கேரக்டர் - ஹரி..

படைப்பின் விசித்திரம் பல நேரம் கற்பனைக்குள் அடங்காது. ஏன் ஏன் இப்படி என நம் மனதை பதைக்க வைக்கும் படைப்புக்களைக் கண்டே வந்திருக்கிறோம். பல நேரம் இவர்கள் முன் நான் எம்மாத்திரம் எனக் கூசும்படியான பலரை நான் சந்தித்திருக்கிறேன். சில நேரம் இவர்களை இன்னும் கொடுமையாகப் படுத்தும்போது கடவுளே உனக்கு வேறு யாருமா கிடைக்கவில்லை என நொந்துக் கொண்டதும் உண்டு.

அப்படி ஒருவன்தான் ஹரி. அலுவலகத்திலிருந்து எட்டு பத்து கிலோமீட்டர் தூரத்திலிருந்து சொகுசாக வண்டியில் நிதானமாக கிளம்பி ஒன்பதேகால் அலுவலகத்துக்கு பத்தே முக்காலுக்கு வந்து ‘ஒரே ட்ராஃபிக்’ என்றும், 9.45 ரயில் 20 நிமிஷம் லேட் என்றும், 5.15 வண்டியில்தான் உட்கார இடம் கிடைக்குமென்றும், 5.30கு கிளம்பினால்தான் ஆறறைக்குள் வீடு சேரலாம் என்றும் இருக்கும் மெஜாரிட்டியில் நேரத்தே அலுவலகம் வந்து அலுவலக நேரம் முடிந்து கிளம்பும் ஊழியன் அவன்.

வந்து டேபிள் துடைத்து, வாடிக்கையாக சிலருக்கு தண்ணீர் பிடித்து வைத்துவிட்டு ஹிந்து பேப்பரைப் பிரித்தான் என்றால் வரி விடாமல் படிப்பான். அவன் அப்பாவைப் போலவே. சில நேரம் துவண்டு போய் தூங்கிவிடவும் செய்வான். சோம்பேறித்தனமல்ல. அவன் எடுத்துக் கொள்ளும் மருந்தின் வினை. ‘ஹரி! இது அர்ஜண்ட்டுப்பா. எல்லா செக்‌ஷனிலும் கொடுத்துவிட்டு வருகிறாயா? என்றால் குடுங்க சார்’ என்று உற்சாகமாய்ப் போவதுண்டு பெரும்பாலும்.  ‘எனக்கு முடியலை! வைங்க அப்புறம் போறேன்’ என்று சொல்லும்போது சரி என்று விட்டால் ஐந்தாம் நிமிடம் வந்து கொண்டு போவான். மனிதர்கள் எப்போதும் ஒரே மாதிரியா இருக்கிறோம்? ஒரு சிலருக்கு ஈகோ தலை விரித்தாடும்போது, ’யோவ் சொல்றேன் அர்ஜண்டுன்னு, அப்புறம் போறியா’ என்றால் போச்சு. ஹரி விசுவரூபம் எடுப்பான். அந்தக் கடிதம் அவனால் கொடுக்கப்பட மாட்டாது.

யார் அந்த ஹரி என்று தோன்றுகிறதா? ஐந்தடி மூன்றங்குலம் இருப்பான். கட்டை குட்டையான உருவம். சில நாட்கள் எண்ணை வைத்து அழகாக வாரினாலும் பெரும்பாலும் எண்ணெய் காணாமல் கலைந்து பின்னியிருக்கும் சுருட்டை முடி. வாரம் ஒரு முறையோ பதினைந்து நாட்களில் ஒரு முறையோ, சில நேரம் அடிக்கடியோ மனம்போல மாற்றும் உடை. சற்றே கருப்புதான். கொஞ்சம் அழுக்கான தோற்றம்தான். சற்றே கூன் விழுந்த முதுகு. முற்றிய முகம். உருண்டைக் கண்கள். கட்டுப்பாடின்றி ஈரம் கசியும் உதடுகள். பிதுங்கித் தொங்கும் கீழுதடு. சிரிக்கும் போது அப்படியொரு வெள்ளந்தியான குழந்தைச் சிரிப்பு. பெரும்பாலும் ‘உர்’ என்று உதடு குவித்தபடி கர்ச்சீப்பால் அவ்வப்போது வாயைத் துடைத்துக் கொள்ளும் மேனரிசம்.

