இங்கிவளை யான் பெறவே...

ரொம்ப வருடங்கள் கழித்து நான் பார்த்த திரைப்படம் நாடோடிகள். அதில வரும் வசனம் அம்மா, அப்பா, அண்ணன், தம்பி இவங்கள்ளாம் அவங்களா மட்டுமே இருக்க முடியும். நண்பந்தான் எல்லாமுமா இருக்க முடியும்ங்கறா மாதிரி. கிட்டத்தட்ட 5 வாரம் அதை அனுபவிக்கிற வரம் கிடைத்தது எனக்கு.

பரீட்சைக்கு போகும் அவசரம். சிற்றுண்டிச் சாலையில் கொறித்து காஃபி சாப்பிட்டு கிளம்பும் நேரம் அந்த அவசரத்திலும் மேசையில் சிந்திய காஃபியை காகிதத் துவாலையில் துடைத்து, நாற்காலியை மேசை அடியில் தள்ளிவிட்டு சர்வரைப் பார்த்து நன்றி சொல்லி கிளம்பிய போது அவர் முகத்தில் தோன்றிய மகிழ்ச்சியில்

குற்றாலத்தில் வயதான பாட்டி முறுக்கு விற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள். வாங்குவார் எவருமில்லை. ஓடிச் சென்று 10 ரூபாய் நீட்டி அவர்களின் உழைப்பை மதிக்கும் விதமாய் ஒரே ஒரு முறுக்கு எடுத்துக்கறேன் என்று நகர்ந்தபோது அந்த கிழவியின் முகத்தின் வியப்பில்

தென்காசியில் ஒரு உணவு விடுதியில் தனியாக வேறு மேசையில் உணவருந்த உட்கார்ந்த ஆட்டோ ஓட்டுனரை எங்கள் மேசையில் அமர வைத்து என்ன வேணுமோ சாப்பிடுங்க என்ற போது அவர் முகத்தில் தோன்றிய பெருமிதத்தில்

தெருவோரம் 3 கொய்யா பத்து ரூபாய் என்ற பெண்ணிடம் நாலு தர பேரம் பேசிய போது கடிந்து கொண்டு கடைகளில் கேட்ட விலை கொடுத்து வாங்குவீங்க. ஒரு கொய்யா கம்மியா கொடுத்து அந்தம்மா கோட்டை கட்டப் போகுதா என்று என்னைக் கிழித்த போது மனிதம் போதித்த ஆசானாய்

திருத்தணி மலையில் கோவில் யானைக்கு காசு கொடுக்க நடுங்கி நெட்டித் தள்ளாத குறையாய் தள்ள யானையே இது சரி வராது என்று ஒரு அடி முன் வைத்து தலையைத் தொட நடுங்கிய படி நின்று கனிவாய் பார்த்து பாவம் இப்படி பண்ணி வெச்சிருக்காங்க என்று நெகிழ்ந்த போது

குமுளி சாலையோரம் மாம்பழத் தோப்புக்குள் இருந்த நாய்க்குட்டியை தூக்கலாமா என்று கேட்டு அள்ளி அணைத்து நாம் கொண்டு போய்டலாமா என்று தவியாய் தவித்து அரை மனதாய் விட்டு வந்த போது

மெரினாவில் குதிரைக்காரன் சத்தியம் பண்ணாத குறையாய் குதிரைக்கு வலிக்காது என்று சொல்லியும் வற்புறுத்தலில் ஏறி ஒரு நிமிடம் உட்கார்ந்து இறங்கிய மறு நொடி அதை மன்னிப்பு கேட்காத குறையாய் தடவிக் கொடுத்து, பாவம் வலிச்சிருக்கும் என்று சுணங்கிய போது தேவதையாய்

தேக்கடியில் படகில் போகும்போது தூங்கி வழிந்த என்னை புகைப்படம் எடுத்துக் காட்டி சிரித்த போது

குற்றாலத்தில் விடுதியில் சாரல் மழையை கையிலேந்தி சின்ன வயது நினைவைச் சொன்ன போது

ஈர மணலில் கால் பதித்து அது காய்வதற்குள் புகைப்படம் எடுத்த போது

வலது புறம் பார்த்துப் பார்த்து கார் கதவைத் திறந்து இற‌ங்கி நடக்க மோட்டார் சைக்கிளில் போன ஒரு ஆள் தேவையே இல்லாமல் ஏதோ சொல்ல யோவ் போய்யா என்று சத்தம் வராமல் சொல்லி ஓடி வா திரும்பி வந்து திட்டப்போறாங்க என்ற போது

காரையாரில் படகில் இருந்து தண்ணீரில் அளைந்த படி வந்த போது குழந்தையாய்

கவனக் குறைவாய் எங்கேயோ கிரீஸ் என் சட்டையில் பட்டிருக்க ஸ்பென்சர் ப்ளாசாவில் ஒரு டி சர்ட் தேடி எடுத்து வாங்கி போடவைத்த போது

ஆசை ஆசையாய் வகை வகையாய் சமைத்து வாழை இலையில் சாப்பிடலாம் என்று கனிவோடு பரிமாரியபோது

சாப்பிடும் போது மேலே சிந்தாமல் சாப்பிட மாட்டிங்களா என்று கடிந்த போது

நேரமில்லாம போய்டுத்து. பச்சைக் கரை வேட்டி வாங்கிக்கோங்க அந்த டி சர்ட் கூட போட நல்லா இருக்கும் என்று சொன்ன போது என் அம்மாவாய்

எதற்கோ என் மகளைக் கடிந்து கொள்ள நேர்ந்த போது அப்படி பண்ணாதீங்க, அவளுக்கு வலிக்கும் என்ற போது

சாரல் மழையில், மலைப் பாதையில் மனம் விட்டுப் பேசி நடந்த போது

மகாபலிபுரம் நாமக்கல் என்று மலைக் கோவில்களில் வியந்தபோது தோழியாய்

காரில் இருந்த படி இரண்டு இளநீர் சாப்பிட அந்த மூதாட்டியை யாரோ அலக்கழித்த போது நீங்க குடுங்க நான் கொண்டு போய் கொடுக்கிறேன் என்று சிறுமை கண்டு பொங்கிய ரௌத்திரம் பழகும் அவள் தன் கூட்டுக்குத் திரும்பும் நாள்.

விமான நிலையத்தில் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்த படி அவள் செல்கிறாள். சொல்லாமல் விட்டது எத்தனையோ. மனம் கனக்க கண் தளும்ப வெளியில் வருகையில் அவளுக்குப் பிடித்த பாரதியின் வரிகள், சீர்காழியின் குரலில், என் மனதில்..

இங்கிவளை யான் பெறவே என்ன தவம் செய்து விட்டேன்..

***