடம் கற்றுக் கொண்ட பைத்தியம் இது’ என்று  வகை வகையாக பேனா வாங்கியதைக் காட்டியபோது இழந்த என் இளம்பிராயம் மீண்டது எனக்கு. பாரிமுனையில் பென்ஸ் கார்னரின் நிரந்தர வாடிக்கையாளர்கள் நாங்கள். ஒரு கட்டத்தில் ரெடிமேட் பேனாக்கள் சலிப்பேற்படுத்த பூக்கடை வாசலில் பால் பேனா விற்பவர் ஒருவரைப் பிடித்து எங்களுக்கான பேனாக்களை டிசைன் செய்து வாங்கிய காலம் அது.

புதியதாக 20ம் எண் தடத்தில் எக்ஸ்ப்ரஸ் பஸ் சர்வீஸ் விட ஆரம்பித்ததும், ஒன்பது ஐம்பத்தைந்துக்கு பஸ் பிடித்தால் பத்து ஐந்துக்கெல்லாம் அலுவலகம் சேர்ந்துவிட முடிந்தது.  ‘நாளையில இருந்து ரெகுலர் பஸ்ல போலாம்யா. தினம் 2ரூபாய் வேஸ்ட்’ என்பார். எட்டரைக்கெல்லாம் அவர் வீட்டில் இருப்பேன். ‘போகலைய்யா. தோ கிளம்பிடலாம்’ என்று காலைக் கடன் முடித்து, குளித்து, பூசை செய்து சாப்பிட்டு அதே எக்ஸ்ப்ரஸில்தான் கிளம்புவோம்.

சில நாட்கள் மாலையில், ‘இன்னைக்கு நடந்து போலாம்யா வீட்டுக்கு. பஸ்ஸுக்கு குடுக்கிற காசில் ஒரு ஆப்பிள் சாப்பிட்டபடி நடந்தால் போச்சு’ என்று கிளம்புவார். மூர்மார்க்கட்டில் இரண்டு ஆப்பிள் வாங்கிக் கொறித்தபடி தாசப்ரகாஷ் வரை நடந்ததும், ‘லேசா பசிக்குது வா! என்று க்ரீன்பீஸ் மசாலா, ரோஸ்ட், காஃபி என்று கொள்ளைக் காசு தண்டம் அழுது, ‘ஹெவியாயிடிச்சில்ல. ஆட்டோ பிடி’ என்று வீடு சேர்வோம் பல நாள்.

எப்படியோ, பத்மா சுப்ரமணியம் குழுவில் வயலினிஸ்டாக இருந்த பாபு என்பவர் இவருடைய அத்தைமகன் என்பது தெரிய வந்ததும் ஆஃபீஸிலிருந்து அடிக்கடி மந்தவெளி பஸ் ஸ்டேண்ட் எதிரில் இருந்த மேன்ஷனுக்கு போவது என்றானது. பிரபல வயலின் வித்துவான் டி.என். கிருஷ்ணனின் சீடர் அவர். போதாத காலத்துக்கு நம்மாளுக்கு வயலின் கற்றுக் கொள்ள ஆசை பிறந்தது. என்கேயோ சொல்லி, ஒரு ஸ்டாடிவேரி வயலினை வாங்கி, கச்சேரி வீதியில் பிரித்து ஒட்டி, வயலினும் ரெடியானது. வாரம் ரெண்டு நாள் மேன்ஷனில். ஞாயிறு காலை பாபு இவர் வீட்டில் வந்து சாப்பிட்டு, வயலின் கற்றுக் கொடுத்து, இரவு உணவு முடித்து திரும்புவது என்று ஏற்பாடானது.