ஆமாம். மாற்றுத் திறனாளி என்று திறனற்ற நாம் பெயர் சூட்டிய ஒரு திறமைசாலி. சம்பந்தமில்ல்லாமல் ஹரியின் அறிமுகத்துடன் ஆஃபீஸ் நேரம் பற்றிய அளப்பு எதற்கு என்கிறீர்களா? ஹரி தினமும் திருப்பத்தூரிலிருந்து வருகிறான். காலை 3.30க்கு கிளம்பி, மாலை அலுவலகம் முடிந்து சரியான நேரத்தில் போனால் சேரும் நேரம் 10.30. அங்கு இறங்கி பஸ் பிடித்து வீட்டிற்குப் போக வேண்டும். அந்த ஒரு வேளை சோறும், கொஞ்ச நேர தூக்கமும் போக வாழ்க்கை முழுதும் ஏலகிரி எக்ஸ்பிரஸில்தான்.

சொந்த ஊர். விலைவாசி பரவாயில்லை. ஹவுசிங் போர்டில் ஒரு சிறிய வீடு கிடைத்தது என்பது தவிர வேறு எந்தக் காரணமும் இல்லை. முடிவெடுத்தவரும் கூட அவன் தந்தை. இப்படியானவர்களுக்கென்றே சற்றே பொறுப்பான, புத்திசாலி மனைவிமார்களும் படைப்பினால்  உருவாக்கப் படுகிறார்கள். அப்படி ஒரு நல்ல பெண் மனைவியானாள். சூட்டிகையான ஒரே பெண். காலையில் அலுவலகம் வந்ததும், தன் வேலை முடித்து கேண்டீனுக்கு போவதோ, நண்பர்கள் யாராவது கொடுக்கும் டிஃபனோ சாப்பிட்டு தன் இடம் விட்டு நகராமல் இருப்பார்.

மதியம் ஒரு நண்பர் சாப்பாடு சேர்த்து கொண்டுவந்து விடுவார். மற்றவர்களுடன் உட்கார்ந்து சாப்பிட பொறுமை இராது பெரும்பாலும். மோர் இல்லையா? சரி பரவாயில்லை என்று தன் சாப்பாட்டை சாப்பிட்டுவிட்டு தூங்கிவிடுவார். எத்தனையோ உசாராக இருந்தாலும், யாராவது ஒருவர் மதியம் பார்ட்டி அல்லது வேலை என்று தன் சாப்பாட்டைக் கொடுத்தாலும் மறுக்காமல் சாப்பிட்டு விடுவார். சில நேரம் இரண்டு மூன்று அப்படி சாப்பிட்டுவிடுவார். கொடுத்த கொடுமை போறாதென்று செரிப்ரல் பால்சியுடன் காக்காய் வலிப்பும் வந்துவிடும்.

நடக்கும் போதோ, உட்கார்ந்த நிலையிலோ தடாலென விழுந்து நுரை தள்ள வெட்டி வெட்டி இழுத்து மருத்துவ மனைக்கு தள்ளிச் சென்று ஊசி போட்டு ஆசுவாசமாக உயிர் போய் வரும். இது எல்லாருக்கும் உள்ளதுதானே. இவருக்கென்ன இவ்வளவு சிலாகிப்பு என்கிறீர்களா? ஒரு முறை ஒரு உயர் அதிகாரியின் இன்கம்டாக்ஸ் கணக்கை என்னிடம் சரிபார்க்க இவர் மூலம் கொடுத்திருக்கிறார்கள். வரும் வழியில் வந்து சேர்ந்ததது வலிப்பு. வெட்டி இழுத்து நுரைதள்ளி மயங்கிய நிலையிலும் கையில் உள்ள காகிதத்தைப் பறிக்க இயலவில்லை. தண்ணீர் தெளித்து, அரை மயக்க நிலையில் வீல் சேரில் இருந்தபடி ஒரு நண்பரிடம் ‘இதை பாலாஜி சாரிடம் தரணும்’ என்று சொல்லி மயங்கிவிட்டார்.

மருத்துவமனை சென்று, அவசர சிகிச்சை முடித்து, ஆசுவாசமாகி, தள்ளாடியபடி அலுவலகம் வந்ததும் என்ன செய்தார் தெரியுமா? நேரே என்னிடம் வந்து இன்னாரிடம் இவருடைய பேப்பர் கொடுத்தேன். ’கொடுத்துட்டாங்களா சார். ஃபிட்ஸ் வந்துடுத்து சார். நனைஞ்சு போச்சா, சரியா இருக்கா? தேங்க்ஸ் பாலாஜி சார். ஒரே கேரா இருக்கு சார்’ என்று நழுவும் பேண்டை இழுத்து விட்டுக் கொண்டு சென்றவனை எப்படி பாராட்டினால் தகும்.

