கேரக்டர் - அலமேலு

படைப்பு பல நேரம் தன் படைப்பில் சிலரைத் தான் ஆடிப்பார்க்கவென்றே படைக்கும் போலும். வாழ்க்கை முழுதும் சோதனை மட்டுமே என்று பிறந்தவர்களில் பலர் பலியானாலும், ஒரு சிலர் பார்க்கலாம் ஒரு கை என்று அதையும் மீறி வாழ்ந்து காட்டுகையில் பிரமிப்பாய் இருக்கும்.  அப்படி ஒருவள்தான் அலமேலு.

அலமேலுவுக்கு திருமணமாகி சித்தியாய் புக்ககம் வந்தபோது அவளின் வயது பதின்மூன்று. திருமணமான அடுத்த நொடியில் எட்டு, ஐந்து மற்றும் 3 வயது குழந்தைக்குத் தாயானாள். அவளுடைய அவரின் மூத்த மகள் (15 வயது) திருமணமாகிச் சென்றுவிட்டதால், மற்ற குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்ள இந்தக் குழந்தை மணமுடிக்கப்பட்டது. எட்டு வயது பெண்ணும் 13 வயது சித்தியும் நட்பாக இருக்க வேண்டிய வயதில் சித்தியும் மகளுமாய் விதித்தது.

அதோடு விட்டால் விதிக்குதான் என்ன மதிப்பு? அவளுக்கும் குழந்தைகள் பிறந்தது. ஒன்றல்ல இரண்டல்ல. பன்னிரண்டு. எல்லாம்  ஆண்.  வளர்ந்து, அதிலும் இரண்டு வேலைக்கும் போன காலத்தில் ஒன்றொன்றாய் பல நோவுகளுக்கு பலி கொடுத்த பிறகும் ஒரு பெண்ணுக்கு வாழ்க்கையில் என்ன பிடிப்பிருக்க முடியும்.

அத்தனையும் தாங்கிய அவளுக்கு இறந்த குழந்தைகளின் வயசெல்லாம் சேர்த்து கணவனுக்கு கொடுத்தது இயற்கை. இந்தக் குழந்தையெல்லாம் வளர்த்தவளுக்கு இன்னுமொரு குழந்தையா கஷ்டமென்று நினைத்தது போல் கணவனைக் குருடாகவும் ஆக்கி, கிட்டத்தட்ட ஐந்து வருடங்களுக்கு மேல் படுத்த படுக்கையாக்கியும் விட்டது. தொன்னூற்றியெட்டு வயதில் கணவனும் போய்விட வந்துக் கொண்டிருந்த பென்ஷன் காணாமல் போனது.

13 வயதில் திருமணமானவளை திருமண அத்தாட்சி கேட்டால் என்ன செய்வாள்? எப்படியோ அரசு உதவித் தொகையிலும், மூத்தார் பிள்ளைகள் அனுப்பும் சொற்பக் காசிலும் தனியே வாழ்வது விதிக்கப்பட்டதாயிற்று. ஆனாலும் வாழ்வாங்கு வாழ்ந்தாள் அவள்.

அவல்காரத் தெரு, தென்னமரத் தெரு,  குயத் தெரு, மண்டித் தெரு எங்கு அவளோடு போனாலும் சாமி ஊர்வலம்தான். கச்சலான உருவத்துடன், அவள் எடைக்குப் பாதியில் 16முழம் புடவை மடிசாரணிந்து பொக்கைவாய் சிரிப்போடு வீதியிறங்கினால் போதும் மகராசி. எங்க சித்தி? எப்படி இருக்க? ஆளைக் காணோம்? மறந்துட்டல்ல சித்தியென்று கை பிடித்துக் கொள்ளுவார்கள்.

நின்று நின்று குசலம் விசாரித்து, அவர்களிடம் வாசு புள்ள! என் பேரன் என்று அறிமுகப் படுத்தியபோது அவளின் பெருமை புரியாத வயது. வேலூர் மார்கட் அருகில் போய்க் கொண்டிருக்க டங் டங் என்று மணியடித்தபடி ஒரு ரிக்‌ஷா, கெய்வீ ஓரம் போவென்ற குரல், என்ன நடந்ததென்றே புரிவதற்குள், கட் பனியன் சித்தியின் கைக்குள் பிடி பட்டிருக்க, பாதி ரிக்‌ஷாவிலும் பாதி தரையிலுமாக தொங்கிக் கொண்டிருந்தான் ரிக்‌ஷா ஓட்டி!

மடித்த மஞ்சள் பை அக்குளுக்குள் வைத்தபடி அந்தக் கையை ஒரு இடுப்பிலும், மறுகையில் ரிக்‌ஷாக்காரனையும் பிடித்தவாறு, பொக்கை வாயைக் கடித்த படி, எப்டி எப்டி, கெய்வியா என்றவளை அய்யோ சித்தி, உடு சித்தி! நீன்னு தெரியாம சொல்லிட்டேன் என்றவனுக்கு விழுந்தது ரெண்டு அறை. அத்தனையும் வாங்கிக் கொண்டு, குந்து சித்தி உட்டுட்டு போறன். எங்க போற என்றான் அவன். அவள்தான் சித்தி!