பூவோடு சேர்ந்த நாரும் என்பது போல் நானும் கற்றுக் கொள்ள ஆரம்பித்து, சரளி வரிசை, ஜண்ட வரிசை தாண்டி, மோகன நின்னுக்கோரி தந்த தைரியத்தில், நாட்டக் குறிஞ்சி ‘சல மேல ஜேசேவய்ய’வில் ஸ்வரம் வராமல் அவர் வாயிலிருந்து எச்சில் வயலினில் வழிந்ததுதான் கண்டபலன். வயலின் வாசிக்க வந்ததோ இல்லையோ, ரயில்வே கன்ஸஷன் டிக்கட் ரிஸர்வ் செய்து கொண்டு போய் கொடுக்கும் சாக்கில், என்னால் நாட்டியம், கச்சேரி ஓசியில்  மேடையில் கேட்க முடிந்தது.

அருமையான ஆங்கிலத்தில் அடித்தம் திருத்தம் இன்றி எழுதுவார். அதுவும் ஸ்க்ரிப்ட் ஃபாண்ட் போல் வெகு அழகாக இருக்கும் எழுத்து. பல சட்ட நுணுக்கங்களைப் பற்றி சொல்லிச் சொல்லி எனக்குள் என்னையறியாமல் பல நுணுக்கங்களை ஏற்றிவிட்ட புண்ணியவான். அதன் மீதான ஆர்வமே என் முன்னேற்றத்துக்குக் காரணம் என்பதை மறுப்பதற்கேயில்லை. பின்னாளில் அவருக்கு அடுத்த பதவியில் இருக்கையில் அவருடனான வாதத்தின் போது ‘ங்கபார்ரா! நான் சொல்றப்ப வாய்ல ஈ பூந்தது தெரியாம கேட்டுண்டிருந்த பய எனக்கு சொல்லித்தரியா?’ என்று சிரிக்கையில் ஒரு வாஞ்சையிருக்கும்.

அத்தனை திறமையிருந்தும் ஏனோ அவரால் அலுவலகப் பரிட்சையில் தேற முடியாமல் போய்விட்டது. நன்றாகத் தயார் செய்திருக்கும் காலங்களில் வெள்ளம் என்று தள்ளிப் போய்விடும் பரீட்சை. அல்லது இவருக்கு உடம்புக்கு முடியாமல் போகாமல் இருந்து விடுவார். ஆயினும் குறையொன்றுமில்லை மனோபாவம்தான்.

திநகர் மகாலக்ஷ்மி வீதியில் இருந்த குருஜி ஸ்வாமிகள் இவரது அத்தை மகன். அவருடனான அறிமுகம் என் சகோதரியின் வாழ்க்கையில் ஒரு வரம் மாதிரி நிகழ்ந்த நிகழ்வு. பின்னாளில் அவர் நீலாங்கரை அருகில் ஆஸ்ரமம் அமைத்துக் கொள்ள ரிட்டையர் ஆனபின் இவரும் அங்கே வீடு பார்த்துக் கொண்டு போய்விட்டார். அவர் மறைவுக்குப் பிறகு அவர் சமாதி, மற்றும் ஆலயத்தை இவர் பார்த்துக் கொள்வதாகக் கேள்வி. 

பார்த்து சில வருடங்களானாலும், இன்றைக்கு ஏதோ எழுதும் அலுவலகக் குறிப்புக்கள் பாராட்டப்படும்போதும், நல்ல சங்கீதத்தை ரசிக்கும்போதும்,  படிக்க புத்தகங்களைத் எடுக்கும்போதும் நன்றியுடன் நினைக்கத் தவறியதேயில்லை. இது அவர் கொடுத்த பிச்சை. ஒரு வேளை தந்தையிருந்து சொல்லிக் கொடுத்திருந்தாலும் வராத ரசனை, நண்பனாய் இருந்து சொன்னதால் பச்சென்று பிடித்துக் கொண்டதோ என்னவோ.

அவர் மனைவி திருமதி காவேரிபாய் அவருக்கு கிடைத்த பொக்கிஷம். ஜோசியத்தில் அபார தேர்ச்சி. நன்றாகப் பாடுவார். எனக்குச் சாலப் பரிந்தூட்டிய தாய் அவர். அவர் கை ரசம் போல் இன்று வரை சாப்பிட்டதில்லை.

‘ராம்ஜி சார்! என் நன்றிகள்’