இப்படியான நாட்கள் தவிர விடுமுறை எடுப்பது அபூர்வம். இப்படி ஒரு ஜீவனை ஏமாற்றவோ பலிகடா ஆக்கவோ இன்னொரு மனிதனால் முடியுமா? அந்தக் கொடுமையும் நடந்தது. மகளின் திருமண நேரம் பார்த்து, அட்வான்ஸும்,  வாடகைப் படியை விட வாடகை அதிகம் தருகிறேன். குவார்ட்டர்ஸ் உன் பேரில் வாங்கிக் கொள் என்று வாங்க வைத்து, வாடகை கேட்டபோதெல்லாம் மிரட்டி, அட்வான்ஸ் பணத்தோடு ஏமாற்றியும் விட்டு, அந்த வீட்டை சட்ட விரோதமான சிலருக்கு மேல் வாடகைக்கு விட்டு, போலீஸ் கேசாகிப் போனது. அரசு வீட்டை சட்ட விரோதப் பயன்பாட்டுக்காக வாடகைக்கு விட்ட பெருங்குற்றமாகி இருக்க வேண்டியது.

ஹரியைப் பார்த்ததுமே ‘இவரையா ஏமாத்தினான் அந்த நாதாரி’ என்று போலீசாரே இரக்கப்படும் அதிசயமும் நிகழ்ந்தது. தெரியாமல் ஏமாறிப்போய் செய்தாலும் தவறு தவறுதானே. நிர்வாக ஒழுங்குச் சட்டத்தில் தண்டனை கிடைத்தாலும் வேலை பிழைத்தது. பெண்ணின் திருமணத்துக்கு முன் மனைவியுடனும், மகளுடனும் என்னிடம் வந்தார்.

என்னால முடியல பாலாஜி சார். மெடிகல் அன்ஃபிட் வாங்கிட்டு மகளுக்கு வேலை வாங்கிடலாம்னு பார்க்கிறேன். யாரோ வாங்கித் தரேன்னு சொன்னாங்க. நீங்க சொல்லுங்க சார் என்று வந்து நின்றார். முழு பென்ஷனும் வராது. மகளுக்குத் திருமணம் செய்து வைத்த பின் வரும் பென்ஷன் சோத்துக்கே சரியாகிவிடும். இப்படி உடல் நிலையை வைத்துக் கொண்டு வயதான காலத்தில் இரயில்வே மருத்துவமனையை நாடி இருத்தல் இயலாத ஒன்று.

மகளுக்கு வேலை கிடைக்கும் என்றாலும் அவள் இவரைப் பராமரிக்க வேண்டும் என்பது எப்படிச் சாத்தியம்? சம்பளமும் குறைவு. மெதுவாக எடுத்துச் சொல்லி, அப்படி வேலை வாங்குவது எவ்வளவு சிரமம், பத்தாவது படித்த அந்தக் குழந்தைக்கு எங்கே வேலை கிடைக்குமோ அங்கு போய் குடித்தனம் வைக்கும் யதார்த்தமற்ற நிலமை, அவள் திருமணத்துக்குப் பின்னான நிலமை, வரவிருக்கும் சம்பள கமிஷன்களின் சலுகைகள் என்று எடுத்துச் சொல்லி அனுப்பினேன்.

அடுத்த நாள் காலை தேடி வந்து, யோசிச்சேன் சார். வீட்லயும் பேசிட்டேன். நான் வேலைக்கே வரேன் சார். ரொம்ப தேங்க்ஸ் என்று போனார். ஐந்தாம் ஆறாம் சம்பளக் கமிஷன் கடந்துவிட்டது. தினமும் வணக்கம் சொல்வதும், கடிதம் கொடுக்க வரும்போது சவுக்கியமா இருக்கேன் சார். பேத்தி பிறந்திருக்கா சார். கடன் எல்லாம் அடைச்சிட்டேன் சார் என்று சொல்லிவிட்டுப் போவார். தவறாமல் தண்ணீர் பாட்டிலில் பாதி தண்ணீர் இருந்தால், தண்ணி கொண்டு வரேன் சார் என்று கொண்டு கொடுப்பார். வயதான காலத்தில் ஆரோக்கியமாவது அவருக்கு நல்லபடி அமைய வேண்டும் என்ற நினைப்பே மேலோங்கியிருக்கும்.  

‘வரேன் சார்! மணி 5 ஆயிடுத்து. இதெல்லாம் கொடுக்கணும். எல்லாரும் சீக்ரம் போய்ட்டா பெண்டிங் ஆயிடும்’ என்று ஓடுகிறார் ஹரி. ஆமாம். கொடுத்த வேலை முடித்துவிட வேண்டும் அவருக்கு..

~~~~~