படிப்பதில் கொள்ளைப் பிரியம். புத்தகம் வாங்க எங்கே போவாள்? தினத்தந்தி வாங்க 96 வயதில் சாகும் வரை தானே கடைக்குப் போனவள் அவள். எதிரில் இருந்த பேப்பர் கடைக்குப் போனாளாம். ஏம்பா? ஒரு குமுதம் வித்தா உனக்கு என்ன கமிஷன் கிடைக்கும்? நாலணா கிடைக்குமா? குமுதம், கல்கண்டு, ராணி,  தேவி, கலைமகள், கல்கி, அமுதசுரபி, மஞ்சரி, தினமணிக்கதிர் என்னல்லாம் உண்டோ கொடு. ஒரு புக்குக்கு நாலணா தரேன். முனை மடங்கியிருந்தா முழுக்காசு தரேன். அரையே அரைமணி நேரம் போதும் என்று டீல் போட்டு படித்தவள்.

எப்படி எப்படியோ விடா முயற்சியுடன் போராடி, இருந்த ஆதாரங்களைக் குடைந்து தனி மனுஷியாய், கோர்டில் ஆர்டர் வாங்கி தான் இளையதாரம் என நிரூபித்து குடும்ப பென்ஷன் வாங்குவதற்குள் 19 ஆண்டுகள் ஓடிவிட்டிருந்தன. பென்ஷன் என்றால் கோபம் வரும் அவளுக்கு. சம்பளம் என்பாள். மாதம் கடைசிநாள் சம்பளம் வாங்கியே ஆகவேண்டும்.

அங்கேயும் அலப்பரை தாளாது.

பாட்டிம்மா! அடுத்தமாசம் சர்டிபிகேட் தரணும் பாட்டிம்மா?

எதுக்குப்பா?

நீ கலியாணம் பண்ணலை. விடோதான்னு கெஜட்டட் ஆபீசர் சர்டிபிகேட் வேணும் பாட்டிம்மா?

எந்த பேமானிய்யா ரூல் போட்டான். 92 வயசுல கலியாணம் பண்ணலைன்னு சர்டிஃபிகேட் கேக்க? இந்த சம்பளத்துக்குன்னாலும் பிச்சக்காரன் கூட கட்டமாட்டானேய்யா? என்று ஆரம்பித்தாலே போதும். போஸ்ட்மாஸ்டர் வந்துவிடுவார். பாட்டி! அவரு புதுசு. தெரியாம கேட்டுட்டாரு. நீ சம்பளம் வாங்கிட்டு போ என்று முதலில் கொடுத்தனுப்புவார்.

காலை எழுந்ததும் இருக்கும் ஒற்றைப் பல்லை பேஸ்ட் போட்டு ஓட்டி ஓட்டித் தேய்ப்பாள். குட்மார்னிங் சொல்லும் ஸ்டைலில் எலிசபத் ராணி பிச்சை வாங்க வேண்டும். காஃபி சாப்பிட்டு, மஞ்சள் பை இடுக்கிக் கொண்டு போய் தினத்தந்தியும் ஹிந்துவும் வாங்கி வருவாள். கந்த சஷ்டி கவசம், திருப்புகழ் என்று அரைமணி நேரம் போகும்.

அய்ய. குளிக்காம என்ன இது என்றால், குளிச்சப்புறம் சொல்ல உசிர் இருக்குமோ தெரியாது. இருக்கும் போதே நாலு ஸ்லோகம் சொன்னா என்ன போச்சு? முருகன் ரிஜக்ட் பண்ணிடுவானா? போய்யா என்று சிரிப்பாள்.

அவளுக்குப் பிடித்த முருகனின் சஷ்டி ஒரு நாளில் எழுந்தாள், பேப்பர் வாங்கினாள், ஸ்லோகம் சொன்னாள், தலைக்குக் குளித்தாள் (போகி பண்டிகை அன்று). தலை உலர்த்திக் கொண்டிருந்தவள், மார்ல என்னமோ பண்ணுதுடா. கூப்பிட்டுட்டான் போல முருகன். ஆசுபத்திரி மண்ணாங்கட்டின்னு காச கரியாக்காதே. இன்னும் விதிச்சிருந்தா எழுந்துக்குவேன். இல்லைன்னா குட்பை என்றாள்.

ஆசுபத்திரி போய், அழைப்புத்தான் எனத்தெரிந்து ஏதும் செய்யமாட்டாமல் அட்மிட் செய்து, சருகுபோல் படுத்திருந்தவளைப் பார்க்கையில் பீஷ்மர் மாதிரி தோன்றியது. எப்போது மூச்சு நின்றதோ? இதழோரம் ஒரு சிரிப்பு நாந்தானே ஜெயிச்சேன் என்பதுபோல்.